In het afgelopen half jaar waarin ik onofficieel gescheiden was heb ik en passant een stoomcursus don't ask don't tell genoten. Binnenkort is alles officieel en ik acht mezelf dan ook klaargestoomd voor het leven als gevallen vrouw.
In den beginne toen ik nog naief en bevrijd de wereld tegemoet trad dacht ik dat het best een 'go' was om tegen wie dan ook open en eerlijk te vertellen dat ik aan het scheiden was. I'm an open book, zoals de Engelsen mooi zeggen. Strategisch inzicht is iets wat sowieso -helaas- niet in mijn genenpakket zit, dus een gesprek sturen of manipuleren is iets wat ik totaal onmachtig ben. Bovendien was de weg naar deze zware en moeilijke beslissing lang en zwaar en dus voelde het voor een week of twee alsof ik de eindstreep bereikt had. En dat wilde ik delen met de wereld, wie die wereld op dat moment dan ook was die de pech had mijn gesprekspartner te zijn. Natuurlijk, toen het adrenalinepeil gezakt was, bleek het tegendeel waar en lag er nog een lange etappe voor me. En intussen heb ik me erbij neergelegd dat de race waarschijnlijk nooit uitgelopen zal worden. Maar dat is een ander onderwerp.
Al vrij snel bemerkte ik dat het S-woord een suikerklontje in de cola is. En dus vermijd ik sindsdien zoveel mogelijk het onderwerp in gesprekken die er niet noodzakelijkerwijs over gaan. Dit geldt overigens niet voor de lieve vrienden en familie die uiteraard wel geïnteresseerd zijn in mijn welzijn en niet in mijn uiterlijke fysieke kenmerken. Zij horen nog bijna dagelijks mijn geweeklaag aan. Waarvoor ik hen onmetelijk dankbaar ben. Ter relativering hoor ik dan ook net zo lief hun verhalen over verkoudheidjes, gebroken hakken, vakantiestress, overgewicht of onwillige eega's aan.
Maar dan zijn er de mensen die ik in het wild tegenkom. En met in het wild bedoel ik in de kroeg/op feestjes of welke aangelegenheid dan ook waar volop vreemden in het wild voorkomen. Zo is er de netwerkbijeenkomst. Ik bezoek ze graag. Ten eerste om er mensen te ontmoeten van wie ik direct een nieuwe opdracht krijg of die mijn eigen netwerk vergroten. Zie daar ook meteen de basisbeginselen van een netwerkbijeenkomst. Ten tweede, ik ben een éénpitter zoals men weleens lovend spreekt over het eenmansbedrijf. Sommige creatieve mensen verzamelen zich in hippe oude koffiefabriekspanden met hun macbook en iPhone en gaan daar dan heerlijk in dat creatieve broeinest inspiratie op zitten doen. Maar omdat ik er nou toch voor had gekozen om geen overbodige kosten en files te maken blijf ik liever alleen thuis. En dat is prettig maar ook eenzaam. Weinig feedback werktechnisch maar ook die nieuwe film en de de afgang van Rutger Castricum bij DWDD blijven onbesproken. En ook die dingen gebeuren -oja!- op een netwerkbijeenkomst! Ik probeer me te beperken tot dit aanbod aan gespreksonderwerpen maar, gunst, ik ben een vrouw, en immer wil men weten of ik 'mezelf moet onderhouden met deze werkzaamheden'. En hoewel ik dat ook al deed tijdens mijn geringde leven, betekent een bevestigend antwoord hierop en ook op de vervolgvraag of ik kinderen heb, ploep! een suikerklontje!
Dan hebben we het feestje. Kan bij iemand thuis zijn maar een enkele vermogende vriend/vriendin/familielid huurt de kroeg af en laat een groot bord met 'besloten feest' op de deur plakken, et voila, het is feest! Hoewel er onder mijn generatiegenoten massa's vrouwen alleen op feestjes verschijnen, want manlief 'is niet zo'n type voor verjaardagen' of 'de oppas had geen tijd', lijkt er op mijn hoofd een knipperend bord te prijken. Wat het precies zegt weet ik nog niet maar de enkele ziel die het nog aandurft met mij in gesprek te gaan maakt zich ten alle tijde snel en discreet uit de voeten als ik, door de loop van het gesprek gedwongen, vertel dat ik, en let op, ik druk me al verzachtend uit, weer vrijgezel ben óf niet meer getrouwd. Vaak zijn de kinderen dan al ter sprake geweest dus het heeft weinig zin me dan nog voor te doen als de vrije blije ongebonden meid. Die kinderen liggen toch een beetje op het puntje van mijn tong. Daarbij moet ik me óók altijd nader verklaren voor het feit dat ik alleen rondhobbel op Het Feest. En als ík het niet doe, dan doet iemand anders het wel voor me door ze te berde te brengen in het gesprek. Op feestjes sta ik nu eenmaal vaker in groepjes te converseren. Die stille hoekjes en één op één gesprekken vinden meestal plaats op een tijdstip ver na dat ik de oppas heb afgelost.
Voorts begeef ik mij niet anders dan tijdens mijn gehuwde leven nog wel eens in het uitgaansleven. Ik voelde mij altijd als een vis in het water op de dansvloer en doe dat nog steeds. Maar raak ik in gesprek aan de bar terwijl ik toevallig ook al 10 minuten de aandacht van de barman probeer te trekken, of bij de terrasheater die tegenwoordig bij elke uitspanning naast de breedgeschouderde portier te vinden is teneinde het rokende publiek (waartoe ik zelf nog steeds hardnekkig behoor) tegemoet te komen, word ik vaak gevraagd naar mijn tattoo. Dertien dagen na de breuk heb ik namelijk een vlinder op mijn onderarm laten tatoeëren. Om een nieuw begin te markeren en ook om nooit meer te vergeten dat ik vrij ben. Letterlijk en figuurlijk. En zoals het een open boek betaamt ben ik daar dan eerlijk over. En dan heb ik de hele terrasheater, met een personal bodyguard ernaast, geheel en al voor mezelf alleen binnen no-time!
Die vlinder, daarover zal ik eerlijk blijven, omdat het belangrijk voor me is, maar ook omdat ik geen andere dan een infantiele reden zou kunnen bedenken om een vlinder in je arm te laten inkten. Dan begeef ik me op het terrein van alle meisjes of erger, vrouwen, die een dolfijn op hun enkel hebben of een tribal op de onderrug, met excuses aan een ieder die ik nu beledig.
Hoewel ik nog helemaal niet zit te wachten op volwassen mannelijk gezelschap tijdens een jankfilm, een gezamenlijke rekening of iemand die zijn scheet-onder-de-dekens trots aan me laat ruiken, hoop ik toch ooit weer iets van de liefde mee te pikken. Tot die tijd ga ik mijn gespreksskills maar eens overdenken en bijschaven. En heel veel stratego en wordfeud spelen om mijn woordwaardes en zetten van tevoren te leren overzien.
