Pina Colada

Er zijn liedjes die ik nooit zelf zal opzetten of opzoeken, laat staan toevoegen aan mijn vaste collectie. Maar als ik ze ineens op de radio hoor, of op de speaker van de supermarkt, het tankstation of de sauna for that matter vind ik het een waar kadootje. Omdat ze zo leuk zijn, of lief en vooral omdat je ze niet vaak zomaar meer hoort. The Outfield bijvoorbeeld met Your Love (You know I like my girls a little bit older), of Lonely Boy van Andrew Gold. Number Two van Joe Jackson (Would you be my number two cause number one and me are through) is er ook eentje, mijn ex heeft het eens in zijn geheel in mijn intercom gezongen om me te veroveren. Dat is gelukt.

Van al die liedjes is er eentje mijn lievelings: The Pina Colada song. Althans, zo kent iedereen het maar het nummer heet eigenlijk Escape. Je kent het, en zo niet, dan wel als je het hoort. Het verhaal is fantastisch. Man is uitgekeken op zijn vrouw en ziet bij toeval een contactadvertentie in de krant. In de advertentie kijkt een vrouw uit naar een man die houdt van Pina Colada, een beetje verstand heeft, niet van yoga houdt en zin heeft om sex te hebben in de duinen. Degene die dit aanspreekt wordt uitgenodigd om samen met haar te ontsnappen. Hij voelt zich aangesproken en stuurt een brief terug waarin hij op alle punten van de functieomschrijving bevestigend antwoord. Ze spreken af in een kroeg op een zekere dag en een tijd. Zo ging dat nog in die tijd, je had geen flauw benul van wie of wat je ging aantreffen op je date, in tegenstelling tot wat wij inmiddels al allemaal vooraf kunnen achterhalen over onze 'blind' date. Enfin, hij stapt binnen in de kroeg op de afgesproken tijd en ziet zijn date meteen zitten, en herkent haar uit duizenden; het is namelijk zijn eigen "lovely lady", de vrouw waar hij op uitgekeken was dus. En dit is zo mooi aan verhalen, in plaats van hem een mep te verkopen en publiekelijk een scène te schoppen lacht zij, lacht hij, en ze praten. En ze zijn weer verliefd op elkaar.

Laatst hoorde ik het liedje weer en het inspireerde me tot mijn eigen contactadvertentie. Gebaseerd op ervaringen uit het verleden en verwachtingen van de toekomst. Als volgt.

Jij bent een sterke man met een brede algemene ontwikkeling en de vaardigheden om op beschaafde en correcte wijze te communiceren in woord en geschrift. Je hebt tafelmanieren en vraagt niet om bier als er een wijnarrangement bij het 5-gangen diner zit (wat je trouwens ook op-eet zonder gemor). Je bent niet bang voor het leven. Daarmee bedoel ik niet dat je in je vrije tijd steeds van bruggen en kliffen afspringt met een elastiek aan je benen of alleen maar off piste wilt wintersporten. Wintersport is sowieso niet zo mijn ding dus prima als jij winter en sport leuk vindt en daar een smak geld voor wil betalen elk jaar, ik ga niet mee en daar wil ik geen gezeik over. Maar je houdt van het leven en staat ook stevig in je schoenen als het even tegenzit voor jou en vooral ook voor mij. Je kunt keuzes maken en beslissingen nemen. Niet alleen over een nieuw bankstel maar ook over welke kant je leven op gaat. Daarbij durf je af en toe een risico te nemen. Je hebt genoeg zelfvertrouwen om mij vrij te laten als ik daar behoefte aan heb. Niet om af te spreken met een of andere scharrel, maar wel om een weekje weg te gaan met vriendinnen naar Ibiza en dat je weet dat ik daar: Ja, zal flirten met andere mannen. Want je weet dat ik niets liever zal doen dan thuiskomen om jouw gezicht in de aankomsthal te zien, wetende dat ik straks in jouw veilige armen lig en weet dat ik thuis ben. Daar in die aankomsthal zal je trouwens op eigen initiatief zijn en niet nadat ik er vier keer om gevraagd heb en je er uiteindelijk niet meer onderuit kon en me vervolgens blijft lastigvallen met praktisch geneuzel over waar je dan de auto moet parkeren en waar je moet gaan staan wachten. Dat hele praktische, daar moet je me sowieso niet te vaak mee lastig vallen. Als ik vrijdagavond thuiskom en voorstel om naar Parijs te rijden om daar het weekend te zijn, niet gaan zitten miepen over dure drankjes en waar we dan gaan slapen of de champions league finale. Gewoon, hup tandenborstel en schone onderbroek in een tasje en meegaan. Je kunt relativeren en vindt mij ook nog leuk als ik op maandagochtend uit de douche stap met nat haar en een wit lijf. Je hoeft me heus niet op mijn mooist te vinden dan maar je laat dat in elk geval niet zichtbaar merken. Je kunt overweg met mijn zo nu en dan chaotische en ongeorganiseerde instelling. Dat betekent dat je wel eens een betalingsherinnering voorbij ziet komen, dat ik maar zelden een slipje draag dat past bij mijn bh en dat ik om de zoveel tijd buiten sta zonder sleutel. Ik ben bijna 36 jaar, dat gaat niet meer veranderen en ik weet zelf ook wel dat ik moet checken of ik mijn sleutel mee heb maar soms vergeet ik dat dus en dan hoef ik geen preek. Voorts zou het leuk zijn als je kunt koken maar dat is geen vereiste. Kleine dingetjes: ik knap erg af op lelijke schoenen, lange nagels en een slecht bij mij passende muzieksmaak. Ik weet het, niet handig maar het is nu eenmaal zo. En last maar zeker not least, je accepteert mijn vrienden. Jij hoeft geen vrienden te worden met ze maar ik wil geen gesodemieter over met wie ik wel of niet omga. Zij zijn stuk voor stuk al lang in mijn leven om een reden. Wat er dan ook in jouw ogen mis is met ze; dat alles heeft onze vriendschap kennelijk nog nooit in de weg gestaan en zal het dan ook nooit. Zij zullen altijd blijven en zo niet, dan is dat ook mijn eigen keuze. En oja, ik rook en dat blijf ik doen tot ik dat zelf om welke reden dan ook niet meer wil doen, bespaar me je belerende praatjes over gezondheid en geld.

