Ik heb mijn bril niet op als de visboer een dag voor kerst mijn bestelling zalm op de toonbank klaarlegt, op de aan de tas vastgeniete bon staat een bedrag dat mij in het voorbijgaan van de tas met bon iets in de buurt van €22 leek. Terwijl we wachten tot alles klaar is zeg ik tegen mijn lief dat het vlees dat ik eerder opgehaald heb bij de slager me meeviel qua prijs, waarop hij opmerkt dat de vis dan misschien een beetje tegen gaat vallen. Verbaasd buig ik een beetje over de toonbank heen en bekijk de bon nog eens goed; €77 staat erop. Inwendig verschiet ik 3 x van kleur en in mijn hoofd voltrekken zich meerdere scenario’s waaronder stilletjes vertrekken en nooit meer terugkomen, het is er druk genoeg voor. Een week eerder ben ik langsgeweest om mijn bestelling voor het kerstdiner door te geven en in plaats van gewoon zus of zoveel ons/moten/stukken te bestellen heb ik een ingewikkelde uiteenzetting gegeven van mijn plannen inzake de bereiding van de zalm. Ik wil nog wel eens hardop denken zonder erbij stil te staan hoe dat er aan de andere kant van de lijn uitkomt. In dit geval als 2 kilo zalm ter waarde van 77 euro. Uiteindelijk hoefde ik me niet schielijk uit de voeten te maken, na wat oh zit het zo’s en ik dacht dat je bedoelde’s van de visboer en uitleg en sorry’s mijnerzijds mag ik de helft afnemen en gaat de andere helft de visvriezer is. Eerder hebben we nog de laatste boodschappen gedaan bij de super, nog maar een klein lijstje dat bij de kassa getransformeerd blijkt te zijn in een voorraad die doet vermoeden dat de winkels de komende 6 weken niet meer opengaan óf dat ik de voltallige marinierskapel met partners heb uitgenodigd voor een 12-gangen diner.
Enfin. Aan de inkoop zal het niet liggen of het me lukt mijn 14 gasten en mijzelf een waardig kerstdiner voor te zetten. Ik ben ook al op extra soepkommen en dinerborden uitgeweest, zelfs een vrolijk kerstkleedje en kerstboomkaarsen heb ik al een tijdje geleden op de kop getikt. Na jaren aanschuiven bij de fam heb ik de stoute schoenen dit jaar aangetrokken en ze allemaal bij mij uitgenodigd. Een tijdje terug heb ik er iets losseflodderigs en ondefinitiefs over geroepen op de kerstappgroep die door schoonzus reeds half november onder het stof vandaan gehaald is. Maar aangezien er geen andere initiatieven worden ontplooit begin ik voorzichtig te vermoeden dat mijn losseflodderkerstuitnodiging toch opgepakt is en men er van uitgaat zich tweede kerstdag met een lege maag en glitterstrik bij mij te kunnen melden. Om mezelf te verplichten te beginnen met voorbereidingen en plannen maken knutsel ik een kerstgifje in elkaar en nodig iedereen via whatsapp uit, ik besteed meteen het voorgerecht en nagerecht uit aan mijn moeder en zusje die daar beiden gelukkig geen bezwaar tegen maken. De voorbereidingen kunnen beginnen! En dus ben ik de weken daarna druk bezig met het uitstellen daarvan, en het onderdrukken van de inwendige stem die steeds luider en gestresster begint te zeuren dat ik plannen moet maken. Ter verhoging van de stressvreugde nemen de kinderen van mijn lief mijn uitnodiging voor het kerstdiner ook aan. Dat vind ik geweldig maar nu overweeg ik ook om vooraf een informatieavond voor mijn familie te organiseren met een powerpointpresentatie met dia’s met verboden gespreksonderwerpen en tafelmanieren. Het is dat het me aan tijd ontbreekt…
Als de meeste mensen op eerste kerstdag achter de kalkoen/gourmetstelletjes/triviant zitten zijn wij de inrichting van mijn woonkamer aan het verwisselen met de inrichting van de eethoek. Terwijl mijn kinderen zich op de hoekbank onder de lamp van de eettafel posteren en onder een rare hoek al kibbelend proberen toch nog enigszins gebruik te maken van de Playstation, schuiven wij kampeertafels, bureaustoelen en de schemerlamp in diner-setting. Nu de bank weg is komt aan het licht dat de kat daar kennelijk graag onder kotst en dat kampeertafels lager uitvallen dan reguliere eettafels. Maar een verlengsnoertje hier en een spraytje daar later ploft ieder ergens neer met een broodje hamburger bij wijze van eerste kerstdagdiner. In de keuken is mijn lief inmiddels begonnen aan de 18 mini-quiches met spinazie. De volgende dag sta ik vroeg op om 1,5 kilo rundvlees op kamertemperatuur te laten komen. Met mijn tweede koffie in de hand schuif ik de laatste afbakbroodjes in de vorm van eland-kopjes in de oven en zet die in een mandje klaar met de kerstroomboter erbij, zodat de pubers die voorzichtig binnen komen druppelen zelf ontbijt kunnen maken. De sneeuwmankaas is helaas op. Om 10 uur maak ik 2 flessen trappistenbier open die ik leeggiet in de pan met stoofvlees. Ik heb ervoor gekozen de Allerhandes en de 24 Kitchens links te laten liggen en mijn gasten te trakteren op onze eigen huis-klassiekers. Geen risico op uitgedroogde vogels en ingezakte soufflé’s. Als de stoof in de oven staat en alle voorbereidingen tot zover gereed zijn dek ik de geïmproviseerde tafelconstructie en tuig het verder op met mijn bonte kringloopservies en dito tafelzilver en ben al met al best tevreden met het resultaat van onze inspanningen.
