Happy Yule!

Bijna kerst. Een pak sneeuw zou er moeten liggen, of in elk geval aanstaand moeten zijn. Hartstikke handig voor iedereen die zich de komende dagen gaat verplaatsen naar en van (schoon)familie in den lande. Maar niet heus. Maar toch, de romantiek van de witte kerst blijft het traditiegetrouw winnen. Ik ben blij dat alleen de wind om mijn huis giert en de regen tegen mijn ramen slaat. Ook niet mijn kopje thee maar tenminste hoef ik vooralsnog niet mijn afschuwelijke snowboots tevoorschijn te toveren en kom ik nog weg met mijn winterjas die me niet warm gaat houden als het er echt op aan gaat komen.... Ik hoop dat de uitverkoop me in dat geval uitkomst biedt als mijn besluitvaardigheid nog maar één drijfveer heeft; warm blijven.

Vandaag is het Yule, ofwel de start van het twaalfdaagse feest van de zonnewende. Om de terugkeer van het licht te vieren na deze kortste dag. En daarom tuigen we een boompje op met glim en glitter en lichtjes. De kerststal eronder kan voor wat verwarring zorgen vanwege die andere best wel grote happening, binnenkort al weer 2013 jaar geleden. Maar echt, de boom is heidens en hebben we gekregen van de Germanen die in al hun nuchterheid een bijzonder knusse traditie hebben weten te creëren waarvan ik zelf ook erg hou. Nu ik drie hoog woon wat lastiger in de uitvoering maar daarom niet minder leuk.

De terugkeer van het licht vind ik een hoopgevende gedachte. Meer 'het komt goed' wordt het bijna niet, er is geen ontkomen aan. Je weet dat je nog even door moet bijten maar het eind is definitief in zicht, we zijn de bocht om. Binnenkort kunnen we gewoon weer tegen elkaar zeggen: "Dit is wel weer iets te warm hè...". Want over het weer raken we niet uitgepraat. En ik ben behalve dol op mijn kerstballen, immer in de knoop geraakte lichtjes en de diverse jaargangen kerstknutsels van mijn kinderen in onze kerstboom, ook verslaafd aan het weerbericht. Om verschillende redenen.

De sentimentele. Omdat wij als kinderen vroeger nooit op onze tenen door het huis hoefden te sluipen omdat papa sliep of omdat mama hoofdpijn had. Maar als het weerbericht erop was, was het ceremonieel stil voor onze buis. Mijn vaders beroep, of de uitoefening ervan eigenlijk, was voor een groot deel afhankelijk van het weer en dus moest er dagelijks lering en planning getrokken worden uit de voorspelling.

De nieuwswaardige. Gewoon, omdat het handig is om te weten wat voor weer het wordt in verband met.....bijna alles. Ga ik vroeg opstaan om me heel druk te maken om mijn haar als het code rood is? Wat doen we aan? Moet ik mijn slotspray voor de auto meenemen? Moet ik losse onderdelen van mijn balkon gaan verwijderen om te voorkomen dat de buurman ze voor de zesde keer dit jaar moet komen terugbezorgen? Waterproof mascara? Met de fiets? Aangepaste dienstregeling? Etc.

De dwangneurotische. Alleen van toepassing bij het weerbericht op televisie. Het kaartje waaroverheen wat temperaturen zijn uitgestrooid. Die getallen moet ik in de tijd dat ze in beeld zijn in numerieke volgorde zetten, zowel voor de dag- als nachtkaart. Tikkie vreemd maar goed mee te leven.

De weermannen en -vrouwen en de onderlinge competitie. Deze is wat uitvoeriger. De instituten staan ongenaakbaar op eenzame hoogte natuurlijk. Ook al voorspellen ze dag na dag een volkomen verkeerd weertype dan nog zal een trouwe schare fans hardnekkig blijven geloven in de voorspelling. Gaat ook niet over. Al moeten ze tot diep in de namiddag in de voortent blijven zitten wachten op de beloofde opklaring, een streepje zonlicht en Piet had gelijk. Zet de barbecue maar vast buiten, er ligt nog wel ergens een fleecevest en een paar kaplaarzen. Maar onderling....zoals Helga kan zeggen: "Mijn collega's en ik zijn er nog niet helemaal over uit MAAR...." de maar zegt alles. Die zegt; "laat ze maar lullen, dit wordt het mensen".

