Dagelijkse kost is het. Je hebt de files, het lerarentekort, ontsnapte tbs-ers, frauderende ambtenaren, aanslagen. Daarna paniekerige journaals, schreeuwende kranten, Facebook profielfoto's met een leuk effect van de vlag van het getroffen land, een enkeling die er een paar emotionele of boze woorden aan wijdt en natuurlijk de 'pray for' hashtag. Na Parijs deed ik het ook. Een echt statement vond ik het, en het voelde heel erg alsof ik bij de goede club hoorde toen gebouwen wereldwijd in de Franse driekleur werden verlicht. Ik kon weer rustig gaan slapen. Gebeden heb ik niet. God bestaat niet, zoveel is nu toch wel duidelijk. Ik vraag me natuurlijk ook vaak af waar het naartoe moet met de wereld maar tegelijkertijd ook of dat niet bij mijn leeftijd hoort. En daarnaast behoor ik ook nog eens tot de generatie die elk nieuws de hele dag (en nacht) door opgedrongen krijgt. Zelfs al zou je willen proberen je ervan af te sluiten, dan nog is er geen ontkomen aan. Ik denk natuurlijk ook aan de onschuldige mensen die in de naam van een religie moesten sterven.
Maar er is iets aan de hand waar ik me ook zorgen over maak. In reactie op alle ellende beginnen we hier in Nederland een beetje nationalistisch te worden. En dat vind ik eng. We zouden bijna spontaan allemaal homo worden en een zwarte piet in huis nemen om te laten zien hoe trots wij zijn op onze tolerantie en tradities. Haat en nijd zie ik dagelijks voorbij komen, en niet in de naam van Allah. Maar in de naam van ons eigen aangeharkte, schijnveilige, schijnheilige, kortzichtige.....ja, wat eigenlijk? Waar beroepen we ons dan op? Op onze joods-christelijke traditie? Die van de SGP die nog steeds geen vrouwen in de gelederen toestaat? Waarvan de echte die-hards hun kinderen niet in laten enten omdat het lot van een kind dat bijna dood gaat aan een simpel te voorkomen virusje nu eenmaal in God's handen ligt? Of beroepen we ons op onze tradities? Die gebaseerd zijn op een niet zo heel ver weg verleden? Waarin we de bevolking van het ene continent verscheepten naar het andere om daar zo rijk van te worden dat wij er nu nog van profiteren? Of zijn we stiekem gewoon een beetje bang voor verandering? Want tja, het was een tijdje geleden ook traditie om vrouwen die een beetje bleek waren en een zwarte kat hadden levend te verbranden, terwijl we er allemaal lachend omheen stonden. We leren onze kinderen dat ze lief moeten zijn voor anderen, ze geen pijn mogen doen. Maar o wee als er iemand een kritische noot plaatst bij iets wat 'we nou eenmaal al heel lang zo doen', dan staan we op onze achterste benen. Van mij mag die piet paars gestippeld met konijnenoren op zijn hoofd en een handprothese in de vorm van een haak de kado's komen brengen. Mijn kinderen zullen er geen minder Sinterklaasfeest om vieren en als we daarmee ook maar een fractie goed kunnen maken van wat onze voorvoorvoorouders fout hebben gedaan, dan be my very special guest.
Of zijn we zo trots op onze warme betrekkingen met regimes waar mensen met een afwijkende mening levenslang monddood worden gemaakt? Ik begrijp dat we beter geen ruzie kunnen zoeken met Poetin. Want zelfs als onze eigen koning en koningin gezellig biertjes met hem drinken schiet hij onze vakantiegangers uit de lucht en dupeert hij de complete Nederlandse fruittelende branche met zijn boycot. Dus laten we vooral niet serieus mopperen tegen de man. Om nog maar te zwijgen over de boeven van dictators en leiders die we als Westerse wereld in het zadel hebben gehouden om te voorkomen dat het ons aan olie zou ontbreken. Maar is dat iets om op verjaardagen over op te scheppen? Of kunnen we dan beter eens een boompje opzetten over de tientallen gevallen van misbruik in onze eigen katholieke kerk? Die paus is best een aardige man denk ik, maar tegen de tijd dat hij condooms uit gaat delen in Afrika zal ik er nog eens over nadenken of ik meer leuk vind aan de katholieke kerk dan alleen de fascinerende architectuur die ze hanteren. Of nee! Laten we het eens hebben over al die heerlijke koopjes die we maar wat graag inslaan bij de Action of de Zeeman, wie die spulletjes allemaal gemaakt heeft en tegen welke prijs? En o wat waren we allemaal verdrietig toen half Thailand wegspoelde tijdens ons kerstdiner in 2004. Heel de zomervakantie in het water gevallen... Dat Bangladesh al 20 jaar zonder uitzondering onder was gelopen, daar hoorde je nooit eens iemand over. Ja, je maffe tante die ook altijd van die moeilijke thee drinkt en brieven schrijft aan politieke gevangenen in Cuba.
