Gisteren was ik voor de weekboodschapjes bij de supermarkt. Niks bijzonders, overkomt me elke zaterdag, op de automatische piloot mik ik alle benodigdheden om mijzelf en mijn kroost een week in leven te houden in een kar, reken de bende af, sjouw alles binnensmonds vloekend naar de bovenste verdieping van mijn flat en stop het op koele en donkere plekken. Klaar. Maar gisteren was het weer eens tijd om mijn lege flessen weg te brengen, waar trouwens echt geen reet meer aan is sinds het statiegeld verlaagd is naar een bedrag wat de moeite niet meer is om je flessen op te sparen voor slechte dagen maar net teveel om ze in de prullenbak te donderen. Alle Royal Club flessen werden zonder morren opgeslokt door de automaat maar de lege 2L Coca Cola wilde niet. Het display'tje deelde onder luid alarm tot vier keer toe mee dat deze fles van dit merk niet door deze winkel werd geaccepteerd. Misschien lag het aan de kerstman op het etiket? Statiegeld over de datum of zo. Natuurlijk probeerde ik nog een vijfde keer maar toen ie ook toen weer terug kwam en ik de meneer met twee kratten in zijn handen achter me luider hoorde zuchten heb ik de fles in de prullenbak gegooid. Knarsetandend. Voor straf heb ik mijn bonnetje trouwens zelf geïnd bij de kassa ipv het te doneren aan de zielige kindjes/terminale patiëntjes/schurftige hondjes collectebrievenbus naast de automaat. Daarna pakte ik een kar en wilde mijn tassen aan de verplichte, daarvoor bestemde haak hangen maar die zat vast aan de bovenste spijl van de kar zelf. Ik gaf op en gooide mijn tassen in de kar. De krattenmeneer zag het allemaal gebeuren, keek me meewarig aan en zei medelevend: "Het zit niet mee vandaag hè?" Ik lachtte een mondhoekje omhoog naar hem terwijl ik mijn kinderen van de krattenlopendeband van de flessenautomaat plukte en vervolgde mijn expeditie met de flessenbon op mijn voorhoofd geplakt om hem niet te vergeten bij de kassa.
Ik heb appels nodig. Ik neem altijd dure Pink Lady's en weeg ze altijd af op goedkope Jonagolds. Stom gebruik maar de vrek in mij blijft het nou eenmaal een buitenkansje vinden, en ik kwam er, tot gisteren altijd mee weg. Deze keer keek de kassière me aan, ze keek naar de appels, keek mij weer aan en zei bijdehand: "Wilt u Jonagolds of Pink Lady's?" Zucht... AGF collega werd opgeroepen en mijn appels kregen hun verdiende sticker én prijs...gelukkig had ik een statiegeldbon, dus.
En alleen maar omdat die meneer het gezegd had, gingen de kleine ergernissen van de dag en in het algemeen me opvallen en hinderen.
Waar ik ook zo doodmoe van word is mijn eigen koelkast. Hij doet verder waar ik hem voor aangenomen heb hoor, maar als ie open is en weer dichtgaat heeft ie een tijdslot. Je pakt een pak melk, laat de deur open, schenkt in en net voor je de dichtvallende deur wil grijpen om het pak terug te zetten valt ie dicht en zuigt zich vast. Met geen mogelijkheid meer open te krijgen. En als ik dan toch doorzet (ik ben toch zeker de baas over mijn eigen huishoudelijke apparatuur-emotie), gaat ie rinkelend en ongecontroleerd open en valt er een fles vloeibare margarine op mijn hoofd en ligt de sladressing kapot op de grond, de chocomelk over de salami. Daarom drink ik graag melk uit het pak staand tussen de deur en de koelkast in. Wachten tot het ik mag open lampje op de wasmachine gaat branden terwijl je ervoor staat te wachten omdat ie al 10 minuten klaar is, is trouwens ook zo'n moment waarop je je afvraagt hoe zinnig de besteding van je leven is.
Afwassen. Op zich al een klusje waar ik mezelf militaire discipline voor op moet leggen om het elke dag weer te volbrengen is ook zo'n ergernis. Als ik de bak vol laat lopen met water en sop ga ik er dingen alvast in gooien om te weken, glazen, bestek, dat soort. Daarna ga ik mijn handschoenen aantrekken (ik ben gesteld op mijn nagels), het afdroogrek pakken, ruimte maken, de tafel afdoen, tegen mijn kinderen roepen dat ze hun afwas moeten komen brengen etc. Als de bak vol is ben ik de afwasborstel kwijt want die heb ik in de bak laten liggen toen ik de kraan aanzette en de afwas erin gooide. Ik roer en duw sop opzij maar geen spoor van het kreng. Dan moet ik een sponsje pakken, waardoor mijn handen verder in het water moeten waardoor ik meer golfslag verzoorzaak waardoor het water in mijn handschoenen terecht komt die ik vervolgens niet meer uitkrijg....
Thuiskomen uit je werk en achter de voordeur bijna gestrekt gaan van de geur die je prullenbak aan het verspreiden is omdat je er gisteren een rauw, kapot gevallen ei in hebt gegooid. Het snoer van de stofzuiger, waarom is dat niet gewoon 20 meter lang eigenlijk? De douche die alle kanten opspuit behalve de mijne. Met je blote voeten op een legoblokje gaan staan. De stapel post op je arm meenemen en dat er dan één envelop gaat glijden en de rest meeneemt. Met één hand je voordeur open proberen te maken terwijl je met je andere vijf tassen vasthoudt en dat hij dan niet open wil zonder eraan te trekken. Bekers die vallen en pas bij de tweede stuiter kapot gaan. Zeker weten dat je het stofreservoir van de droger heel voorzichtig boven de prullenbak hebt leeggeplukt en dan toch een stofnest tegenkomen op je tandenborstel. Een haar aan je natte hand terwijl je andere hand ook nat is. Ongemerkt vijf afstandsbedieningen vast houden omdat je een dvdtje wil kijken.
Je kleine leed opmerken en overdenken is net zo'n slecht idee als proberen al je pincodes in je hoofd op te sommen. Het maakt meer kapot dan je lief is! Dus ik ga gewoon weer lekker flessen sparen, mijn appels netjes afwegen en nieuwe sponsjes kopen.