Wat kun je verwachten van mij? Als ik eenmaal mijn hart aan je verlies zal ik door roeien en ruiten gaan om je te behouden en onze relatie te koesteren. En ik ga ver. Ik zal mijn grenzen verleggen om jou in mijn leven te passen en ik zal je pas verlaten als ik echt niet meer weet waar ik het vandaan moet halen om het op te kunnen brengen bij je te zijn. Je zult mijn gelijke zijn en de nummer 1 in mijn leven zijn, gedeeld met mijn kinderen. Ik zal jouw veilige haven zijn for better or for worse. Als je ziek bent of zielig zal ik je verzorgen met liefde en toewijding en ik zal je aanmoedigen in alles wat jij, binnen de grenzen van de wet, denkt te moeten doen met je leven. Ik zal je in je waarde laten want ik weet: mensen veranderen niet meer aan mijn kant van de dertig. Ik zal niet zeuren over het huishouden of geld (echt waar). Als we uitgaan, waar dan ook naartoe, dus als we quality time hebben samen zal ik er altijd proberen op mijn aller best uit te zien. Daartoe heb ik leuke jurkjes, een kast vol mooie schoentjes, een krultang en goede mascara. Maar ik vind het net zo gezellig om samen een pizza uit de doos te delen op de bank en samen een film te kijken. Dat hoeft ook niet perse een jankfilm te zijn, ik kijk ook graag naar thrillers, actie en avontuur en laat me graag verrassen door jouw keuze. Ik ben gezegend met een goed metabolisme waardoor ik de 10 kilo extra die ik eigenlijk verdien niet meezeul, mijn lijf is nog best om aan te zien. Ondanks dat ik niet zo sportief ben. Hier en daar wat gebruikssporen maar met leuke verlichting is het heel goed te doen. Ik hou van avontuur en onverwachte dingen en beschik over een groot aanpassingsvermogen en een gezonde dosis opportunisme. Ik laat je zonder zeuren op stap gaan met je vrienden of op vakantie. Ik ben wars van jaloezie maar zal wel verongelijkt zijn als je dingen deelt met iemand anders dan met mij, omdat ik heel graag zou willen weten wat je bezighoudt, ook als dat niet gunstig is voor mij kan ik het handelen. Ik zal je onomwonden zeggen waar het op staat, misschien niet altijd meteen maar uiteindelijk zal ik je vertellen hoe ik me voel of denk over wat dan ook, ik ben bepaald geen binnenvetter. Ik luister het liefste naar Rock/Pop/Indie/Soul en hou van het bezoeken van concerten en festivals, het liefst met jou samen en dan ga ik daar helemaal in op. O ja, en ik wil niet nu en ook niet later ergens op het platteland wonen, ook niet in Frankrijk. Ik hou van de stad en rumoer en van reizen en verandering, en van schimmelkaas. En ik geef toe, als ik tegen mijn maandelijkse periode aan zit ben ik niet zo leuk, maar dus verminderd toerekeningsvatbaar. Ik zal dit ruimschoots goed met je maken als ik weer uit mijn donkere wolk ben. En hier last but not least; ik heb twee leuke kinderen waar ik dol op ben en dat is genoeg. Ik heb dus geen rammelende eierstokken meer. Maar het kan nog wel dus als jij nog wel een ongelofelijke aandrang hebt om je voort te planten (alleen als je dat helemaal nog niet gedaan hebt!) wil ik het in overweging nemen maar ik ben niet leuk zwanger, neem dat mee.

