Meid toch...dat nu uitgerekend jij, vandaag, op dé dag van de onafhankelijkheid, opgesloten moet zijn. Wat een paradoxale tragedie. Van wat jou nu overkomt zeggen wij thuis, dat kan de beste overkomen. Een waarheid als een koe, want zie, de beste in van alles en nog wat, en toch zit je daar achter de tralies. En tot overmaat van ramp ben je dan ook nog eens een Bekende Nederlander. Ik moet eerlijk toegeven Heleen, toen ik ervan hoorde, kon ik een klein golfje van triomfantelijkheid toch niet onderdrukken. Maar dat is flauw, en hypocriet. Want dan zou ik namelijk hetzelfde doen als jij: zonder enige kennis van zaken een oordeel vellen. Bovendien, ik ken je helemaal niet, echt dan. (Misschien ben je big fun, kan je met jou de straten afschuimen en feesten tot in de kleine uurtjes, misschien kan je met jou wel lachen tot je in je broek piest of weet je bijvoorbeeld heel veel dingetjes over een onderwerp waar ik nog niet zoveel van weet, die kans is zelfs vrij groot aangezien jij gestudeerd, gepubliceerd en gedoceerd hebt, gepromoveerd bent, en ik niet. Ik ben gaan werken toen ik 21 was, ik woonde toen al 3 jaar zelfstandig en had een roestbak van een auto met een kapotte....alles.)
Maar ik ken wel je evangelie. Het evangelie van de vrouw die aan het werk moet, zelfstandig en onafhankelijk moet zijn, die haar kinderen zoveel mogelijk uit moet besteden teneinde de carrière op te kunnen blijven stuwen. Heleen, ik kan ver met je meegaan en ik geloof echt écht in je goede bedoelingen en je idealisme. Maar lieverd, luister. Even dit over baby's. Baby's hebben niet veel nodig, behalve een hele berg liefde en melk. Die andere evangelisten (die van de borstvoedingsguerilla) vinden dat dat moedermelk en niets anders dan moedermelk moet zijn. Ik heb die beurt aan me voorbij laten gaan en mijn twee bloedjes groot gebracht met kunstmatige melk van een grote multinational, geen huismerk hoor, dat niet. Enfin, die baby's moeten dan op gezette tijden een flesje melk. Eén van die tijden is zes maanden lang een flesje om 23 uur 's avonds. Daarnaast worden de meeste baby's ook nog enige tijd in het holst van de nacht wakker en moeten overdag ook om de drie tot vier uur gevoed worden, maar dat terzijde. Je kunt je misschien voorstellen dat dat best wel een beetje vermoeiend is. Dus dat flesje, om 23 uur. Zo zat ik daar eens mee en op tv was Pauw & Witteman. Een programma op een tijdstip dat je onder deze omstandigheden het liefst ruim zou willen missen, maar je bent nu eenmaal gebonden aan dat voedingsschema. En daar was jij te gast. Om je evangelie te prediken. Dat mag, dat kan, daarvoor was je waarschijnlijk zelfs gevraagd. Jij was niet motiverend, uit wat je zei klonk geen enkel begrip voor de (al dan niet part-time werkende, door jou liefkozend het 'verwende prinsesje' genoemd) moeder, maar je trok ook niet van leer. Je was nonchalant en wat je zei klonk als een vanzelfsprekendheid. En dat raakte me nog wel het meest. En het bleef me tot tandenknarsen toe raken, want daarna zag ik je plots in een heleboel semi-intelligente programma's opduiken. En stond je ineens met een gezellige column in mijn zaterdagkrant. En net zoals je steeds aan je zere kies blijft voelen, bleef ik jouw columns lezen.
Dit alles roep jij te pas en te onpas zonder te weten hoe het is om elke nacht drie keer op te moeten staan, om de hele dag onvoorwaardelijk klaar te moeten staan voor de meest veeleisende werkgever die je je in kunt denken. Het gemak waarmee je voorbij ging aan alle praktische zaken waar mensen met een ander leven, andere kansen onder andere omstandigheden dan de jouwe mee moeten dealen. En hoewel ik nooit het bijltje der ambitie erbij neergegooid heb en twee weken na de geboorte weer aan de slag was omdat ik dat graag wilde, was mijn prioriteitenlijstje ook hevig in de war geraakt en overhoop gehaald. En weet je wat nou zo gek is Heleen? Dat ik het helemaal niet erg vond! Ik was blij als ik de was wegkreeg, iets te eten had ergens op de dag en als mijn baby blij en gezond was. En dat het allemaal wel weer goed zou komen, daar vertrouwde ik op. En in die tijd was ik soms afhankelijk van mijn destijds man ja, en dat Heleen, was nu juist de kracht die wij bundelden. We zorgden voor elkaar, ongevraagd en ongezegd.
Maar ja, weet je Heleen. Wat jij hebt, dat heb ik ook. En dan bedoel ik niet je titels, je ambities of je salaris. Ik bedoel dat verdomde kloteliefdesverdriet. Die frustratie, dat machteloze. Ik was ook verliefd op een man die een ander toebehoorde. Heel vervelend. En uiteindelijk koos hij ook niet voor mij. Terwijl wij echt samen een heel eind waren gekomen. Er was niet één ding aan hem wat me aantrok, het was alles. Wij pastten aan elkaar als alles wat goed aan elkaar past. En echt goed, niet met een lastig randje of zo, nee gewoon, alles. En toen het over was kon ik aan niets anders meer denken dan daar aan. En dat doe ik nog steeds want dat heeft tijd nodig, om te slijten. Iedereen die wel eens eerder op zijn bek gegaan is weet dat, en daarom heb ik zo met jou te doen. Ik denk dat dit misschien wel de allereerste keer is dat jij je zin niet hebt gekregen, of om in jouw wereld te blijven, je doel niet hebt behaald. En dat de frustratie daarover zo groot werd dat je al je eer en eigenwaarde (waarvan je toch zoveel had!) overboord hebt gezet en in een jaar tijd meer dan 1000 emailtjes bent gaan tikken aan je oude baas. En zijn vrouw. En zijn kinderen. Zonder je te realiseren dat dat hen misschien wel een beetje pijn zou kunnen doen. Ik weet uit ervaring dat wraak zoet is, maar de kick is kort, echt waar. Niet doen joh. Maar ja, die raad komt wat laat, dat weet ik ook wel.
Nou ja, ik kan je natuurlijk wel vertellen hoe ik erover denk, achterover leunend in mijn stoel, met dezelfde nonchalance waarmee jij mij vertelde dat ik zo snel mogelijk weer bovenop de carrière ladder moest zien te komen. Maar dat doe ik maar niet. Want ik zou toch ook niet graag in een cel zitten tussen de crackdealers en prostituees. Aan de andere kant, nu je daar toch bent, misschien is het een uitgelezen moment om eens wat navraag te doen over het leven van andere, minder gefortuneerde mensen, aangezien je toch, ondanks al je ambities en posities, de borgsom niet op kunt hoesten. Meid, ik wens je het allerbeste en ik hoop van harte dat je weer met je beide beentjes op de grond beland en dat de herinnering aan je eigen gedrag je niet al teveel last bezorgt. O ja, en dat je een advocaat vindt die betaalbaar is én geen kinderen heeft, en die je hartelijke columns in de NRC niet al te aandachtig heeft gelezen, natuurlijk....
