Ik weet dat ik ze zelf gemaakt heb, ze graag wilde, zelf verantwoordelijk ben voor hun opvoeding en dat hun frontale hersenkwab nog volop in ontwikkeling is. Maar omdat ik zeker weet dat precies op dit moment met mij heel veel ouders op deze wereld kindermoe zijn, leeg, op, aan het eind van hun slagvaardigheid, redelijkheid, relativeringsvermogen en hun - wat dat ook voor maateenheid is - latijn; hier een eerlijke getuigenis van mijn kindermoeheid op dit moment. Ik weet het, ik hoor je, ik voel je, ik leef mee. Mocht je nu bezorgd zijn dat één van mijn bloedjes iets verschrikkelijks heeft gedaan, begaan of is overkomen dan kan ik je geruststellen; dat is niet het geval. Het was 'just another day at the office' zullen we maar zeggen. Mijn kindermoeheid van vandaag is het resultaat van de optelsom van alledaagse gebeurtenissen op een doorsnee donderdag, de alledaagse beslommeringen van gisteren en de te verwachten alledaagsheid van morgen.
Waar zijn jullie nu moeie moeders en/of vaders? Ik ben hier, aan mijn keukentafel, met mijn 1500 euro laptop die ik net tussen de kussens van de bank tevoorschijn heb getoverd met een resterende acculading van 12%, waar allerlei onduidelijke etensresten aan en op zitten, zowel aan de buitenkant als op het toetsenbordgedeelte, de trackpad en het scherm.
Waren jullie ook zulke fantastische ze-eten-maar-wat-de-pot-schaft-moeders toen jullie nog geen kinderen hadden? Ik ook. De realiteit is dat de pot wel gewoon schaft maar dat ik eerlijk moet bekennen dat ik na jaren nog immer aanzwellend gezeik over het menu die pot nog maar zelden met plezier op tafel zet. Als de 'gatvers' en de 'hij heeft minder op zijn bord's' achter de rug zijn begint het gebruik je mes en vork/niet met volle mond praten/let op je taalgebruikgezeik. Gevolgd door de 'nee je mag nog niet van tafel we wachten op elkaar' herhalingsoefening en bijbehorende klaagzangen.
Vandaag kwam ik thuis uit mijn werk en was dit de rotzooivangst van de dag:
- een geopende fles mayo op de bank (?)
- ongeveer 15 snoeppapiertjes verspreid over diverse plekken,
- een pak melk op het aanrecht, dop kwijt
- een vest op de grond
- een fleecedeken onder het bureau
- een petje in de koelkast (?)
- 9 blaadjes van de scheurkalender op de grond in het toilet
- een schooltas achter de voordeur
- schoenen in de keuken
- overig
Op mijn nogal geïrriteerde verzoek om de rommel op te ruimen de standaard reacties:
- ik heb dit hier niet neergelegd
- ik ruim het zo op
- wat eten we?
Nog voor ik goed en wel binnen ben meldt mijn jongste kind dat hij zijn telefoon kwijt is en of ik even kan zoeken want hij heeft zelf al goed gezocht en weet écht niet waar ie is. Als ik hem mededeel dat ik dat zeker niet ga doen om redenen van net binnen, niet mijn telefoon, leren zoeken, kat heeft honger, eten koken, etc krijg ik diepe verontwaardiging. Na 10 minuten informeert hij of ik dan nu wel even kan zoeken. Dat doe ik niet, desondanks ben ik toch degene die de telefoon vind als ik eindelijk de tijd neem om een plas te doen...hij ligt op het toilet. Als ik hem de telefoon overhandig krijg ik geen bedankje maar het verzoek of ik hem even aan de oplader wil doen want hij zal wel leeg zijn nu.