Keurig op tijd staat de visite voor de deur met de meegebrachte gangen en nog wat extra klapstoelen. Ik ontvang ze met een glaasje bubbels en wat hartige hapjes. Het diner zelf loopt gesmeerd. Mijn schoonzus heeft haar befaamde zelfgemaakte eiersalade meegebracht en nog wat wraps, mijn moeder heeft champignonnensoep (“met ballen want dat vindt je vader zo lekker”), carpaccio (die mijn vader kiest), garnalencocktail en een knakworstjes-bladerdeegcreatie voorafje verzorgd. Na deze gang is het mijn beurt en alles loopt als een trein. De lief frituurt op het balkon krulfrietjes en mini-snackjes voor de kinders dat het een lieve lust is terwijl ik in de keuken de zalmpakketjes in de oven schuif en de aardappelpuree afmaak. Als alles op tafel staat in leuke schaaltjes en op mooie bordjes gaan we wonderwel georganiseerd aan tafel en is aan het eind van de rit bijna alles op. Terwijl mijn vader al uitbuikend wegdommelt op mijn bureaustoel, mijn broer met wat kinderen in zijn kielzog gaat wandelen met de hond die zich ook al zo netjes gedragen heeft, ruimen we met wat anderen de tafel af en slingeren de vaatwasser voor de eerste maal aan. Mijn zusje heeft een dessert gemaakt waar iedereen zijn lepeltje weer bij opeet en na nog wat nagetafel vertrekken de eerste gasten weer.
Ik plof nog op de bank met een glas wijn en zap nog wat langs de oude films en jaaroverzichten. Ik zet de top2000 a gogo op via uitzending gemist, ik zie er niks meer van en als ik wakkerschrik overzie ik de kastelen van borden en glazen op het aanrecht, de kat staat de restjes zalm op te likken. Ik doe de lichtjes van de kerstboom uit, in de badkamer draai ik voor de vorm met mijn elektrische tandenborstel een paar rondjes in mijn mond en kruip in bed. Feliz Navidad. Het is vrede.
dinsdag 31 december 2019
donderdag 9 mei 2019
Lange adem
Ik weet dat ik ze zelf gemaakt heb, ze graag wilde, zelf verantwoordelijk ben voor hun opvoeding en dat hun frontale hersenkwab nog volop in ontwikkeling is. Maar omdat ik zeker weet dat precies op dit moment met mij heel veel ouders op deze wereld kindermoe zijn, leeg, op, aan het eind van hun slagvaardigheid, redelijkheid, relativeringsvermogen en hun - wat dat ook voor maateenheid is - latijn; hier een eerlijke getuigenis van mijn kindermoeheid op dit moment. Ik weet het, ik hoor je, ik voel je, ik leef mee. Mocht je nu bezorgd zijn dat één van mijn bloedjes iets verschrikkelijks heeft gedaan, begaan of is overkomen dan kan ik je geruststellen; dat is niet het geval. Het was 'just another day at the office' zullen we maar zeggen. Mijn kindermoeheid van vandaag is het resultaat van de optelsom van alledaagse gebeurtenissen op een doorsnee donderdag, de alledaagse beslommeringen van gisteren en de te verwachten alledaagsheid van morgen.
Waar zijn jullie nu moeie moeders en/of vaders? Ik ben hier, aan mijn keukentafel, met mijn 1500 euro laptop die ik net tussen de kussens van de bank tevoorschijn heb getoverd met een resterende acculading van 12%, waar allerlei onduidelijke etensresten aan en op zitten, zowel aan de buitenkant als op het toetsenbordgedeelte, de trackpad en het scherm.
Waren jullie ook zulke fantastische ze-eten-maar-wat-de-pot-schaft-moeders toen jullie nog geen kinderen hadden? Ik ook. De realiteit is dat de pot wel gewoon schaft maar dat ik eerlijk moet bekennen dat ik na jaren nog immer aanzwellend gezeik over het menu die pot nog maar zelden met plezier op tafel zet. Als de 'gatvers' en de 'hij heeft minder op zijn bord's' achter de rug zijn begint het gebruik je mes en vork/niet met volle mond praten/let op je taalgebruikgezeik. Gevolgd door de 'nee je mag nog niet van tafel we wachten op elkaar' herhalingsoefening en bijbehorende klaagzangen.
Vandaag kwam ik thuis uit mijn werk en was dit de rotzooivangst van de dag:
- een geopende fles mayo op de bank (?)
- ongeveer 15 snoeppapiertjes verspreid over diverse plekken,
- een pak melk op het aanrecht, dop kwijt
- een vest op de grond
- een fleecedeken onder het bureau
- een petje in de koelkast (?)