Escape - Rupert Holmes

De laatste (k)eer

Ik ben redelijk nuchter over de dood. Of onder de dood. Want uiteindelijk trek je natuurlijk toch aan het kortste eind. Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier over mijn eigen einde. Geen zorg, ik heb geen slaappillen opgespaard en ook hoop ik dat hij me nog lang niet komt halen want ik heb nog een hele hoop te doen en daar kijk ik naar uit. Maar ik ben niet bang voor hem. Ik geloof ook niet dat er daarna nog iets is, geen hogere macht, zelfs niet 'iets'. Best saai. Maar geloven in een hiernamaals of een ziel die keer op keer opnieuw leeft is denk ik vooral iets wat wij bedacht hebben om de dood wat minder definitief en dus eng te maken. Selffulfilling prophecy's. En dat alles met elkaar verbonden is. Daar geloof ik in. Maar ik denk ook dat die zaken op natuurkundige/psychologische wijze te verklaren zijn. Dus daar blijft dan ook geen spirituele spaan van heel. Maar als de dood mijn geliefden komt halen....dan hebben we een appeltje te schillen. Dan wacht ik hem op met een honkbalknuppel en dan sla ik die kutzeis en die flauwe cape he-le-maal verrot. En zeker als hij te vroeg is.

Kleine en grote gedachten die vanmiddag door mijn hoofd spookten toen ik op een uitvaartplechtigheid was. Ik dacht ook: wat is het toch jammer dat mooie liedjes die je hoort op begrafenissen of crematies een tijdje of altijd gelinkt zijn aan de dood/de dode vanaf dat moment. En ook: hoe ouder je wordt, hoe meer liedjes dus doodgaan. Ik hou van veel liedjes. Om vrolijke redenen, ook om minder vrolijke, maar toch, de dood legt altijd beslag, en dat vind ik niet eerlijk. Gelukkig dus soms maar tijdelijk. Op de voorste rij zitten de mensen die al aan het bedenken zijn waar ze hun honkbalknuppel hebben gelaten. Vandaag zat ik daar gelukkig niet. Iemand zei me eens; "Uiteindelijk zitten we allemaal op de eerste rij". En dat klopt, je schuift steeds een rijtje naar voren, maakt plaats voor jongere generaties die nog achterin horen. Tot je uiteindelijk zelf in die kist ligt. Dat is de juiste volgorde, maar die klopt ook niet altijd natuurlijk. Ik keek vandaag naar de mensen om me heen. Allemaal met hun eigen intentie gekomen maar allemaal om de laatste eer te bewijzen aan de dode of om de achterblijvers te steunen. En allemaal dachten we: Goh, het is dus echt waar, de dood bestaat. Ik dacht dat ook. Want wie gelooft het nou eigenlijk, dat je echt dood kan gaan? Jij! Dood! Dat bestaat toch niet? Je zou geen leven meer hebben als je het zou geloven.

Zo'n uitvaart (Waar is de boot trouwens? Vreemd eufemistisch woord.) maakt ook zacht en vergevingsgezind. Je ziet een tante die je al jaren niet meer sprak en als ze verteld dat ze ook al 80 jaar is nu zeg je spontaan: "Nee toch?! Pas geworden toch zeker!?" En ze lacht en schudt het hoofd maar ze is blij dat je met die opmerking de dood nog even ver wegjaagt van haar, ksssst! Geluiden zijn zacht en stemmig. Het lijkt alsof we allemaal een collectieve zucht van opluchting slaan. Wij waren nog niet aan de beurt. Wij knuffelen elkaar nog, praten nog, mogen nog.

De dood is raar. Dat vind ik wel hoor. We weten allemaal dat het er ooit van zal komen, zonder uitzondering. Soms denk ik wel eens dat hoe gezonder, rijker en slimmer we worden, hoe banger we ervan worden. We zijn ver af komen te staan van de dood, bestrijden hem met alles wat we voor handen hebben en zijn daardoor vergeten om te accepteren dat de dood nu eenmaal part of life is en dat Het Leven niet stopt bij één dode. De dood komt altijd, maar het leven nog veel meer. En dat is mooi. Vind ik dan hè. Want het leven dat was blijft ook bestaan, misschien komt er wat stof op maar het kan nooit meer uitgewist worden. Zoals Bram Vermeulen ooit zei; "Want ik ben pas dood als jij niet meer aan me denkt."