In één van de plaatselijke krantjes die ik hier ontvang staat een weercolumn. Komt geen kaartje, grafiekje of isobaar aan te pas. Gewoon, 500 woorden om te vertellen wat we wel en niet kunnen verwachten. De weerman bedient zich van een voor- en achternaam met daartussenin een initiaal a la Peter R de Vries. Daarbij is een kleine foto afgedrukt waarop hij in de camera kijkt alsof hij de leading expert van Forensic Detectives is die door zijn ervaring en fingerspitzengefuhl precies die ene wending aan het onderzoek heeft gegeven waardoor een moordzaak die compleet vastgelopen was ineens binnen vijf minuten werd opgelost. Zijn schrijfstijl is verhalend, elke column is een stukje drama op zichzelf. "Het laag dat zich op dit moment dreigend aan de Schotse Hooglanden aan het opdringen is kan nog wel eens een dikke vinger in de pap gaan krijgen in ons weerbeeld" zijn zinnen waarmee hij zijn voorspellingen opstelt. Daarbij deinst hij er nooit voor terug om Helga, Willemijn, Peter of Erwin er aan de haren bij te slepen en ze te wijzen op foutieve of te opportunistische vooruitzichten. Vast onderdeel. Uiteindelijk kom je pas in de laatste 2 tot 3 zinnen achter de weersverwachting voor de komende week, die altijd, geen uitzondering, dreigend is. "Ga de tuinstoelen maar alvast op stevigheid testen, want met de zwoele avonden die eraan komen zal menigeen lang in de tuin vertoeven". Bij voorbaat is dat al een griezelig vooruitzicht.

De ergernis. Ik kan kennis nemen van het weerbericht op velerlei wijzen. Beperkte zich dit vroeger tot teletekst pagina 703 en 704, via de app op mijn telefoon word ik vandaag de dag voortdurend op de hoogte gehouden. Maar ik heb behoefte aan enige duiding van alle cijfers en mededeling en daarom kijk ik ook graag naar het weerbericht op televisie. En dat is een sterk staaltje geduld oefenen. Eerst gaan we kijken naar een diashow van weerverschijnselen die kijkers ingezonden hebben. En zo leer je niet alleen dat een wolk die je vroeger gewoon kutweer noemde eigenlijk cumulus nimbus dinges heet, maar ook hoe vol de terrassen waren in de verschillende windstreken, hoe ver iemands jas kan opbollen bij tegenwind op de fiets en hoe warm het was op de thermometer die de hele dag in de volle zon/uit de wind heeft gehangen in de tuin van Els uit Nunspeet. Heel nuttig. Daarna gaan we horen hoe het weer vandaag was. Hartstikke handig als je de hele dag in een mijn moet werken of op een onderzeeër. Vervolgens krijgen we te horen hoe uitzonderlijk veel sneeuw er gevallen is op de grens van Pakistan en India en dat dat sinds 1657 niet meer voor is gekomen. Dan eindelijk, als je nog niet afgehaakt bent, krijg je te zien (of je nu commercieel of publiek kijkt maakt niet uit) hoe de velden met bewolking, regengebieden, stormen, opklaringen en hoge- en lage drukgebieden zich de komende 24 uur gaan bewegen over ons stukje aardbol. Daarna een overzichtelijk grafiekje met minimum en maximum temperaturen, ijzel, wind, regen of UV kracht en dan de meewarige of opgetogen maar altijd schuldbewuste 'goedenavond' in de camera.