- 9 blaadjes van de scheurkalender op de grond in het toilet
- een schooltas achter de voordeur
- schoenen in de keuken
- overig
Op mijn nogal geïrriteerde verzoek om de rommel op te ruimen de standaard reacties:
- ik heb dit hier niet neergelegd
- ik ruim het zo op
- wat eten we?
Nog voor ik goed en wel binnen ben meldt mijn jongste kind dat hij zijn telefoon kwijt is en of ik even kan zoeken want hij heeft zelf al goed gezocht en weet écht niet waar ie is. Als ik hem mededeel dat ik dat zeker niet ga doen om redenen van net binnen, niet mijn telefoon, leren zoeken, kat heeft honger, eten koken, etc krijg ik diepe verontwaardiging. Na 10 minuten informeert hij of ik dan nu wel even kan zoeken. Dat doe ik niet, desondanks ben ik toch degene die de telefoon vind als ik eindelijk de tijd neem om een plas te doen...hij ligt op het toilet. Als ik hem de telefoon overhandig krijg ik geen bedankje maar het verzoek of ik hem even aan de oplader wil doen want hij zal wel leeg zijn nu.
Als het eten klaar is, is ander kind zojuist begonnen met een nieuw potje Fortnite en zeer ontstemd over het feit dat hij aan tafel moet komen. Als we eenmaal zitten lukt het ons ondanks alle consternatie toch ook wel om nog wat wetenswaardigheden over de dag uit te wisselen. Zo ben ik weer bijgepraat over het laatste nieuwe seizoen in Fortnite en op de hoogte van het feit dat mijn oudste zoon eruit gestuurd is bij wiskunde vandaag en derhalve maandag na moet blijven. En passant weet mijn jongste te vertellen dat de ouders van die-en-die gaan scheiden en dat hij hem vandaag op het voetbalveldje trof en dat hij erg verdrietig was over het gebeuren. Dat roept bij mijn oudste zoon de vraag op hoe hij eigenlijk gereageerd had toen zijn vader en ik uit elkaar gingen. Wat op zich interessant is, hij was toen net 5 jaar en nu bijna 13, ik heb lang gewacht op deze vragen en die komen dus nu zo'n beetje, op altijd onverwachte momenten. Maar omdat ik het belangrijk vind er dan ook eerlijk en open op te antwoorden begin ik te vertellen. Ergens in mijn verhaal ontsnapt hem een harde boer en hoewel hij nog 3 x sorry zegt is het leed al geleden; jongste moet er hard om lachen en het moment is weg. Ik vraag of ik nog verder moet gaan maar ze zijn niet meer geïnteresseerd en gaan, met mijn toestemming, van tafel. Ik meld nog wel dat ik het nogal lomp vind om iemand zo te onderbreken en niet af te luisteren, daarop krijg ik nog wel een halfbakken excuus maar Silicon Valley roept...
Na het eten ruim ik de tafel af en vouw en ruim de eeuwigdurende stroom was op, schep de kattenbak schoon, gooi de schoenen in de bak in de gang, verzamel de kleren die ik onderweg tegenkom in onze gezamenlijke ruimten en werp die in de wasmand zonder te kijken of ze vies zijn. Voer ik nog een korte discussie met mijn oudste over huiswerk dat gemaakt moet worden en speelt mijn jongste op mijn telefoon een spelletje en moet ik bijna smeken of ik even mag kijken of ik misschien iets gemist heb.
Ruim van tevoren spreek ik met ze af dat ze om kwart over negen gaan tandenpoetsen en naar bed en dat alles wat ze nog willen en moeten doen dus af moet zijn inclusief douchen, huiswerk, met de kat kroelen (want dat moet altijd ineens heel intensief als het bedtijd is) en hele lange verhalen tegen mij vertellen over een onderwerp waarvan ze weten dat ik er graag over praat (de loeders), met elkaar vechten. Dat komt me op veel pff's en veel te vroeg's en we zijn geen baby's meer te staan. Maar ik houd voet bij stuk. Als het kwart over negen is veeg ik ze richting slaapkamer maar wordt er onderweg toch gekroeld met de kat, gevochten, en komt er toch nog een verhaal. En een beginnende broedertwist over een 2 euro die eerst ergens lag maar nu niet meer.
Als ik ze welterusten ga wensen ga ik het raam op mijn eigen slaapkamer alvast wat dichter doen want ik slaap vanavond alleen en dan kan het knap koud zijn in mijn bedje. Mijn slaapkamer is het laatste fort in dit huishouden dat overeind staat omdat ik het met hand en tand verdedig. Maar aan het vanmorgen netjes opgemaakte bed te zien heeft 'iemand' daar vandaag op een stapel kussens met zijn vieze voeten en een rijstewafel vertoeft, waarschijnlijk met deze laptop erbij en de (zwarte) kat die zich spinnend op de (witte) sprei heeft uitgestrekt voor een uurtje verboden comfort...
Als ik alleen ben en wacht tot de waterkoker zijn ding gedaan heeft om mij van mijn broodnodige kop groene thee te voorzien voel ik hoe de energie uit me weg is.
