Je was een paar daagjes vrij en ik was dodelijk ongerust dat het je allemaal teveel was geworden! Gevalletje je weet pas wat je mist als het er niet meer is voor mij.
David, (of vind je dat een vervelende afkorting? Bij mensen met dubbele namen weet je nooit zo goed waar ze de voorkeur aan geven), elke avond breng jij namens de NOS de laatste ontwikkelingen uit Oekraïne bij mij in de huiskamer. En ik denk dat het plots allemaal wat langer duurde dan verwacht. Eerst ging het alleen nog om de grimmige situatie in Kiev. Toen de zoveelste boef van een president verjaagd was en het volk met camera's in de aanslag zijn privé dierentuin en het 24-karaats gouden presidentiële paleis geënterd had dacht jij waarschijnlijk, net als ik, ook dat het nieuwsvuurtje wel weer zou doven. Hoe het uiteindelijk de stuurloze Oekraieners zou zijn vergaan zouden we misschien alleen nog te horen krijgen in een blokje kort nieuws, als er tijd voor was, wat we dan hadden bekeken terwijl we bij onszelf dachten: "wat was er ook alweer dan daar in (De) Oekraïne?" zonder op het antwoord te komen.
Maar het liep anders. Rusland had een paar decennia geleden, toen ze nog (of weer?) met elkaar door één deur konden, een schiereilandje inclusief inwoners cadeau gedaan aan de buren, met behoud van recht van overpad, dat was dan wel Rusland maar het zat toch vast aan Oekraïne. Maar die inwoners vonden het nu allemaal niet meer zo tof om in een land te wonen waar iedereen zich afzette tegen hun vroegere vaderland. Verongelijkte buur Rusland strooide wat nieuwe paspoorten in de rondte, stationeerde een bataljon 'anonieme' strijdkrachten en materieel op de Krim en lijfde het hele gebied vervolgens zonder al teveel poespas in. Europa mopperde wel wat, en als we echt consequent zijn in Nederland moeten we Groningen alsnog af laten zinken om die hele gasbel eruit te krijgen om te kunnen blijven stoken, maar ik weet zeker dat Poetin er geen nacht van wakker heeft gelegen. Jij was in de buurt, op de hoogte, en dus moest jij hals over kop naar De Krim! En toen zat je daar, wie wist voor hoe lang nog, met je ene North Face jasje en je fladderige sjaal en je haardos die steeds wilder begon te worden. Ik denk dat je verder gekleed ging in een stevige outdoor (afrits?)broek en schoenen waarmee je gemakkelijk de Gobi woestijn kunt doorkruisen, maar dat weet ik natuurlijk niet helemaal zeker want ik heb nooit gezien hoe het qua outfit verder ging na die jas.
En weet je, natuurlijk had je dat aan. Jeetje, eerst stond je daar op dat plein in Kiev tussen de fikkende autobanden met een kogelvrij vest aan schreeuwend en om je heen kijkend je verslag te doen, om vervolgens midden in de nacht een reportage te maken van een door vrijwilligers gerund noodhospitaal in het kantoor van de taxi-centrale waar de slachtoffers van de revolutie werden verbonden met de achtergebleven papierrollen van de fax. Daar moet je natuurlijk niet in je mooie maatpakkie op je geborstelde Broques tussen willen staan. Dat snap ik heel goed. En toen moest je naar De Krim, en nu sta je weer elke avond allemaal plaatsnamen te melden van steden in staat van oorlog aan de oostgrens met namen met veel te veel medeklinkers achter elkaar. (Dat doe jij trouwens echt heel goed, je moet er toch niet aan denken dat een Russische reporter in Zuid-Limburg verslag moet doen over rellende separatisten in MaastriCHt, ECHt, MaasbraCHt of rOErmond die ineens toch bij België of Duitsland willen gaan horen omdat iedereen ze daar wel verstaat...)
Elke avond zat (en zit!) ik bijna dwangneurotisch te wachten op jouw bijdrage. De pret begint al als Annechien of Rob jou aankondigen, jouw achternaam (Godfroid) is voor hen beiden nog steeds een lastig obstakel. Ik denk dat zij samen alleen al daarom hopen dat alle conflicten snel achter de rug zijn. En dan sta jij daar, meestal in het donker, achter je zien we wat onrustige lichtjes van een meer stadse omgeving of de desolate uitgestrektheid van het platteland. Met je kaaklijn van Ridge Forrester en de haardos van een Schotse Hooglander in vijftig tinten door elkaar gewapperd (mooi!) grijs. En dan ga jij met de stem van Pavarotti en de blik van Ridge die Brooke veelbetekenend aankijkt vertellen....en dan hoor ik er niets van. Door al dat uiterlijk vertoon en mijn fascinatie met jouw garderobe. Ik kan mezelf tot de orde blijven roepen dat dit echt heel erg oppervlakkig en kinderachtig is maar ik kan het niet helpen. Niet dat ik nou verliefd naar de tv zit te staren, want je bent denk ik een jaar of 20 te oud voor me (sorry als ik er erg naast zit hoor) maar op de een of andere manier kan ik niet stoppen met al deze onbenullige overdenkingen over je jas, je haar, de schoenen, je achternaam, je stem, je avonturen.
Nou...en vorige week werd ik ineens overvallen door een broekie met een blonde blockhead in een poloshirtje die op monotone wijze droogjes verslag deed, duidelijk vanuit een overdekte studioruimte, van de gebeurtenissen daar. Ik had spijt dat ik niet beter naar je had geluisterd al die tijd. Maar vanavond....was je er weer! Wat een opluchting! En David! Je bent denk ik even naar huis geweest, of naar Moskou misschien wel, even een kappertje gedaan, je koffertje aangevuld, en daar was je, haren nog steeds wild maar een beetje getemder. Je North Face jas omgeruild voor een mooi jasje met een beetje glim én revers, daaronder een duidelijk nog niet gewassen want pikzwart shirt. Fonkelende verhalen en ogen die meevertelden. David Jan, ik ben blij dat je er weer bent! En hoe het nu echt gaat in Oekraïne? Ik lees het wel in de krant...
