Ik heb mijn bril niet op als de visboer een dag voor kerst mijn bestelling zalm op de toonbank klaarlegt, op de aan de tas vastgeniete bon staat een bedrag dat mij in het voorbijgaan van de tas met bon iets in de buurt van €22 leek. Terwijl we wachten tot alles klaar is zeg ik tegen mijn lief dat het vlees dat ik eerder opgehaald heb bij de slager me meeviel qua prijs, waarop hij opmerkt dat de vis dan misschien een beetje tegen gaat vallen. Verbaasd buig ik een beetje over de toonbank heen en bekijk de bon nog eens goed; €77 staat erop. Inwendig verschiet ik 3 x van kleur en in mijn hoofd voltrekken zich meerdere scenario’s waaronder stilletjes vertrekken en nooit meer terugkomen, het is er druk genoeg voor. Een week eerder ben ik langsgeweest om mijn bestelling voor het kerstdiner door te geven en in plaats van gewoon zus of zoveel ons/moten/stukken te bestellen heb ik een ingewikkelde uiteenzetting gegeven van mijn plannen inzake de bereiding van de zalm. Ik wil nog wel eens hardop denken zonder erbij stil te staan hoe dat er aan de andere kant van de lijn uitkomt. In dit geval als 2 kilo zalm ter waarde van 77 euro. Uiteindelijk hoefde ik me niet schielijk uit de voeten te maken, na wat oh zit het zo’s en ik dacht dat je bedoelde’s van de visboer en uitleg en sorry’s mijnerzijds mag ik de helft afnemen en gaat de andere helft de visvriezer is. Eerder hebben we nog de laatste boodschappen gedaan bij de super, nog maar een klein lijstje dat bij de kassa getransformeerd blijkt te zijn in een voorraad die doet vermoeden dat de winkels de komende 6 weken niet meer opengaan óf dat ik de voltallige marinierskapel met partners heb uitgenodigd voor een 12-gangen diner.
Enfin. Aan de inkoop zal het niet liggen of het me lukt mijn 14 gasten en mijzelf een waardig kerstdiner voor te zetten. Ik ben ook al op extra soepkommen en dinerborden uitgeweest, zelfs een vrolijk kerstkleedje en kerstboomkaarsen heb ik al een tijdje geleden op de kop getikt. Na jaren aanschuiven bij de fam heb ik de stoute schoenen dit jaar aangetrokken en ze allemaal bij mij uitgenodigd. Een tijdje terug heb ik er iets losseflodderigs en ondefinitiefs over geroepen op de kerstappgroep die door schoonzus reeds half november onder het stof vandaan gehaald is. Maar aangezien er geen andere initiatieven worden ontplooit begin ik voorzichtig te vermoeden dat mijn losseflodderkerstuitnodiging toch opgepakt is en men er van uitgaat zich tweede kerstdag met een lege maag en glitterstrik bij mij te kunnen melden. Om mezelf te verplichten te beginnen met voorbereidingen en plannen maken knutsel ik een kerstgifje in elkaar en nodig iedereen via whatsapp uit, ik besteed meteen het voorgerecht en nagerecht uit aan mijn moeder en zusje die daar beiden gelukkig geen bezwaar tegen maken. De voorbereidingen kunnen beginnen! En dus ben ik de weken daarna druk bezig met het uitstellen daarvan, en het onderdrukken van de inwendige stem die steeds luider en gestresster begint te zeuren dat ik plannen moet maken. Ter verhoging van de stressvreugde nemen de kinderen van mijn lief mijn uitnodiging voor het kerstdiner ook aan. Dat vind ik geweldig maar nu overweeg ik ook om vooraf een informatieavond voor mijn familie te organiseren met een powerpointpresentatie met dia’s met verboden gespreksonderwerpen en tafelmanieren. Het is dat het me aan tijd ontbreekt…
