Hoera

Meestal vind ik het fijn om hier op deze plek te filosoferen over de Grote Vragen des levens, of om mijn (on)genoegen te uiten over mensen of dingen. Maar nu even niet. Ik heb namelijk even geen tijd voor gedachten die verder gaan dan "heb ik wel genoeg eierkoeken?" Dat komt zo. Mijn oudste zoon wordt binnenkort 10 jaar. Dus ik zit even midden in de feestvreugd die een hedendaagse kinderverjaardag met zich meebrengt zoals kinderfeestjes, cadeaus, taart, feestmutsen en traktaties voor op school. En hoewel ik me elk jaar weer voorneem om een zak met van die verschillende kleine chipszakjes te kopen sta ik toch elk jaar weer iets in elkaar te knippen/plakken/vullen/bakken/snijden/rijgen of strikken. Ik heb al vele creaties naar school vervoerd als was het een losliggende kostbare diamant op een fluwelen kussentje. Ik heb krokodillen uitgeknipt met een kartelschaar en op wasknijpers geplakt, dropveters in dubbelgevouwen eierkoeken gepropt, vrachtwagens, raceauto's en boten gevouwen, honderdduizend aardbeitjes ontkroont, knakworstjes in bladerdeeg gewikkeld, en zo kan ik nog wel even doorgaan. En vandaag heb ik cakepops gemaakt. Cakepops zijn de mode. Cakeballetjes zijn dat. Op een stokje (een hectare oerwoud aan satéprikkers heb ik inmiddels versleten). Eventueel versierd met glazuur of chocola en spikkels, natuurlijk. En met een strikje eromheen liefst.

Onlangs zag ik zo'n geinig stopmotion filmpje wat je tegenwoordig veel ziet, van de Allerhande was deze, dat is die kookclub van de Appie die je altijd laat geloven dat je een 5 sterren diner op tafel kan zetten ook als je normaal altijd champignonsaus van Knorr uit een zakje maakt. Het kwam zomaar voorbij, op mijn Facebook timeline, ik hoefde niet eens op zoek. In dat filmpje hadden de handen (altijd alleen maar handen in zo'n filmpje) die cakepops binnen 10 seconden klaar en het zag er reuzeschattig uit. Fluitje van een cent. Natuurlijk begrijp ik dat een aantal cruciale momenten niet opgenomen zijn in zo'n filmpje, bijvoorbeeld hoe je keuken eruit ziet als je klaar bent. Desondanks leek het mij een haalbaar plan. Zoon was ook enthousiast en dus begonnen we moedig.

Hij zit in een combinatieklas met 33 kinderen. Dat getal alleen al zou me eigenlijk moeten weerhouden van projecten als deze maar opportunistisch als we zijn gaan we toch de uitdaging aan. Ik verdriedubbel alle ingrediënten (volgens het recept zouden we dan 62 cakepops moeten kunnen maken maar ik ben wijzer na 36 keer traktaties maken en neem geen risico met de inkoop) en we gaan aan de slag. Voor jouw beeldvorming zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Men neme een zwikkie eierkoeken en vermaalt die met de keukenmachine tot stof. Dat vermeng je met een bakje zuivelspread en een theelepeltje kaneel tot een soort deegachtige substantie. Daarvan draai je balletjes en die laat je een nachtje in de koelkast slapen. Dan steek je een prikker in die balletjes, je smelt chocola en doopt die balletjes erin, daarna stooi je er dus gezellige spikkels overheen, of zilveren balletjes als je heel stylish wil. Klaar. Dat is alles. Ik heb geen keukenmachine dus ik gooi de eierkoeken in de blender, die hakt tenslotte ook, dacht ik. En dat is ook wel zo, maar 10 eierkoeken tegelijk tot paneermeel verwerken vindt mijn blender niet leuk. Hij laat de bovenste laag dan ook rustig voor wat het is. We moeten de eierkoeken er dus stukje voor stukje ingooien. Dat hebben we gedaan, 30 stuks om precies te zijn en dat is gelukt. Dan heb je een bak vol eierkoekgruis en daar moest dan die zuivelspread doorheen gekneed worden. Ik lepel het erop en kijk mijn zoon aan, hij kijkt nog eens naar die kwak zuivelspread, naar zijn handen en naar mij, en hoewel hij het tot voor kort geen enkel probleem vond om diezelfde handen in een gore plas modder te steken weigert hij nu zijn handen in de zuivelspread met eierkoekkruimels te steken. Pas als ik het hele zooitje met een lepel door elkaar gehusseld heb durft hij het aan. Dan moet hij balletjes draaien maar ook dat gaat niet van harte, het deeg is te kruimelig en na drie balletjes, die meer op abstracte sculpturen lijken dan op balletjes, geeft hij het op. Ik boetseer de rest. We hebben er 29. Niet genoeg. Bedankt Allerhande. Zoon gaat op de fiets vlug naar de winkel voor nieuwe voorraad. Ik ga ondertussen verder met avondeten maken want we zijn dit aan het doen terwijl ik aan mijn kant van het aanrecht winterpeen en paprika en courgette sta te hakken voor de pastasaus. Als hij terug is maken we een nieuw mengsel, nemen een korte break om de spaghetti af te gieten en op te eten en daarna fabriceren we (ik) nog een stuk of 10 balletjes. Dan hebben we nog reserve voor als er iets mislukt morgen als ze een prikker in hun kont krijgen en in het chocoladebad moeten. De ballen gaan de koelkast in, de kinderen hun bed en ik plof op de bank. Dit komt goed.