Ik hoor je denken; nou, nou, daar kan wel eens wat strenger opgetreden worden of die heeft het echt niet onder controle. Of misschien is het een groot feest der herkenning voor je. Hoe dan ook, ik weet dat ik van 's morgens vroeg tot 's avonds bezig ben ze klaar te stomen voor de grote boze wereld. Of dat nu gaat om tafelmanieren, of levenslessen, ik werk er aan. Zelfstandigheid: check. Persoonlijke hygiëne: check. Normen en waarden: check. Zuinig zijn op je/mijn/onze spullen: check. Gezond eten: check. Helpen in huis: check. Geen fysiek geweld gebruiken als je broer irritant is: check. Maar het is een kwestie van geduld -heel veel-, een lange adem, en af en toe een oppas. Uitgeputte ouders waar ook: ik ben met u! Houd moed. Pick your battles.
Waar zijn jullie nu moeie moeders en/of vaders? Ik ben hier, aan mijn keukentafel, met mijn 1500 euro laptop die ik net tussen de kussens van de bank tevoorschijn heb getoverd met een resterende acculading van 12%, waar allerlei onduidelijke etensresten aan en op zitten, zowel aan de buitenkant als op het toetsenbordgedeelte, de trackpad en het scherm.
Waren jullie ook zulke fantastische ze-eten-maar-wat-de-pot-schaft-moeders toen jullie nog geen kinderen hadden? Ik ook. De realiteit is dat de pot wel gewoon schaft maar dat ik eerlijk moet bekennen dat ik na jaren nog immer aanzwellend gezeik over het menu die pot nog maar zelden met plezier op tafel zet. Als de 'gatvers' en de 'hij heeft minder op zijn bord's' achter de rug zijn begint het gebruik je mes en vork/niet met volle mond praten/let op je taalgebruikgezeik. Gevolgd door de 'nee je mag nog niet van tafel we wachten op elkaar' herhalingsoefening en bijbehorende klaagzangen.
Vandaag kwam ik thuis uit mijn werk en was dit de rotzooivangst van de dag:
- een geopende fles mayo op de bank (?)
- ongeveer 15 snoeppapiertjes verspreid over diverse plekken,
- een pak melk op het aanrecht, dop kwijt
- een vest op de grond
- een fleecedeken onder het bureau
- een petje in de koelkast (?)
- 9 blaadjes van de scheurkalender op de grond in het toilet
- een schooltas achter de voordeur
- schoenen in de keuken
- overig
Op mijn nogal geïrriteerde verzoek om de rommel op te ruimen de standaard reacties:
- ik heb dit hier niet neergelegd
- ik ruim het zo op
- wat eten we?
Nog voor ik goed en wel binnen ben meldt mijn jongste kind dat hij zijn telefoon kwijt is en of ik even kan zoeken want hij heeft zelf al goed gezocht en weet écht niet waar ie is. Als ik hem mededeel dat ik dat zeker niet ga doen om redenen van net binnen, niet mijn telefoon, leren zoeken, kat heeft honger, eten koken, etc krijg ik diepe verontwaardiging. Na 10 minuten informeert hij of ik dan nu wel even kan zoeken. Dat doe ik niet, desondanks ben ik toch degene die de telefoon vind als ik eindelijk de tijd neem om een plas te doen...hij ligt op het toilet. Als ik hem de telefoon overhandig krijg ik geen bedankje maar het verzoek of ik hem even aan de oplader wil doen want hij zal wel leeg zijn nu.
Als het eten klaar is, is ander kind zojuist begonnen met een nieuw potje Fortnite en zeer ontstemd over het feit dat hij aan tafel moet komen. Als we eenmaal zitten lukt het ons ondanks alle consternatie toch ook wel om nog wat wetenswaardigheden over de dag uit te wisselen. Zo ben ik weer bijgepraat over het laatste nieuwe seizoen in Fortnite en op de hoogte van het feit dat mijn oudste zoon eruit gestuurd is bij wiskunde vandaag en derhalve maandag na moet blijven. En passant weet mijn jongste te vertellen dat de ouders van die-en-die gaan scheiden en dat hij hem vandaag op het voetbalveldje trof en dat hij erg verdrietig was over het gebeuren. Dat roept bij mijn oudste zoon de vraag op hoe hij eigenlijk gereageerd had toen zijn vader en ik uit elkaar gingen. Wat op zich interessant is, hij was toen net 5 jaar en nu bijna 13, ik heb lang gewacht op deze vragen en die komen dus nu zo'n beetje, op altijd onverwachte momenten. Maar omdat ik het belangrijk vind er dan ook eerlijk en open op te antwoorden begin ik te vertellen. Ergens in mijn verhaal ontsnapt hem een harde boer en hoewel hij nog 3 x sorry zegt is het leed al geleden; jongste moet er hard om lachen en het moment is weg. Ik vraag of ik nog verder moet gaan maar ze zijn niet meer geïnteresseerd en gaan, met mijn toestemming, van tafel. Ik meld nog wel dat ik het nogal lomp vind om iemand zo te onderbreken en niet af te luisteren, daarop krijg ik nog wel een halfbakken excuus maar Silicon Valley roept...
Na het eten ruim ik de tafel af en vouw en ruim de eeuwigdurende stroom was op, schep de kattenbak schoon, gooi de schoenen in de bak in de gang, verzamel de kleren die ik onderweg tegenkom in onze gezamenlijke ruimten en werp die in de wasmand zonder te kijken of ze vies zijn. Voer ik nog een korte discussie met mijn oudste over huiswerk dat gemaakt moet worden en speelt mijn jongste op mijn telefoon een spelletje en moet ik bijna smeken of ik even mag kijken of ik misschien iets gemist heb.
