Ik geef er niet veel om, niks, eigenlijk. Ik groeide praktisch ín de Kuip op maar heb er nimmer een voetbalwedstrijd bijgewoond. Elders ook niet trouwens. Bij ons thuis was ook weinig interesse voor het spel en het enige wat ik me kan herinneren van '88 is dat we een oranje tompouce kregen. Pas toen ik mijn huidige ex-man leerde kennen begon voetbal een kleine rol van betekenis te spelen in mijn leven. Hij was al sinds jaar en dag een fanatieke amateur en had zelfs bij zijn vereniging het eerste elftal en de plaatselijke krant een paar keer gehaald. In onze tijd was hij niet meer zo actief maar hij speelde nog weleens mee met zijn oude maten. Die ene keer dat ik ging kijken scheurde hij na een paar minuten zijn achillespees, brachten we een volle dag door op de spoedeisende hulp en kon hij 3 maanden niets meer, ook geen boterhammen smeren want ziek is ziek. Dat was het einde van zijn voetbalcarrière maar de liefde bleef natuurlijk. Naast Feyenoord en het Nederlands elftal werd wel zo'n beetje alles globaal gevolgd. Alle eredivisie uitzendrechtenverhuizingen hebben wij meegemaakt. Studio Voetbal, VI, Studio Sport, niks werd bij ons thuis overgeslagen. De transfers werden tot de allerlaatste minuut (31 augustus 23.59 als ik het me goed herinner) nauwlettend in de gaten gehouden en o wee als ik afspraken plande die conflicteerden met speelschema's. Op dat laatste na heb ik me er nooit aan gestoord. Maar ik heb ook nooit een Bavaria jurk aangetrokken en me tijdelijk bekeerd tijdens EK's en WK's maar omdat het openbare leven nogal stilvalt in die 90 minuten zag ik me weleens gedwongen om ook plaats te nemen voor de buis.
Ik zette twee zoons op de wereld. Nog voor het geboortekaartje de deur uit was waren ze al lid van de Kameraadjes en natuurlijk gloorde bij hun vader de hoop om, hetzij indirect, weer het eerste elftal te halen. Zo gaat dat, bomen en appels. Inmiddels melden we ons op zaterdagochtend voor dag en dauw ergens in de regio, hij als leider van één van beide teams, ik (spring alleen bij als ze tegelijk moeten) als chauffeur/aanmoediger/tosti betaler. Ze hebben er allebei plezier in hoor, zelfs als het weer niet meezit mopperen ze niet.
Ons jongste kind zit in een team dat MP3 heet. MP staat voor Mini Pupillen. De 3 heeft iets te maken met de hoeveelheid MP teams en niet per sé met de voetbalkwaliteiten. Maar dat weet ik niet helemaal zeker. Een elftal kun je het niet noemen. De samenstelling van het team schommelt een beetje tussen de 4 en de 15. Tijdens de training is dat niet zo'n probleem maar als er een 'serieuze' wedstrijd op het programma staat is het helemaal afhankelijk van hoeveel spelers er namens de tegenstander paraat zijn. Het kan dus gebeuren dat of zijn team, of de tegenstander 10 wisselspelers heeft want in het veld moet het aantal spelers gelijk zijn. En dat die dan de hele tijd als een soort Masai op een rijtje op en neer staan te springen langs de kant en doorlopend vragen aan de trainer of ze weer mogen. Die lijkt daar geen echte strategie voor te hebben maar geeft gewoon zo nu en dan iemand de beurt. Of noodgedwongen omdat een speler in het veld ineens besluit dat het mooi is geweest en bij zijn moeder mee gaat kijken langs de kant of moet plassen. Verder is er niet echt een vaste keeper. Ze zijn het allemaal, of niet. Er is in elk geval meestal nooit iemand bij het doel(tje) als de bal daar is. Of ze zijn er allemaal tegelijk zonder dat daar een duidelijke noodzaak toe is. Er is in zijn team ook een volleerde breakdancer die heel goed op zijn hoofd kan staan. Dat doet hij dan ook de hele tijd, heel knap hoor, dat wel. En er zijn altijd wel een paar spelertjes die niet goed kunnen onthouden in welk doel ze moeten scoren. Als het afgelopen is dan mogen ze penalty's schieten en dan is al het eventueel verdriet, aan beide zijden, vergeten. Het spel zelf mag dan nog niet al te hoogdravend zijn, de emoties zijn er niet minder om. Als er gescoord wordt worden er rondjes gerend met shirts over hoofden, gehighfived en geslide richting het publiek. Als er een doelpunt voor de tegenpartij valt vallen alle schouders in een simultane beweging naar voren en sloffen ze mokkend richting eigen helft. De uitslag staat nog wel eens ter discussie maar is altijd een monsterzege of -verlies, 14-0, 18-6, 22-4, etc. En als het afgelopen is gaat het gezamenlijk richting kleedkamer met de hoofdjes in de nek en de bidons erboven, de tenues zonder uitzondering te groot.
Ik wacht in de kantine, de meeste die ik tot nu toe bezocht zijn voor 1950 gebouwd en daarna nooit meer verbouwd of gemoderniseerd. In sommige kantines geldt dat ook voor het personeel. Aan de wanden hangen foto's van clubhelden van weleer, elftal-foto's van jaren achtereen, vaantjes en geprinte A4-tjes waarop de plaatselijke drive-in show zichzelf in regenboogletters adverteert. Achter de bar hangt een een zwart ribbelbord waar je losse letters in kunt prikken, zoals in de kerk de geplande psalmen elke week worden getoond, zo staat in de voetbalkantine op zo'n bord hoe laat en waar de hoogste elftallen spelen en daaronder hoe laat de tap open gaat, officieel. Officieus worden de eerste biertjes al ruim voor die tijd getapt voor de veteranen die uit gewoonte nog elke zaterdag op de voetbal rondhangen. Eikenhouten stoelen schuiven over de plavuizen en mijn zoon komt zijn tosti opeisen. Als we weer thuis zijn zal hij zeggen: "Ik was echt goed hè mam?" En ik zal het altijd bevestigen en hoop stiekem dat het niet zo gek lang meer duurt voor hij zijn eigen veters strikt en het huis uitsluipt als ik nog slaap...