De volgende dag eten we eerst even voor we aan de slag gaan met gesmolten chocolade. Ondertussen heb ik een stuk piepschuim goud gespoten maar piepschuim kan niet tegen spuitverf. Dat wist ik niet. Het mooie strakke blok is nu wel goudkleurig maar veranderd in een ruige baksteen look-a-like. We doen het ervoor. Na het eten haal ik diep adem, maak het aanrecht vrij en zet twee au-bain-marie badjes op het gas voor de chocoladesmelterij. Ik zet de productielijn klaar die begint bij de gesmolten chocolade en eindigt bij het piepschuimen maanlandschap. Zoon stel ik op bij de chocolade, ik ga zelf strategisch in het midden staan met aan mijn ene zijde de balletjes en stokjes die klaarstaan in een beker (die niet om kan vallen!) en aan mijn andere zijde de discodip en het blok. Ik steek een balletje op een stokje, zoon doet hem in een wit of bruin chocobadje, ik neem hem over en bestrooi met dip waarna ik de stokjes in het blok prik. We hebben een aardige workflow als de eerste bal, in bad, uit elkaar valt. Geen paniek, door met de volgende. Ook die houdt het niet. Ik moet zeer voorzichtig te werk met de prikkers en zoon moet snel handelen in de warme chocolade. Als we weer op stoom zijn gaat er naast me een bal van zijn stokje. Inmiddels hebben we vijf schadegevallen en begin ik de hoop te verliezen dat het goed gaat komen. Maar we gaan door en ik bereid mijn zoon alvast voor op een mogelijk Plan B scenario. We kunnen er gelukkig samen om lachen, al was het alleen al omdat onze beider neuzen onder de chocola en de disodip zitten, evenals de gootsteen, het gehele aanrecht, en alles wat zich daartussen bevindt. Uiteindelijk hebben we er 29 weten te fabriceren. Het is 19.49 uur. Ik grijp mijn tas en schiet mijn teenslippers aan, ren de deur uit roepend dat ze gedoucht moeten zijn als ik terugkom. Om 19.51 uur ren ik de Albert Heijn binnen en om 19.59 uur ben ik weer thuis met een zak eierkoeken, een bakje zuivelspread en drie repen witte chocola. Mijn jongens zitten zeer ontspannen samen te overleggen of ze hun gezamenlijke Minecraft huis gaan uitbreiden met een stoel of met een bed.

Ik pak de blender er maar weer bij en begin maar weer met eierkoeken in stukken scheuren, stuur de broers naar de badkamer om te gaan douchen. Als de nieuwe lichting balletjes in de koelkast staat ga ik de stofzuiger maar pakken en zet de kommetjes met inmiddels weer hard geworden chocolade vol met warm water. Ik ben zelf met deze missie begonnen en desnoods maak ik het vannacht nog af. Dus ik ga dan nu maar weer een pannetje opzetten om chocolade in te smelten. Volgend jaar chips. Echt.