Ruim van tevoren spreek ik met ze af dat ze om kwart over negen gaan tandenpoetsen en naar bed en dat alles wat ze nog willen en moeten doen dus af moet zijn inclusief douchen, huiswerk, met de kat kroelen (want dat moet altijd ineens heel intensief als het bedtijd is) en hele lange verhalen tegen mij vertellen over een onderwerp waarvan ze weten dat ik er graag over praat (de loeders), met elkaar vechten. Dat komt me op veel pff's en veel te vroeg's en we zijn geen baby's meer te staan. Maar ik houd voet bij stuk. Als het kwart over negen is veeg ik ze richting slaapkamer maar wordt er onderweg toch gekroeld met de kat, gevochten, en komt er toch nog een verhaal. En een beginnende broedertwist over een 2 euro die eerst ergens lag maar nu niet meer.
Als ik ze welterusten ga wensen ga ik het raam op mijn eigen slaapkamer alvast wat dichter doen want ik slaap vanavond alleen en dan kan het knap koud zijn in mijn bedje. Mijn slaapkamer is het laatste fort in dit huishouden dat overeind staat omdat ik het met hand en tand verdedig. Maar aan het vanmorgen netjes opgemaakte bed te zien heeft 'iemand' daar vandaag op een stapel kussens met zijn vieze voeten en een rijstewafel vertoeft, waarschijnlijk met deze laptop erbij en de (zwarte) kat die zich spinnend op de (witte) sprei heeft uitgestrekt voor een uurtje verboden comfort...
Als ik alleen ben en wacht tot de waterkoker zijn ding gedaan heeft om mij van mijn broodnodige kop groene thee te voorzien voel ik hoe de energie uit me weg is.
Ik hoor je denken; nou, nou, daar kan wel eens wat strenger opgetreden worden of die heeft het echt niet onder controle. Of misschien is het een groot feest der herkenning voor je. Hoe dan ook, ik weet dat ik van 's morgens vroeg tot 's avonds bezig ben ze klaar te stomen voor de grote boze wereld. Of dat nu gaat om tafelmanieren, of levenslessen, ik werk er aan. Zelfstandigheid: check. Persoonlijke hygiëne: check. Normen en waarden: check. Zuinig zijn op je/mijn/onze spullen: check. Gezond eten: check. Helpen in huis: check. Geen fysiek geweld gebruiken als je broer irritant is: check. Maar het is een kwestie van geduld -heel veel-, een lange adem, en af en toe een oppas. Uitgeputte ouders waar ook: ik ben met u! Houd moed. Pick your battles.
zondag 10 februari 2019
Judge the book by the colour
Ooit schreef ik, hier nota bene, dat ik een schurfthekel heb aan op kleur gesorteerde boekenkasten. Maar vandaag moet ik iets bekennen. Ik heb mijn boekenkast op kleur gesorteerd. Gisteren. Daarom voel ik mij nu verplicht deze bekentenis af te leggen en ook toe te lichten waar mijn aversie vandaan kwam (of komt, daar ben ik eigenlijk nog steeds niet over uit) en welke gedachten mij sinds het gebeurde bezighouden. En oja, waarom ik het wel deed dan (spoiler alert: een mens kan van mening veranderen).
Allereerst waarom ik een duidelijke mening had over zulks. Ik vermoedde bij de baasjes van op kleur gesorteerde boekenkasten karaktereigenschappen in het neurotisch autistische spectrum. Daar is niks mis mee maar na 39,7 jaar is gebleken dat ik minder goed overweg kan met mensen die zich aan de uiterst georganiseerde kant van het leven bewegen. Dat ligt aan mij, ik bevind mij namelijk aan de andere zijde van deze lijn en dat bemoeilijkt soms de communicatie en wederzijds begrip. Anderzijds vind ik dat boeken bovenal gewaardeerd en gezien moeten worden om hun inhoud, ga je een kleurselectie toepassen zeg je daarmee eigenlijk dat je hun uiterlijk belangrijker vindt dan de inhoud. En dat zou mogelijk iets kunnen zeggen over de bezitter waar ik mij niet zo prettig bij voel. In mijn niet-kleurgesorteerde boekenkast had ik bijvoorbeeld graag al mijn boeken van één bepaalde schrijver waar ik veel van houd bij elkaar. Maar ja, de vormgevers hebben nu eenmaal geen afspraken gemaakt over cover-kleurgebruik en dus is deze eenheid nu verbroken. Ik heb ook bewust boeken op bepaalde plekken staan, ik hoef niet erudiet of belezen over te komen op mijn bezoek maar zo staan mijn boeken over de Nederlandse geschiedenis niet gemengd met de boeken die ik heb over het Stalinistisch Rusland. Om maar wat te noemen. Een ander zal wellicht weer een onderverdeling maken in fictie en non-fictie of een bepaalde chronologische volgorde hanteren. Ik heb ook het boek American Psycho van Brett Easton Ellis. Dat las ik tegen wil en dank. Als je het kent weet je waarom. Ondanks dat het een afgrijselijk verhaal is heeft het diepe indruk op me gemaakt en dat heeft me ervan weerhouden het boek niet ritueel te verbranden. Maar het staat wel op een niet heel zichtbare plek op mijn planken. Als stille maar wel tastbare getuige van hoe lelijk het leven kan zijn.