Ik kan nog een tijdje doorgaan, over de techniek met het blauwe scherm, het reuzehippe touchscreen van de NOS, de vormgeving van de diverse berichten, individuele presentatoren. Maar ik hou toch onverminderd van het weerbericht, regen of zon, hagel, sneeuw, hittegolf, vrieskou, windstoten tot 120 km/pu. Niets zo wisselvallig als het weerbericht. Ondertussen kijk ik uit naar het licht en stofzuig nog wat uitgevallen dennennaalden op.

Out of the box

Als je huis affikt moet je vluchten en als het meezit kun je onderweg nog wat waardevolle spullen meenemen of misschien dat wat je toevallig onderweg tegenkomt. Ik stel me zo voor dat ik buiten zou staan in dat geval met enkele foto's van de muur, wat vieze vaat, een mandje met een nagelvijl en pennen, hopelijk mijn laptop en misschien gooi ik nog wat schoenen die bij de deur staan naar buiten. Ingedeeld op vluchtroute en er van uitgaande dat ik alleen ben en dat het overdag is. Zou me dit 's nachts gebeuren dan sta ik waarschijnlijk buiten te klappertanden met mijn handen vol bodylotion, make-up en haarelastiekjes. En die schoenen dan, dat hoop ik wel...

Verhuizen kan je ruim van tevoren inplannen, je kunt alvast logisch gaan inpakken en het biedt een mooie gelegenheid om eens kritisch naar je bezittingen te kijken. Ik ben zeven keer verhuisd. Allen waren een hoop gedoe maar ook altijd best gezellig met vrienden, familie, krentenbollen, teveel koffie en half opgerookte sigaretten. Het hele in- en uitpakken heb ik aardig in de vingers, natuurlijk begon ik met een knapzak en groeide dat uit tot een verzameling spullen waar een verhuisbedrijf een vette offerte voor uit zou schrijven en waar ik op zijn minst een busje voor moet huren. Mijn laatste verhuizing was een beetje de slow-motion variant van een huis was in de brand staat. Die was nogal adhoc en rommelig. Wel met krentenbollen en veel vrienden trouwens, dat dan weer wel. Maar ik had niet zoveel tijd om in te pakken om allerlei redenen en waar ik en mijn spullen uiteindelijk naartoe zouden gaan was ook nog mistig. In het huis wat ik verliet zou mijn ex gaan wonen en dus sloeg ik de kritisch naar je bezittingen kijken gelegenheid even over en beperkte me tot de belangrijkste zaken. Mijn schoenen, garderobe, boeken en werkgerelateerde spullen gingen mee. Evenals de spullen waar ik aan gehecht was en de weinige meubelstukken die ik bedongen had in de boedelscheiding. 

Nu ik laatst op zoek was naar mijn schooldiploma werd pijnlijk duidelijk waarom je dat kritisch kijken moment dus niet over moet slaan. Ik bleek reeds zes verhuizingen lang een berg parafernalia met mij mee te verhuizen die net zo stilletjes aan het groeien was als de poolkappen aan het smelten zijn en de zeespiegel aan het stijgen is. Het diploma dus. Ik had het tegen alle verwachtingen echt nodig. Ik wist dat het in een curverbox/ikeadoos/verhuisdoos moest zitten ergens op zolder in dat nogal overhaast door mij verlaten huis. En dus diende ik een verzoek in om die dozen te repatrieren bij ex. Ik kreeg er twee om te beginnen. 