Ik kan nog wel even doorgaan natuurlijk met opsommen waar wij in de eerste wereld niet bepaald goed in zijn. Sterker nog, ik zou er een jarenlange studie aan kunnen wijden maar dat doe ik niet. In plaats daarvan probeer ik verder te denken dan mijn verwende neusje lang is. Dat probeer ik dan te doen naast de grote en absolute afkeer die ik voel over wat IS (en vroeger Al Qaida, de Taliban, de ETA, de IRA, de RAF) doet. Mijn hartje bloedt als ik hoor wat deze extremisten aanrichten en vernielen in de naam van hun god. Ik denk aan mijn eigen geliefden en plaats ze tegen wil en dank in gelijksoortige situaties en dan springen de tranen in mijn ogen.
Maar ik denk dat we een beetje hebben zitten slapen. En dan bedoel ik niet bij de grens, dat we vergeten zijn om een hek te bouwen dat hoog genoeg was om alle vluchtelingen buiten de deur te houden. Maar ik denk wel dat we vergeten zijn om af en toe eens in de spiegel te kijken, dat we een tikkie narcistisch geworden zijn daardoor. Dat er op heel veel plekken op de wereld iets broeide, iets wat nu hoog oplaait. En we wisten het. Maar niemand nam de moeite om het te blussen. En nu zijn we allemaal verontwaardigd. En boos. En verdrietig. Maar mensen, kom op. We horen bij de wereld, en die staat in de fik. Laten we nou gewoon eens toegeven met z'n allen dat we te lang de post niet opengemaakt hebben. Onze ruggen rechten en deze teringzooi het hoofd bieden. Met onze eigen waarden van verdraagzaamheid, tolerantie, kennis en gelijkheid. En niet met kortzichtigheid, gejank en de stampvoetende mentaliteit van een 2-jarige die geen snoepje krijgt.
zaterdag 23 juli 2016
dinsdag 5 juli 2016
Hoera
Meestal vind ik het fijn om hier op deze plek te filosoferen over de Grote Vragen des levens, of om mijn (on)genoegen te uiten over mensen of dingen. Maar nu even niet. Ik heb namelijk even geen tijd voor gedachten die verder gaan dan "heb ik wel genoeg eierkoeken?" Dat komt zo. Mijn oudste zoon wordt binnenkort 10 jaar. Dus ik zit even midden in de feestvreugd die een hedendaagse kinderverjaardag met zich meebrengt zoals kinderfeestjes, cadeaus, taart, feestmutsen en traktaties voor op school. En hoewel ik me elk jaar weer voorneem om een zak met van die verschillende kleine chipszakjes te kopen sta ik toch elk jaar weer iets in elkaar te knippen/plakken/vullen/bakken/snijden/rijgen of strikken. Ik heb al vele creaties naar school vervoerd als was het een losliggende kostbare diamant op een fluwelen kussentje. Ik heb krokodillen uitgeknipt met een kartelschaar en op wasknijpers geplakt, dropveters in dubbelgevouwen eierkoeken gepropt, vrachtwagens, raceauto's en boten gevouwen, honderdduizend aardbeitjes ontkroont, knakworstjes in bladerdeeg gewikkeld, en zo kan ik nog wel even doorgaan. En vandaag heb ik cakepops gemaakt. Cakepops zijn de mode. Cakeballetjes zijn dat. Op een stokje (een hectare oerwoud aan satéprikkers heb ik inmiddels versleten). Eventueel versierd met glazuur of chocola en spikkels, natuurlijk. En met een strikje eromheen liefst.