Ik postte een voor en na foto op mijn Twitter account en dat riep best wat reacties op. Veel van de zaken die ik hierboven al noemde passeerden de revue. Hoe vind je ooit iets terug bijvoorbeeld, een ander suggereerde om ook nog een genre-selectie toe te passen en daarna de kleuren te sorteren. Blijkbaar is de mensheid, of het lezende deel daarvan, in twee kampen verdeeld; zij die wel op kleur sorteren en zei die dat niet doen. Mijn boekenkast is geen openbare bibliotheek dus alleen ik hoef te weten waar dingen staan. Ik koester elk boek wat erin staat en kan je van de meeste nog hoofdpersoon en korte samenvatting geven, zo je wilt ook nog mijn persoonlijke mening en waar, wanneer en waarom ik het las. Deze hechting zorgt ervoor dat ik vrijwel elk boek onmiddellijk voor mijn geestesoog tevoorschijn kan toveren en het daarom vrij snel zal kunnen pakken, sterker nog, waarschijnlijk zelfs sneller nu. Maar ik pak een boek niet vaak meer. Ik herlees nooit. Misschien is dat niet zo intellectueel maar het heeft nu eenmaal niet mijn voorkeur een boek tweemaal of vaker nog te lezen. Passages die ik mooi of indrukwekkend vind fotografeer ik wel eens of ik doe er een briefje tussen zodat ik die nog eens op kan zoeken. Ze wegdoen kan ik niet. Ze blijven dichtbij me en ik zal ze verhuizen tot ik erbij neerval, ze vertegenwoordigen allemaal iets in mij, een herinnering, een bewustwording, een troost, loslaten, najagen, inzien, leren, weten, begrijpen.
We leven in een tijd waar in veel is om over na te denken. De smeltende poolkappen, de bijensterfte, technologische ontwikkelingen en of ze al dan niet goed zijn voor ons, de opmars van leiders die (mij) doen denken aan inktzwarte geschiedenissen, of onze kinderen nog wel genoeg buitenspelen, onze vleesconsumptie, kernwapens in verkeerde handen, privacy, plastic soep, het lerarentekort, fakenieuws, etcetera. Maar vandaag denk ik na over kleur. Na de rudimentaire kleursortering van mijn boeken rijzen nieuwe vragen, of ik nu niet een nauwkeurigere sortering nog moet toepassen op boekgrootte of tint. En; loop je met je kleuren-bij-mekaar bril op je neus door je voorheen prima ogende bestaan zie je ineens veel meer plekken die je aan je sorteerdrift kan onderwerpen. Je kledingkast bijvoorbeeld. Mijn jurken hangen bij mijn jurken, bloesjes grofweg bij elkaar en er is nog een vestenafdeling. Niets op kleur maar ik moet me inhouden om niet mijn kleurenwoede los te laten op mijn garderobe. En vanmiddag keek ik een tijdje naar de parkeerplaats voor mijn flat en overwoog heel even serieus of het heel gek zou zijn mijn medestraatbewoners te vragen vanaf morgen in hun eigen kleurvak te gaan staan. En dan 's avonds kijken hoe leuk dat eruit ziet. Ik doe het maar niet. Problemen waar je in alle gevallen tegenaan loopt zijn ook niet gering. Iets terugvinden is the least of your concerns! Want zo heb ik dus nu al een stapeltje boeken dat niet echt ergens bij past. En hoewel ze me evenveel waard zijn als alle andere boeken die ik wel een duidelijke kleurplek kon toewijzen in mijn nieuwe boekenrangorde liggen ze nu naast de kast, uit het zicht. Dat is niet alleen heel onpraktisch maar geeft ook te denken natuurlijk, ga ik me nu laten beïnvloeden bij de keuze van een nieuw boek door de kleur van de omslag of door de inhoud? Judge the book by the colour?
Een tijdje geleden was ik in de weer met een lampjessnoer dat ik zelf moest voorzien van van die guitige mini-rijstpapieren kapjes in verschillende kleuren. Je weet wel, zo'n lichtsnoer dat je voor een prijs koopt die op zichzelf alweer genoeg stof geeft tot nadenken over bijvoorbeeld arbeidsomstandigheden en als je er erg op gesteld bent de kwaliteit, langer dan één zomer gaan ze vaak niet mee. Nu goed, in elke kleur waren twee lampenkapjes beschikbaar. Je kunt natuurlijk diverse configuraties bedenken voor de kleurindeling van je lampjessnoer. Daarbij kan je weer verschillende uitgangspunten hanteren om keuzes te maken, bijvoorbeeld een strategische, waarin je rekening houdt met hoe blauw licht zich verhoudt tot groen licht en of rood licht op een bepaalde plek wel handig is. Nu zullen de meeste mensen zich daar niet zo druk om maken maar vooral een esthetisch aspect voor ogen houden. En dan komen we al snel uit bij een repeterend patroon want daar worden we als mensen rustig van. Zonder erover na te denken 'monteer' ik de lampenkapjes bewust niet in een repeterende volgorde maar in een combinatie die dicht in de buurt komt van voorgemonteerd door een kleurenblinde fabrieksarbeider die er met zijn hoofd niet bij was. Ik ben dus niet bepaald een rebel of non-conformist maar ik heb wel een lichte aversie tegen patronen, ga gedoseerd om met symmetrie en kan me mateloos ergeren aan zo'n dodelijk voorspelbaar patroon. Soms krijg ik vragen over zulke dingen en dan weet ik niet goed wat ik moet antwoorden. Ik weet niet of mensen die van al hun woonaccessoires twee hebben of juist drie of wat VT wonen zegt, of die elke dag hetzelfde op hun brood doen daar ook wel eens vragen over krijgen, trouwens.