Als de meeste mensen op eerste kerstdag achter de kalkoen/gourmetstelletjes/triviant zitten zijn wij de inrichting van mijn woonkamer aan het verwisselen met de inrichting van de eethoek. Terwijl mijn kinderen zich op de hoekbank onder de lamp van de eettafel posteren en onder een rare hoek al kibbelend proberen toch nog enigszins gebruik te maken van de Playstation, schuiven wij kampeertafels, bureaustoelen en de schemerlamp in diner-setting. Nu de bank weg is komt aan het licht dat de kat daar kennelijk graag onder kotst en dat kampeertafels lager uitvallen dan reguliere eettafels. Maar een verlengsnoertje hier en een spraytje daar later ploft ieder ergens neer met een broodje hamburger bij wijze van eerste kerstdagdiner. In de keuken is mijn lief inmiddels begonnen aan de 18 mini-quiches met spinazie. De volgende dag sta ik vroeg op om 1,5 kilo rundvlees op kamertemperatuur te laten komen. Met mijn tweede koffie in de hand schuif ik de laatste afbakbroodjes in de vorm van eland-kopjes in de oven en zet die in een mandje klaar met de kerstroomboter erbij, zodat de pubers die voorzichtig binnen komen druppelen zelf ontbijt kunnen maken. De sneeuwmankaas is helaas op. Om 10 uur maak ik 2 flessen trappistenbier open die ik leeggiet in de pan met stoofvlees. Ik heb ervoor gekozen de Allerhandes en de 24 Kitchens links te laten liggen en mijn gasten te trakteren op onze eigen huis-klassiekers. Geen risico op uitgedroogde vogels en ingezakte soufflé’s. Als de stoof in de oven staat en alle voorbereidingen tot zover gereed zijn dek ik de geïmproviseerde tafelconstructie en tuig het verder op met mijn bonte kringloopservies en dito tafelzilver en ben al met al best tevreden met het resultaat van onze inspanningen.
Keurig op tijd staat de visite voor de deur met de meegebrachte gangen en nog wat extra klapstoelen. Ik ontvang ze met een glaasje bubbels en wat hartige hapjes. Het diner zelf loopt gesmeerd. Mijn schoonzus heeft haar befaamde zelfgemaakte eiersalade meegebracht en nog wat wraps, mijn moeder heeft champignonnensoep (“met ballen want dat vindt je vader zo lekker”), carpaccio (die mijn vader kiest), garnalencocktail en een knakworstjes-bladerdeegcreatie voorafje verzorgd. Na deze gang is het mijn beurt en alles loopt als een trein. De lief frituurt op het balkon krulfrietjes en mini-snackjes voor de kinders dat het een lieve lust is terwijl ik in de keuken de zalmpakketjes in de oven schuif en de aardappelpuree afmaak. Als alles op tafel staat in leuke schaaltjes en op mooie bordjes gaan we wonderwel georganiseerd aan tafel en is aan het eind van de rit bijna alles op. Terwijl mijn vader al uitbuikend wegdommelt op mijn bureaustoel, mijn broer met wat kinderen in zijn kielzog gaat wandelen met de hond die zich ook al zo netjes gedragen heeft, ruimen we met wat anderen de tafel af en slingeren de vaatwasser voor de eerste maal aan. Mijn zusje heeft een dessert gemaakt waar iedereen zijn lepeltje weer bij opeet en na nog wat nagetafel vertrekken de eerste gasten weer.
Ik plof nog op de bank met een glas wijn en zap nog wat langs de oude films en jaaroverzichten. Ik zet de top2000 a gogo op via uitzending gemist, ik zie er niks meer van en als ik wakkerschrik overzie ik de kastelen van borden en glazen op het aanrecht, de kat staat de restjes zalm op te likken. Ik doe de lichtjes van de kerstboom uit, in de badkamer draai ik voor de vorm met mijn elektrische tandenborstel een paar rondjes in mijn mond en kruip in bed. Feliz Navidad. Het is vrede.