Onlangs zag ik zo'n geinig stopmotion filmpje wat je tegenwoordig veel ziet, van de Allerhande was deze, dat is die kookclub van de Appie die je altijd laat geloven dat je een 5 sterren diner op tafel kan zetten ook als je normaal altijd champignonsaus van Knorr uit een zakje maakt. Het kwam zomaar voorbij, op mijn Facebook timeline, ik hoefde niet eens op zoek. In dat filmpje hadden de handen (altijd alleen maar handen in zo'n filmpje) die cakepops binnen 10 seconden klaar en het zag er reuzeschattig uit. Fluitje van een cent. Natuurlijk begrijp ik dat een aantal cruciale momenten niet opgenomen zijn in zo'n filmpje, bijvoorbeeld hoe je keuken eruit ziet als je klaar bent. Desondanks leek het mij een haalbaar plan. Zoon was ook enthousiast en dus begonnen we moedig.
Hij zit in een combinatieklas met 33 kinderen. Dat getal alleen al zou me eigenlijk moeten weerhouden van projecten als deze maar opportunistisch als we zijn gaan we toch de uitdaging aan. Ik verdriedubbel alle ingrediënten (volgens het recept zouden we dan 62 cakepops moeten kunnen maken maar ik ben wijzer na 36 keer traktaties maken en neem geen risico met de inkoop) en we gaan aan de slag. Voor jouw beeldvorming zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Men neme een zwikkie eierkoeken en vermaalt die met de keukenmachine tot stof. Dat vermeng je met een bakje zuivelspread en een theelepeltje kaneel tot een soort deegachtige substantie. Daarvan draai je balletjes en die laat je een nachtje in de koelkast slapen. Dan steek je een prikker in die balletjes, je smelt chocola en doopt die balletjes erin, daarna stooi je er dus gezellige spikkels overheen, of zilveren balletjes als je heel stylish wil. Klaar. Dat is alles. Ik heb geen keukenmachine dus ik gooi de eierkoeken in de blender, die hakt tenslotte ook, dacht ik. En dat is ook wel zo, maar 10 eierkoeken tegelijk tot paneermeel verwerken vindt mijn blender niet leuk. Hij laat de bovenste laag dan ook rustig voor wat het is. We moeten de eierkoeken er dus stukje voor stukje ingooien. Dat hebben we gedaan, 30 stuks om precies te zijn en dat is gelukt. Dan heb je een bak vol eierkoekgruis en daar moest dan die zuivelspread doorheen gekneed worden. Ik lepel het erop en kijk mijn zoon aan, hij kijkt nog eens naar die kwak zuivelspread, naar zijn handen en naar mij, en hoewel hij het tot voor kort geen enkel probleem vond om diezelfde handen in een gore plas modder te steken weigert hij nu zijn handen in de zuivelspread met eierkoekkruimels te steken. Pas als ik het hele zooitje met een lepel door elkaar gehusseld heb durft hij het aan. Dan moet hij balletjes draaien maar ook dat gaat niet van harte, het deeg is te kruimelig en na drie balletjes, die meer op abstracte sculpturen lijken dan op balletjes, geeft hij het op. Ik boetseer de rest. We hebben er 29. Niet genoeg. Bedankt Allerhande. Zoon gaat op de fiets vlug naar de winkel voor nieuwe voorraad. Ik ga ondertussen verder met avondeten maken want we zijn dit aan het doen terwijl ik aan mijn kant van het aanrecht winterpeen en paprika en courgette sta te hakken voor de pastasaus. Als hij terug is maken we een nieuw mengsel, nemen een korte break om de spaghetti af te gieten en op te eten en daarna fabriceren we (ik) nog een stuk of 10 balletjes. Dan hebben we nog reserve voor als er iets mislukt morgen als ze een prikker in hun kont krijgen en in het chocoladebad moeten. De ballen gaan de koelkast in, de kinderen hun bed en ik plof op de bank. Dit komt goed.
