Ik ben vandaag jarig. Of, om precies te zijn, gisteren. Zesendertig keer ben ik nu om de zon gedraaid, de maan 432 keer om mij. Jarig zijn vind ik sinds ik me kan herinneren leuk. Toen ik klein was begon de voorpret al zodra de ju in de maand zat, nu ben ik daar iets rustiger in en word ernaartoe gewerkt door mijn beste vriendin die na dik 20 jaar vriendschap nog steeds elk jaar rond deze tijd vraagt wanneer het nou ook alweer precies zover is. Ik vat het niet persoonlijk op, na een vergeten verjaardag lang geleden (de mijne) is dat haar dwangneurose geworden. En ik moet bekennen; als ik mijn geboortedatum ergens zie staan, in welke context dan ook, heb ik die kriebel. Heel kinderachtig maar het gaat waarschijnlijk nooit meer over, anders was het nu wel klaar geweest. Ik vind de datum ook leuk. Hartje zomerder gaat het niet worden, alles groeit en bloeit en heeft vakantie, de zon blijft laat op, je kan op de fiets taart gaan kopen, de wereld is blij. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ik mijn verjaardag niet hoef te delen met Sinterklaas of de kerstman of met vallende blaadjes, sneeuw en chagrijnige mensen. Op mijn verjaardag is het ook altijd Tour de France en Vierdaagse, niet dat dat ook maar iets te maken heeft met mijn verjaren maar ik voel me toch een beetje verbonden met al die mensen. Alsof alle deelnemers denken; mooie etappe vandaag hoor op haar verjaardag! Ik weet dat ik mijn verjaardag deel met wijlen Robin Williams en Ernest Hemingway. Toch twee creatieve mensen -hetzij dolende zielen- en dat is toch anders dan tegelijk jarig zijn met pakweg Jan Peter Balkenende (7/5).
Twee keer vond ik mijn verjaardag niet leuk. Eén keer omdat ik idioothoogzwanger was en bijna uit elkaar knalde, de tweede keer omdat ik alleen was en dacht dat dat niet zo erg zou zijn omdat het in feite 'toch een dag als alle andere was' en 'wat betekende zo'n verjaardag nou helemaal' enz. Ondanks deze bemoedigende gedachten kon ik toch niet voorkomen dat ik doodongelukkig en eenzaam naar bed ging met het voornemen mijn verjaardag maar niet meer stilletjes voorbij te laten gaan. Dus. Vandaag droeg ik een jurk die ik anders misschien te dit dat zus en zo voor naar het werk zou vinden, en gloednieuwe hakken van 12 cm en toen ik dat zat was liep ik op blote voeten door het kantoor. Vandaag ging ik pizza's eten met mijn jongens en in de zon een boek lezen terwijl zij zich uitleefden in de speeltuin van het restaurant. Vandaag kocht ik 20 tompoezen voor mijn collega's en nam ik iets langer pauze dan anders en zoende ik met allemaal. Vandaag testte ik mijn blender op ijsblokjes-bestendigheid om cocktails te maken van wodka, cointreau, limoen, suiker, cranberry's en ijsblokjes dus om te proosten met de vriendinnen die op bezoek kwamen en mezelf. Vandaag kreeg ik van mijn zoons een als cadeau verpakt stoppen-met-roken-plan wat zo slim en doordacht is dat ik het zeker in overweging ga nemen en werd ik vanmorgen vroeg via Facetime toegezongen door mijn vader, moeder en broer die 1100 km hiervandaan zijn. Vandaag belde mijn vriendin die op vakantie was speciaal naar mij om te feliciteren. Vandaag riep mijn oudste zoon toen hij al in bed lag me om me nog een keer te feliciteren voor hij in slaap viel. Vandaag vierde ik mijn leven nog een beetje meer dan op andere dagen die leuk zijn en dat was heel fijn. Vandaag was een 10. Zonder twijfel.
Het jaar wat ik gehad heb was goed. Het was niet alles wat ik had gewild, het was een 10 maar ook een 2. En dat geeft niet. Want zonder dalen geen pieken. Ik had lief, ik was geliefd, ik was bezorgd, ik was opgetogen, ik was eenzaam, ik was overweldigd door de mensen om me heen, ik was positief, ik zag het niet meer zitten, ik was productief en laks, ik was gemotiveerd en geïnspireerd, ik was enthousiast en vond de dingen stom. Ik was alles wat ik wilde zijn en kennelijk moest zijn. Het was een mooi jaar, ik zou het nooit meer over willen doen maar ook nooit meer willen vergeten. Het was het 36e hoofdstuk van hopelijk een hele dikke pil die spannend blijft tot het einde en nu begin ik aan het 37e en ik heb er zin in.
