Ola is een machtige man. Hij kwam binnen met de nonchalance van iemand die weet dat zijn schaapjes op het droge zijn en dat de mensen om hem heen zich als knipmessen gaan gedragen als hij de ruimte betreedt. Dat doet hem ogenschijnlijk niets. Ola is namelijk een hele gewone kerel. Vriendelijk, toegankelijk en aardig. Met een pak aan, dat wel, maar met een verwaaide haardos, een paar scheve tanden en een afgezakt ziekenfondsbrilletje. Het had zo je buurman kunnen zijn.
Het verschil is alleen dat Ola vindt dat-ie het leven begrepen heeft. Je buurman misschien ook, maar Ola heeft het spel slim gespeeld en gaat er over niet al te lange tijd met de knikkers vandoor. Dat weet-ie. En daarom is hij zo ontspannen. Ola trekt zijn broekspijpen wat op, net boven de knie en gaat, wijdbeens natuurlijk (Handboek voor Machtige Mannen, pagina 3, net na de inhoudsopgave), op het stoeltje zitten dat voor hem klaarstaat.
Ola weet ook dat hij het nu niet moet laten vallen. Nog even koppie erbij houden. Dan kan hij zijn chequeboekjes van alle banken die in de Panamapapers genoemd worden inpakken en naar zijn eiland vertrekken.
Eerst een paar ondeugende grapjes, even de guitige buurman-act uitspelen. Dan nog iets sentimenteels over ‘de meest geweldige echtgenote van de wereld zonder wie hij het niet gered had’. De redactie heeft er nog een oud studiegenoot bij gezocht die wat veren op mag prikken over loyaliteit, intelligentie, dikke pret en nog wat clichés uit de ouwe-jongens-krentenbrood-grabbelton en dan komen we ter zake. Want die geweldige echtgenote, die is me daar toch een partij bezorgd om de wereld? En wat doet dat allemaal met de eindbaas van een van ’s werelds bekendste doch planeetvernietigendste bedrijven?
Alles. Zoals iedereen die kinderen heeft (bij de Källeniusjes thuis: drie troonopvolgers) maakt hij zich nátuurlijk ook Enorme Zorgen om de toekomst. En, ja, hee, Ola is niet alleen maar begaan met de natuur, hij is een slimme baas en weet ook wel dat een groen toekomstperspectief ‘the best business bet’ is. Want iedereen die nu nog niet doorheeft of wil doorhebben dat we met z’n allen onze leefomgeving in rap tempo aan het vernietigen zijn, kan nog maar terecht bij een paar chagrijnige praatgroepjes. Dat is een gepasseerd station. Dus heb je een (groot) bedrijf; zul je aan een heleboel stakeholders groene prospectussen moeten kunnen laten zien anders kan je over een jaar of vijf de deur voorgoed op slot draaien. En dus begint Ola te strooien met de termen die zijn marketingmensen/consultants/mediatrainers hem hebben geleerd. Zoals ‘keiharde doelstellingen’ en ‘footprints’ en ‘geen compromissen' en om te laten zien dat het menens is, kijkt hij er heel streng bij en beukt een keer flink met zijn ene tot vuist gebalde hand in zijn andere vlakke hand.
Als Ola gevraagd wordt te reageren op een kort maar kraakhelder geformuleerd stukje kritiek van Hannah Prins van Extinction Rebellion waarin ze hem onder andere beticht van greenwashing, pareert hij haar soepel. Door haar beweringen weg te wuiven met tegenwerpingen die ook prachtig bedacht zijn door mensen met scherpe marketingpennen. En haalt hij de buurman er weer even bij. Hij brengt zijn zoons namelijk elke zaterdag naar voetbaltraining en gaat daarna gewoon boodschappen doen, en hoe gaat hij zonder auto zijn vier gezinsverpakkingen water naar huis brengen? Anderhalve kilometer verderop maar liefst? Ola woont trouwens in Stuttgart, waar je gewoon een glaasje water uit de kraan kunt drinken. De mensen die echt een gezinsverpakking water nodig hebben moeten daarvoor kilometers door de woestijn lopen omdat hun land zo uitgebuit en omgeploegd is door de kobaltwinning voor de accu’s die nodig zijn zodat Ola zijn keiharde groene doelstellingen gaat halen. Daar reageert hij gemakshalve helemaal maar niet meer op.
En dat Formule 1-team dan? Ook best een vervuilende business. Maar zo moeten we dat niet zien. Die racestal is een laboratorium voor nieuwe technieken die júist nodig zijn om de technologische ontwikkeling die voor een groene toekomst gaan zorgen in een versnelling te brengen. Ergens in Duitsland een gebouw neerzetten dat kan dienen als lab, desnoods met een indoor race-circuit (bel de broertjes Bleekemolen voor advies) en VIP faciliteiten en dat niet driekwart jaar met (privé-)vliegtuigen, dieseltrucks en tankwagens vol brandstof en champagne de wereld over trekt, is kennelijk nog niet bij Ola en zijn kornuiten opgekomen…
Ik ben een kind van het kapitalisme en geniet van alle privileges die in mijn wiegje lagen. Ik eet vlees, rij auto, heb nog een paar tegels in de tuin en koop wel eens iets bij Primark. Ik houd niet van de uitersten en van polarisatie maar van waarheden die in het midden liggen en zachte revoluties en vrede. Misschien ben ik naïef. Maar ik ben het onderhand zo spuugzat met de Ola’s van deze wereld. Die helemaal niet bezig zijn met onze toekomst maar vooral met die van henzelf. Het is genoeg. Ik kijk met belangstelling uit naar de College Tour met Hannah Prins of een andere Extinction Rebellioneer of -rette die dan aan de CEO van Easy Jet op een kleuterjufferige toon uitlegt dat hij het allemaal verkeerd ziet en dat we nu eenmaal niet meer terug kunnen in de tijd. Maar ik heb er een steeds harder hoofd in dat we die tijd überhaupt gaan halen, als soort. Want de natuur redt het wel hoor, die heeft ons niet nodig. Maar wij?