Maar goed. Ik heb nu een boekenkast die op het oog gekwalificeerd kan worden als georganiseerd maar die door de liefhebber van andere orden juist als heel ongeorganiseerd zal worden bestempeld. Wat ik wel weet is dat ik die kleuren bij elkaar toch leuk vind en dat ik geen leven meer heb, officieel. Zegt mijn puber nadat ik hem desgevraagd uitleg wat ik aan het doen ben ("Heb je de boekenkast verkocht?"). En dat ik heel veel zwarte boeken heb. Wat zegt dat over mij? En wat zegt het over de boekenbusiness dat grappige boeken heel vaak rood of geel zijn? Dat mijn eigen lievelingskleur groen is en dat mijn collectie groen echt heel grillig is, precies wat ik leuk vind aan het leven. Kortom, wil je ook wel eens over iets anders nadenken dan walvissen vol met plastic of over waar de vakantie naartoe moet van het jaar, trek je boekenkast leeg en sorteer 'm op kleur; een paar dagen stof tot nadenken gegarandeerd!
Allereerst waarom ik een duidelijke mening had over zulks. Ik vermoedde bij de baasjes van op kleur gesorteerde boekenkasten karaktereigenschappen in het neurotisch autistische spectrum. Daar is niks mis mee maar na 39,7 jaar is gebleken dat ik minder goed overweg kan met mensen die zich aan de uiterst georganiseerde kant van het leven bewegen. Dat ligt aan mij, ik bevind mij namelijk aan de andere zijde van deze lijn en dat bemoeilijkt soms de communicatie en wederzijds begrip. Anderzijds vind ik dat boeken bovenal gewaardeerd en gezien moeten worden om hun inhoud, ga je een kleurselectie toepassen zeg je daarmee eigenlijk dat je hun uiterlijk belangrijker vindt dan de inhoud. En dat zou mogelijk iets kunnen zeggen over de bezitter waar ik mij niet zo prettig bij voel. In mijn niet-kleurgesorteerde boekenkast had ik bijvoorbeeld graag al mijn boeken van één bepaalde schrijver waar ik veel van houd bij elkaar. Maar ja, de vormgevers hebben nu eenmaal geen afspraken gemaakt over cover-kleurgebruik en dus is deze eenheid nu verbroken. Ik heb ook bewust boeken op bepaalde plekken staan, ik hoef niet erudiet of belezen over te komen op mijn bezoek maar zo staan mijn boeken over de Nederlandse geschiedenis niet gemengd met de boeken die ik heb over het Stalinistisch Rusland. Om maar wat te noemen. Een ander zal wellicht weer een onderverdeling maken in fictie en non-fictie of een bepaalde chronologische volgorde hanteren. Ik heb ook het boek American Psycho van Brett Easton Ellis. Dat las ik tegen wil en dank. Als je het kent weet je waarom. Ondanks dat het een afgrijselijk verhaal is heeft het diepe indruk op me gemaakt en dat heeft me ervan weerhouden het boek niet ritueel te verbranden. Maar het staat wel op een niet heel zichtbare plek op mijn planken. Als stille maar wel tastbare getuige van hoe lelijk het leven kan zijn.
Ik postte een voor en na foto op mijn Twitter account en dat riep best wat reacties op. Veel van de zaken die ik hierboven al noemde passeerden de revue. Hoe vind je ooit iets terug bijvoorbeeld, een ander suggereerde om ook nog een genre-selectie toe te passen en daarna de kleuren te sorteren. Blijkbaar is de mensheid, of het lezende deel daarvan, in twee kampen verdeeld; zij die wel op kleur sorteren en zei die dat niet doen. Mijn boekenkast is geen openbare bibliotheek dus alleen ik hoef te weten waar dingen staan. Ik koester elk boek wat erin staat en kan je van de meeste nog hoofdpersoon en korte samenvatting geven, zo je wilt ook nog mijn persoonlijke mening en waar, wanneer en waarom ik het las. Deze hechting zorgt ervoor dat ik vrijwel elk boek onmiddellijk voor mijn geestesoog tevoorschijn kan toveren en het daarom vrij snel zal kunnen pakken, sterker nog, waarschijnlijk zelfs sneller nu. Maar ik pak een boek niet vaak meer. Ik herlees nooit. Misschien is dat niet zo intellectueel maar het heeft nu eenmaal niet mijn voorkeur een boek tweemaal of vaker nog te lezen. Passages die ik mooi of indrukwekkend vind fotografeer ik wel eens of ik doe er een briefje tussen zodat ik die nog eens op kan zoeken. Ze wegdoen kan ik niet. Ze blijven dichtbij me en ik zal ze verhuizen tot ik erbij neerval, ze vertegenwoordigen allemaal iets in mij, een herinnering, een bewustwording, een troost, loslaten, najagen, inzien, leren, weten, begrijpen.