De volgende dag eten we eerst even voor we aan de slag gaan met gesmolten chocolade. Ondertussen heb ik een stuk piepschuim goud gespoten maar piepschuim kan niet tegen spuitverf. Dat wist ik niet. Het mooie strakke blok is nu wel goudkleurig maar veranderd in een ruige baksteen look-a-like. We doen het ervoor. Na het eten haal ik diep adem, maak het aanrecht vrij en zet twee au-bain-marie badjes op het gas voor de chocoladesmelterij. Ik zet de productielijn klaar die begint bij de gesmolten chocolade en eindigt bij het piepschuimen maanlandschap. Zoon stel ik op bij de chocolade, ik ga zelf strategisch in het midden staan met aan mijn ene zijde de balletjes en stokjes die klaarstaan in een beker (die niet om kan vallen!) en aan mijn andere zijde de discodip en het blok. Ik steek een balletje op een stokje, zoon doet hem in een wit of bruin chocobadje, ik neem hem over en bestrooi met dip waarna ik de stokjes in het blok prik. We hebben een aardige workflow als de eerste bal, in bad, uit elkaar valt. Geen paniek, door met de volgende. Ook die houdt het niet. Ik moet zeer voorzichtig te werk met de prikkers en zoon moet snel handelen in de warme chocolade. Als we weer op stoom zijn gaat er naast me een bal van zijn stokje. Inmiddels hebben we vijf schadegevallen en begin ik de hoop te verliezen dat het goed gaat komen. Maar we gaan door en ik bereid mijn zoon alvast voor op een mogelijk Plan B scenario. We kunnen er gelukkig samen om lachen, al was het alleen al omdat onze beider neuzen onder de chocola en de disodip zitten, evenals de gootsteen, het gehele aanrecht, en alles wat zich daartussen bevindt. Uiteindelijk hebben we er 29 weten te fabriceren. Het is 19.49 uur. Ik grijp mijn tas en schiet mijn teenslippers aan, ren de deur uit roepend dat ze gedoucht moeten zijn als ik terugkom. Om 19.51 uur ren ik de Albert Heijn binnen en om 19.59 uur ben ik weer thuis met een zak eierkoeken, een bakje zuivelspread en drie repen witte chocola. Mijn jongens zitten zeer ontspannen samen te overleggen of ze hun gezamenlijke Minecraft huis gaan uitbreiden met een stoel of met een bed.
Ik pak de blender er maar weer bij en begin maar weer met eierkoeken in stukken scheuren, stuur de broers naar de badkamer om te gaan douchen. Als de nieuwe lichting balletjes in de koelkast staat ga ik de stofzuiger maar pakken en zet de kommetjes met inmiddels weer hard geworden chocolade vol met warm water. Ik ben zelf met deze missie begonnen en desnoods maak ik het vannacht nog af. Dus ik ga dan nu maar weer een pannetje opzetten om chocolade in te smelten. Volgend jaar chips. Echt.
Onlangs zag ik zo'n geinig stopmotion filmpje wat je tegenwoordig veel ziet, van de Allerhande was deze, dat is die kookclub van de Appie die je altijd laat geloven dat je een 5 sterren diner op tafel kan zetten ook als je normaal altijd champignonsaus van Knorr uit een zakje maakt. Het kwam zomaar voorbij, op mijn Facebook timeline, ik hoefde niet eens op zoek. In dat filmpje hadden de handen (altijd alleen maar handen in zo'n filmpje) die cakepops binnen 10 seconden klaar en het zag er reuzeschattig uit. Fluitje van een cent. Natuurlijk begrijp ik dat een aantal cruciale momenten niet opgenomen zijn in zo'n filmpje, bijvoorbeeld hoe je keuken eruit ziet als je klaar bent. Desondanks leek het mij een haalbaar plan. Zoon was ook enthousiast en dus begonnen we moedig.
Hij zit in een combinatieklas met 33 kinderen. Dat getal alleen al zou me eigenlijk moeten weerhouden van projecten als deze maar opportunistisch als we zijn gaan we toch de uitdaging aan. Ik verdriedubbel alle ingrediënten (volgens het recept zouden we dan 62 cakepops moeten kunnen maken maar ik ben wijzer na 36 keer traktaties maken en neem geen risico met de inkoop) en we gaan aan de slag. Voor jouw beeldvorming zal ik kort uitleggen wat de bedoeling is. Men neme een zwikkie eierkoeken en vermaalt die met de keukenmachine tot stof. Dat vermeng je met een bakje zuivelspread en een theelepeltje kaneel tot een soort deegachtige substantie. Daarvan draai je balletjes en die laat je een nachtje in de koelkast slapen. Dan steek je een prikker in die balletjes, je smelt chocola en doopt die balletjes erin, daarna stooi je er dus gezellige spikkels overheen, of zilveren balletjes als je heel stylish wil. Klaar. Dat is alles. Ik heb geen keukenmachine dus ik gooi de