Als het eten klaar is, is ander kind zojuist begonnen met een nieuw potje Fortnite en zeer ontstemd over het feit dat hij aan tafel moet komen. Als we eenmaal zitten lukt het ons ondanks alle consternatie toch ook wel om nog wat wetenswaardigheden over de dag uit te wisselen. Zo ben ik weer bijgepraat over het laatste nieuwe seizoen in Fortnite en op de hoogte van het feit dat mijn oudste zoon eruit gestuurd is bij wiskunde vandaag en derhalve maandag na moet blijven. En passant weet mijn jongste te vertellen dat de ouders van die-en-die gaan scheiden en dat hij hem vandaag op het voetbalveldje trof en dat hij erg verdrietig was over het gebeuren. Dat roept bij mijn oudste zoon de vraag op hoe hij eigenlijk gereageerd had toen zijn vader en ik uit elkaar gingen. Wat op zich interessant is, hij was toen net 5 jaar en nu bijna 13, ik heb lang gewacht op deze vragen en die komen dus nu zo'n beetje, op altijd onverwachte momenten. Maar omdat ik het belangrijk vind er dan ook eerlijk en open op te antwoorden begin ik te vertellen. Ergens in mijn verhaal ontsnapt hem een harde boer en hoewel hij nog 3 x sorry zegt is het leed al geleden; jongste moet er hard om lachen en het moment is weg. Ik vraag of ik nog verder moet gaan maar ze zijn niet meer geïnteresseerd en gaan, met mijn toestemming, van tafel. Ik meld nog wel dat ik het nogal lomp vind om iemand zo te onderbreken en niet af te luisteren, daarop krijg ik nog wel een halfbakken excuus maar Silicon Valley roept...
Na het eten ruim ik de tafel af en vouw en ruim de eeuwigdurende stroom was op, schep de kattenbak schoon, gooi de schoenen in de bak in de gang, verzamel de kleren die ik onderweg tegenkom in onze gezamenlijke ruimten en werp die in de wasmand zonder te kijken of ze vies zijn. Voer ik nog een korte discussie met mijn oudste over huiswerk dat gemaakt moet worden en speelt mijn jongste op mijn telefoon een spelletje en moet ik bijna smeken of ik even mag kijken of ik misschien iets gemist heb.
Ruim van tevoren spreek ik met ze af dat ze om kwart over negen gaan tandenpoetsen en naar bed en dat alles wat ze nog willen en moeten doen dus af moet zijn inclusief douchen, huiswerk, met de kat kroelen (want dat moet altijd ineens heel intensief als het bedtijd is) en hele lange verhalen tegen mij vertellen over een onderwerp waarvan ze weten dat ik er graag over praat (de loeders), met elkaar vechten. Dat komt me op veel pff's en veel te vroeg's en we zijn geen baby's meer te staan. Maar ik houd voet bij stuk. Als het kwart over negen is veeg ik ze richting slaapkamer maar wordt er onderweg toch gekroeld met de kat, gevochten, en komt er toch nog een verhaal. En een beginnende broedertwist over een 2 euro die eerst ergens lag maar nu niet meer.
Als ik ze welterusten ga wensen ga ik het raam op mijn eigen slaapkamer alvast wat dichter doen want ik slaap vanavond alleen en dan kan het knap koud zijn in mijn bedje. Mijn slaapkamer is het laatste fort in dit huishouden dat overeind staat omdat ik het met hand en tand verdedig. Maar aan het vanmorgen netjes opgemaakte bed te zien heeft 'iemand' daar vandaag op een stapel kussens met zijn vieze voeten en een rijstewafel vertoeft, waarschijnlijk met deze laptop erbij en de (zwarte) kat die zich spinnend op de (witte) sprei heeft uitgestrekt voor een uurtje verboden comfort...
Als ik alleen ben en wacht tot de waterkoker zijn ding gedaan heeft om mij van mijn broodnodige kop groene thee te voorzien voel ik hoe de energie uit me weg is.
Ik hoor je denken; nou, nou, daar kan wel eens wat strenger opgetreden worden of die heeft het echt niet onder controle. Of misschien is het een groot feest der herkenning voor je. Hoe dan ook, ik weet dat ik van 's morgens vroeg tot 's avonds bezig ben ze klaar te stomen voor de grote boze wereld. Of dat nu gaat om tafelmanieren, of levenslessen, ik werk er aan. Zelfstandigheid: check. Persoonlijke hygiëne: check. Normen en waarden: check. Zuinig zijn op je/mijn/onze spullen: check. Gezond eten: check. Helpen in huis: check. Geen fysiek geweld gebruiken als je broer irritant is: check. Maar het is een kwestie van geduld -heel veel-, een lange adem, en af en toe een oppas. Uitgeputte ouders waar ook: ik ben met u! Houd moed. Pick your battles.