We leven in een tijd waar in veel is om over na te denken. De smeltende poolkappen, de bijensterfte, technologische ontwikkelingen en of ze al dan niet goed zijn voor ons, de opmars van leiders die (mij) doen denken aan inktzwarte geschiedenissen, of onze kinderen nog wel genoeg buitenspelen, onze vleesconsumptie, kernwapens in verkeerde handen, privacy, plastic soep, het lerarentekort, fakenieuws, etcetera. Maar vandaag denk ik na over kleur. Na de rudimentaire kleursortering van mijn boeken rijzen nieuwe vragen, of ik nu niet een nauwkeurigere sortering nog moet toepassen op boekgrootte of tint. En; loop je met je kleuren-bij-mekaar bril op je neus door je voorheen prima ogende bestaan zie je ineens veel meer plekken die je aan je sorteerdrift kan onderwerpen. Je kledingkast bijvoorbeeld. Mijn jurken hangen bij mijn jurken, bloesjes grofweg bij elkaar en er is nog een vestenafdeling. Niets op kleur maar ik moet me inhouden om niet mijn kleurenwoede los te laten op mijn garderobe. En vanmiddag keek ik een tijdje naar de parkeerplaats voor mijn flat en overwoog heel even serieus of het heel gek zou zijn mijn medestraatbewoners te vragen vanaf morgen in hun eigen kleurvak te gaan staan. En dan 's avonds kijken hoe leuk dat eruit ziet. Ik doe het maar niet. Problemen waar je in alle gevallen tegenaan loopt zijn ook niet gering. Iets terugvinden is the least of your concerns! Want zo heb ik dus nu al een stapeltje boeken dat niet echt ergens bij past. En hoewel ze me evenveel waard zijn als alle andere boeken die ik wel een duidelijke kleurplek kon toewijzen in mijn nieuwe boekenrangorde liggen ze nu naast de kast, uit het zicht. Dat is niet alleen heel onpraktisch maar geeft ook te denken natuurlijk, ga ik me nu laten beïnvloeden bij de keuze van een nieuw boek door de kleur van de omslag of door de inhoud? Judge the book by the colour?
Een tijdje geleden was ik in de weer met een lampjessnoer dat ik zelf moest voorzien van van die guitige mini-rijstpapieren kapjes in verschillende kleuren. Je weet wel, zo'n lichtsnoer dat je voor een prijs koopt die op zichzelf alweer genoeg stof geeft tot nadenken over bijvoorbeeld arbeidsomstandigheden en als je er erg op gesteld bent de kwaliteit, langer dan één zomer gaan ze vaak niet mee. Nu goed, in elke kleur waren twee lampenkapjes beschikbaar. Je kunt natuurlijk diverse configuraties bedenken voor de kleurindeling van je lampjessnoer. Daarbij kan je weer verschillende uitgangspunten hanteren om keuzes te maken, bijvoorbeeld een strategische, waarin je rekening houdt met hoe blauw licht zich verhoudt tot groen licht en of rood licht op een bepaalde plek wel handig is. Nu zullen de meeste mensen zich daar niet zo druk om maken maar vooral een esthetisch aspect voor ogen houden. En dan komen we al snel uit bij een repeterend patroon want daar worden we als mensen rustig van. Zonder erover na te denken 'monteer' ik de lampenkapjes bewust niet in een repeterende volgorde maar in een combinatie die dicht in de buurt komt van voorgemonteerd door een kleurenblinde fabrieksarbeider die er met zijn hoofd niet bij was. Ik ben dus niet bepaald een rebel of non-conformist maar ik heb wel een lichte aversie tegen patronen, ga gedoseerd om met symmetrie en kan me mateloos ergeren aan zo'n dodelijk voorspelbaar patroon. Soms krijg ik vragen over zulke dingen en dan weet ik niet goed wat ik moet antwoorden. Ik weet niet of mensen die van al hun woonaccessoires twee hebben of juist drie of wat VT wonen zegt, of die elke dag hetzelfde op hun brood doen daar ook wel eens vragen over krijgen, trouwens.
Maar goed. Ik heb nu een boekenkast die op het oog gekwalificeerd kan worden als georganiseerd maar die door de liefhebber van andere orden juist als heel ongeorganiseerd zal worden bestempeld. Wat ik wel weet is dat ik die kleuren bij elkaar toch leuk vind en dat ik geen leven meer heb, officieel. Zegt mijn puber nadat ik hem desgevraagd uitleg wat ik aan het doen ben ("Heb je de boekenkast verkocht?"). En dat ik heel veel zwarte boeken heb. Wat zegt dat over mij? En wat zegt het over de boekenbusiness dat grappige boeken heel vaak rood of geel zijn? Dat mijn eigen lievelingskleur groen is en dat mijn collectie groen echt heel grillig is, precies wat ik leuk vind aan het leven. Kortom, wil je ook wel eens over iets anders nadenken dan walvissen vol met plastic of over waar de vakantie naartoe moet van het jaar, trek je boekenkast leeg en sorteer 'm op kleur; een paar dagen stof tot nadenken gegarandeerd!
Abonneren op:
Posts (Atom)