In de tijd waarin je nog makkelijk de telefoon voor de koelkast aan kon zien en vice versa, waarin je nog een pionier was als je het hele scheppingsverhaal op je rug liet tatoeëren, waarin je nog op begrip kon rekenen als je hoogzwanger een borreltje meedronk en waarin je er van alle oorbellen maar eentje nodig had, werden er bergen liedjes gemaakt over verloren meisjes. Ik heb een Zwak voor die liedjes en ik heb dan ook een enorme collectie verlorenmeisjes&onmogelijkeliefdes-liedjes op mijn playlist staan. En als ik ervoor in de stemming ben, in een licht destructieve, zwaarmoedige, melancholische stemming, dan zoek ik ze op, die verloren meisjes.
Als kind heb ik veel tijd doorgebracht in de auto en de tuner(draai)knop van onze autoradio stond gewoon vaste prik op Hilversum 3, wij hadden de Veronica gids, mijn vader had zelfgemaakte foto's van het aangespoelde Veronica-schip in zijn portefeuille, wij waren kortom een Veronica gezin. En dus groeide ik op met de hits uit The Eighties. Spandau Ballet, Duran Duran, Fleetwood Mac, U2. Dit moment is me heel helder bijgebleven. Na één van deze liedjes vroeg ik mijn moeder eens: "Waar gaat dit liedje over?" Mijn moeder, die op dat moment haar hoofd onder een hoek van bijna 180 graden over de rugleuning van de stoel had gedraaid om te voorkomen dat ze al achteruitrijdend iets zou raken, antwoordde kort: "Over de liefde." En later, toen ze weer teruggedraaid was, voegde ze daaraan toe: "Alle liedjes gaan over de liefde". En het kan mijn romantische knobbel zijn maar ik wil graag geloven dat daar, op dat moment, mijn voorliefde is geboren voor:
Muzikale bouquetreeks.
Zo heb ik een grote voorliefde voor Toto. Een spoor van gebroken harten hebben de mannen achtergelaten. Ik hou van Africa, Hold the Line, Pamela, maar het liefste stap ik 's avonds in de auto, check in bij Skyradio in de hoop Rosanna te horen. Het was zo mooi, hij dacht altijd al dat het niks zou worden en nu heeft ie haar ook nog laten gaan. Alle spijt ten spijt....ze is weg, komt nooit meer terug en nu is hij er achter gekomen, had nevernooit gedacht dat haar verliezen zo veel pijn zou doen...
Waar ik echt geen genoeg van kan krijgen is Iggy Pop, Candy. Zij, dat prachtige meisje uit het Noorden gaf hem, die ruige, tikkie foute man, haar onvoorwaardelijke liefde, zij zette zijn hart in de fik. Maar het leven is gek, en hij moest haar verlaten, de bak in... Candy is aan de beurt. Ze is blij voor hem dat hij nu vrij is maar hij heeft een gat in haar hart gemaakt toen hij wegging. Ze doet net alsof het allemaal prima gaat met haar...maar ondertussen. De mannen die ze wel eens toelaat in haar leven spelen alleen maar spelletjes met haar maar ze heeft liefde nodig, geen spelletjes. Samen zingen ze, mijn hele leven achtervolg je me, ik kan je niet laten gaan. Geen idee hoe het afloopt uiteindelijk maar ik zie haar met gebogen hoofd naar een donker huis in een slechte buurt lopen, langs walmende metroputten en junks die om een brandend olievat staan als ze klaar is met haar klote-hongerloontje-serveerstersbaantje. Denkend aan hoe mooi het was en had kunnen zijn en zo gaat het nooit meer worden voor Candy.
En dan hebben we nog Kayleigh....hij heeft het goed verziekt bij haar. En hij heeft spijt, hij zou de tijd willen terugdraaien. Weet ze het dan niet meer, ze ontsnapten samen aan de collegezaal vroeg in de ochtend, ze holden waarschijnlijk lachend door de zon, dronken van verliefdheid. En oja, toen brak hij haar hart. En nu wil hij sorry zeggen maar ze neemt de telefoon niet eens meer op! Ze is bang en verschuilt zich achter haar nieuwe lief om haar hart op te laten lappen. Maar echte liefde, zoals zij die hadden? Nee, dat is voorbij voor Kayleigh, daar begint ze niet meer aan.
Of neem Mandy! Die heeft pas haar best gedaan! Ze heeft hem alles gegeven en ze hoefde er he-le-maal niets voor terug. Ze heeft zijn angsten weggekust en hem weer overeind geholpen. En wat deed hij? Hij stuurde haar weg! Waarom vertelt het verhaal niet maar het zal vast iets te maken hebben met zijn angst om zich te geven aan Mandy, om zich over te geven aan de liefde en zijn hart uit het harnas te halen en aan de frontlinie te leggen. Nu ziet ie overal om zich heen de herinnering aan de liefde die hij voor haar voelde, maar zoals altijd, het is te laat....en Mandy? Zij doet waarschijnlijk hetzelfde als Candy en heeft haar vermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben, om haar eigen hart zonder terughoudendheid en twijfel te geven aan iemand verloren, of in elk geval ver weg gestopt.
Forever Autumn uit The War Of The Worlds, Go Your Own Way van Fleetwood Mac, de ode van Jimi aan zijn Mary, zijn lege bed...en de wind fluistert, huilt, schreeuwt haar naam.
En er zijn dagen, dat ik je vergeet....