Op hoop van zegen opende ik de dozen en verviel natuurlijk ogenblikkelijk in de herinneringen modus door de inhoud. Daar sta ik te poseren voor het Colloseum met een gekke broek aan die veel te hoog zit en te wijd is, lig ik op het strand in Israël met vriendinnetje zus en zo te ginnegappen om de militairen een bedje verder en aai ik drie foto's verderop een armetierig zwerfkatje in Jeruzalem en sta ik met mijn vriendje van destijds vóór de geboortekerk van Jezus Christus in Bethlehem te wachten op de rest van ons reisgezelschap wat wel naar binnen mag omdat ze niet stonden te kussen in de rij voor het altaar. Een eindeloze stroom te blond haar, te rode lippenstift, platte blote buik terwijl ik zit (!), te wijde broeken, klasgenoten waarvan ik dacht dat ze geen spat veranderd waren, dacht... Een gipsafdruk van mijn tanden omdat mijn tandarts vond dat ik een beugel moest waar trouwens nooit meer veel van terecht is gekomen. Een plakboek met al mijn turndiploma's en vaantjes van wedstrijden, een paar kiekjes met enorme wolken baljurken met wat hoofdjes erboven; ik en mijn dansvriendinnetjes die afdansten voor het hoogste ballroomdansdiploma. De jurken waren beschikbaar gesteld door de dansschool en muf en te groot. Ik probeer me te herinneren hoeveel veiligheidsspelden er op mijn rug zaten om de jurk om mijn magere lijf te houden. Geen schooldiploma helaas.

Doos drie is inmiddels gearriveerd. Dit is de meest historische. Tot aan de nok toe gevuld met schriften, agenda's, etuis met de pennen er nog in, opdrachten, schoolkranten, mijn busabonnement wat ik alleen mocht gebruiken als de temperatuur onder 0 bleef overdag, boekverslagen en andere papieren herinneringen aan mijn basis- en middelbare schoolperiode. Mijn opstelschrift is leuk, ik ben met terugwerkende kracht trots op mezelf. Onder elk opstel staat: "Weer niet aan de opdracht gehouden!!" En dan een 5 of een 6, in het papier gekrast door mijn docent met twee boze strepen eronder. Ik herinner het me weer. En ook dat ik op straf-audientie moest bij leraar Nederlands. Daar heb ik vurig verdedigd waarom mijn opstellen wel voldoendes verdienden. En ik weet nog precies wat hij zei: "Pop pop jongedame, dat zijn best goede argumenten!" Hoe het afgelopen is weet ik niet, het schrift geeft geen verdere aanknopingspunten meer maar het 'pop pop' moment kan ik uittekenen. Pop pop....waar hoor je dat nou nog.

Mijn basisschool rapport is een voorspellend document gebleken. Concentratie, netheid en tempo zijn slecht, slecht en slecht, muzikale vorming, tekenen en handenarbeid zijn goed, goed en goed. Het voldoende bolletje is niet tot zelden ingekleurd. Dat ik uiteindelijk een creatief beroep ben gaan uitoefenen is geen verrassing bij het zien van deze resultaten. Bij de commentaren kan ik mijn eigen naam vervangen door die van mijn oudste zoon et voila, daar is zijn rapport. Slechte cijfers voor rekenen in alle varianten en hoge bij taal. Over dat van hem heb ik me nooit een seconde druk gemaakt, daarbij is hij nog klein genoeg om dat ook niet te hoeven en wil hij later vrachtwagenchauffeur worden. Ik kan nog steeds in een nanoseconde persoonsvorm en onderwerp uit een zin filteren. Met de netheid en het tempo is het redelijk goed gekomen, concentratie is nog steeds niet mijn sterkste punt...

Het schooldiploma wat ik zocht bleek uiteindelijk in doos nummer vier te zitten. De grootste en stevigste. De doos heb ik nu gevuld met dingen die ik echt de moeite waard vind om te bewaren. De rest staat klaar voor de papierbak. Plantjes blijven fotosynthese doen, Napoleon blijft zijn Waterloo houden, de schoolkrant is heel oud nieuws en die klasgenoten...ach, die ik de moeite waard vond zie ik nog steeds, de rest mag in de vergetelheid raken. De stripboeken geef ik aan mijn zoon die er blij mee is en erbij overhandig ik hem mijn tafel-schrift uit groep 4, gniffelend kijkt hij het door en hij weet waarom ik het hem laat zien. De box gaat op een plank in de trapkast. De volgende keer, en die gaat nog een keer komen, neem ik hem zelf mee.