eierkoeken in de blender, die hakt tenslotte ook, dacht ik. En dat is ook wel zo, maar 10 eierkoeken tegelijk tot paneermeel verwerken vindt mijn blender niet leuk. Hij laat de bovenste laag dan ook rustig voor wat het is. We moeten de eierkoeken er dus stukje voor stukje ingooien. Dat hebben we gedaan, 30 stuks om precies te zijn en dat is gelukt. Dan heb je een bak vol eierkoekgruis en daar moest dan die zuivelspread doorheen gekneed worden. Ik lepel het erop en kijk mijn zoon aan, hij kijkt nog eens naar die kwak zuivelspread, naar zijn handen en naar mij, en hoewel hij het tot voor kort geen enkel probleem vond om diezelfde handen in een gore plas modder te steken weigert hij nu zijn handen in de zuivelspread met eierkoekkruimels te steken. Pas als ik het hele zooitje met een lepel door elkaar gehusseld heb durft hij het aan. Dan moet hij balletjes draaien maar ook dat gaat niet van harte, het deeg is te kruimelig en na drie balletjes, die meer op abstracte sculpturen lijken dan op balletjes, geeft hij het op. Ik boetseer de rest. We hebben er 29. Niet genoeg. Bedankt Allerhande. Zoon gaat op de fiets vlug naar de winkel voor nieuwe voorraad. Ik ga ondertussen verder met avondeten maken want we zijn dit aan het doen terwijl ik aan mijn kant van het aanrecht winterpeen en paprika en courgette sta te hakken voor de pastasaus. Als hij terug is maken we een nieuw mengsel, nemen een korte break om de spaghetti af te gieten en op te eten en daarna fabriceren we (ik) nog een stuk of 10 balletjes. Dan hebben we nog reserve voor als er iets mislukt morgen als ze een prikker in hun kont krijgen en in het chocoladebad moeten. De ballen gaan de koelkast in, de kinderen hun bed en ik plof op de bank. Dit komt goed.
De volgende dag eten we eerst even voor we aan de slag gaan met gesmolten chocolade. Ondertussen heb ik een stuk piepschuim goud gespoten maar piepschuim kan niet tegen spuitverf. Dat wist ik niet. Het mooie strakke blok is nu wel goudkleurig maar veranderd in een ruige baksteen look-a-like. We doen het ervoor. Na het eten haal ik diep adem, maak het aanrecht vrij en zet twee au-bain-marie badjes op het gas voor de chocoladesmelterij. Ik zet de productielijn klaar die begint bij de gesmolten chocolade en eindigt bij het piepschuimen maanlandschap. Zoon stel ik op bij de chocolade, ik ga zelf strategisch in het midden staan met aan mijn ene zijde de balletjes en stokjes die klaarstaan in een beker (die niet om kan vallen!) en aan mijn andere zijde de discodip en het blok. Ik steek een balletje op een stokje, zoon doet hem in een wit of bruin chocobadje, ik neem hem over en bestrooi met dip waarna ik de stokjes in het blok prik. We hebben een aardige workflow als de eerste bal, in bad, uit elkaar valt. Geen paniek, door met de volgende. Ook die houdt het niet. Ik moet zeer voorzichtig te werk met de prikkers en zoon moet snel handelen in de warme chocolade. Als we weer op stoom zijn gaat er naast me een bal van zijn stokje. Inmiddels hebben we vijf schadegevallen en begin ik de hoop te verliezen dat het goed gaat komen. Maar we gaan door en ik bereid mijn zoon alvast voor op een mogelijk Plan B scenario. We kunnen er gelukkig samen om lachen, al was het alleen al omdat onze beider neuzen onder de chocola en de disodip zitten, evenals de gootsteen, het gehele aanrecht, en alles wat zich daartussen bevindt. Uiteindelijk hebben we er 29 weten te fabriceren. Het is 19.49 uur. Ik grijp mijn tas en schiet mijn teenslippers aan, ren de deur uit roepend dat ze gedoucht moeten zijn als ik terugkom. Om 19.51 uur ren ik de Albert Heijn binnen en om 19.59 uur ben ik weer thuis met een zak eierkoeken, een bakje zuivelspread en drie repen witte chocola. Mijn jongens zitten zeer ontspannen samen te overleggen of ze hun gezamenlijke Minecraft huis gaan uitbreiden met een stoel of met een bed.
Ik pak de blender er maar weer bij en begin maar weer met eierkoeken in stukken scheuren, stuur de broers naar de badkamer om te gaan douchen. Als de nieuwe lichting balletjes in de koelkast staat ga ik de stofzuiger maar pakken en zet de kommetjes met inmiddels weer hard geworden chocolade vol met warm water. Ik ben zelf met deze missie begonnen en desnoods maak ik het vannacht nog af. Dus ik ga dan nu maar weer een pannetje opzetten om chocolade in te smelten. Volgend jaar chips. Echt.
Abonneren op:
Posts (Atom)