Als je huis affikt moet je vluchten en als het meezit kun je onderweg nog wat waardevolle spullen meenemen of misschien dat wat je toevallig onderweg tegenkomt. Ik stel me zo voor dat ik buiten zou staan in dat geval met enkele foto's van de muur, wat vieze vaat, een mandje met een nagelvijl en pennen, hopelijk mijn laptop en misschien gooi ik nog wat schoenen die bij de deur staan naar buiten. Ingedeeld op vluchtroute en er van uitgaande dat ik alleen ben en dat het overdag is. Zou me dit 's nachts gebeuren dan sta ik waarschijnlijk buiten te klappertanden met mijn handen vol bodylotion, make-up en haarelastiekjes. En die schoenen dan, dat hoop ik wel...
Verhuizen kan je ruim van tevoren inplannen, je kunt alvast logisch gaan inpakken en het biedt een mooie gelegenheid om eens kritisch naar je bezittingen te kijken. Ik ben zeven keer verhuisd. Allen waren een hoop gedoe maar ook altijd best gezellig met vrienden, familie, krentenbollen, teveel koffie en half opgerookte sigaretten. Het hele in- en uitpakken heb ik aardig in de vingers, natuurlijk begon ik met een knapzak en groeide dat uit tot een verzameling spullen waar een verhuisbedrijf een vette offerte voor uit zou schrijven en waar ik op zijn minst een busje voor moet huren. Mijn laatste verhuizing was een beetje de slow-motion variant van een huis was in de brand staat. Die was nogal adhoc en rommelig. Wel met krentenbollen en veel vrienden trouwens, dat dan weer wel. Maar ik had niet zoveel tijd om in te pakken om allerlei redenen en waar ik en mijn spullen uiteindelijk naartoe zouden gaan was ook nog mistig. In het huis wat ik verliet zou mijn ex gaan wonen en dus sloeg ik de kritisch naar je bezittingen kijken gelegenheid even over en beperkte me tot de belangrijkste zaken. Mijn schoenen, garderobe, boeken en werkgerelateerde spullen gingen mee. Evenals de spullen waar ik aan gehecht was en de weinige meubelstukken die ik bedongen had in de boedelscheiding.
Nu ik laatst op zoek was naar mijn schooldiploma werd pijnlijk duidelijk waarom je dat kritisch kijken moment dus niet over moet slaan. Ik bleek reeds zes verhuizingen lang een berg parafernalia met mij mee te verhuizen die net zo stilletjes aan het groeien was als de poolkappen aan het smelten zijn en de zeespiegel aan het stijgen is. Het diploma dus. Ik had het tegen alle verwachtingen echt nodig. Ik wist dat het in een curverbox/ikeadoos/verhuisdoos moest zitten ergens op zolder in dat nogal overhaast door mij verlaten huis. En dus diende ik een verzoek in om die dozen te repatrieren bij ex. Ik kreeg er twee om te beginnen.
Op hoop van zegen opende ik de dozen en verviel natuurlijk ogenblikkelijk in de herinneringen modus door de inhoud. Daar sta ik te poseren voor het Colloseum met een gekke broek aan die veel te hoog zit en te wijd is, lig ik op het strand in Israël met vriendinnetje zus en zo te ginnegappen om de militairen een bedje verder en aai ik drie foto's verderop een armetierig zwerfkatje in Jeruzalem en sta ik met mijn vriendje van destijds vóór de geboortekerk van Jezus Christus in Bethlehem te wachten op de rest van ons reisgezelschap wat wel naar binnen mag omdat ze niet stonden te kussen in de rij voor het altaar. Een eindeloze stroom te blond haar, te rode lippenstift, platte blote buik terwijl ik zit (!), te wijde broeken, klasgenoten waarvan ik dacht dat ze geen spat veranderd waren, dacht... Een gipsafdruk van mijn tanden omdat mijn tandarts vond dat ik een beugel moest waar trouwens nooit meer veel van terecht is gekomen. Een plakboek met al mijn turndiploma's en vaantjes van wedstrijden, een paar kiekjes met enorme wolken baljurken met wat hoofdjes erboven; ik en mijn dansvriendinnetjes die afdansten voor het hoogste ballroomdansdiploma. De jurken waren beschikbaar gesteld door de dansschool en muf en te groot. Ik probeer me te herinneren hoeveel veiligheidsspelden er op mijn rug zaten om de jurk om mijn magere lijf te houden. Geen schooldiploma helaas.
Doos drie is inmiddels gearriveerd. Dit is de meest historische. Tot aan de nok toe gevuld met schriften, agenda's, etuis met de pennen er nog in, opdrachten, schoolkranten, mijn busabonnement wat ik alleen mocht gebruiken als de temperatuur onder 0 bleef overdag, boekverslagen en andere papieren herinneringen aan mijn basis- en middelbare schoolperiode. Mijn opstelschrift is leuk, ik ben met terugwerkende kracht trots op mezelf. Onder elk opstel staat: "Weer niet aan de opdracht gehouden!!" En dan een 5 of een 6, in het papier gekrast door mijn docent met twee boze strepen eronder. Ik herinner het me weer. En ook dat ik op straf-audientie moest bij leraar Nederlands. Daar heb ik vurig verdedigd waarom mijn opstellen wel voldoendes verdienden. En ik weet nog precies wat hij zei: "Pop pop jongedame, dat zijn best goede argumenten!" Hoe het afgelopen is weet ik niet, het schrift geeft geen verdere aanknopingspunten meer maar het 'pop pop' moment kan ik uittekenen. Pop pop....waar hoor je dat nou nog.
Mijn basisschool rapport is een voorspellend document gebleken. Concentratie, netheid en tempo zijn slecht, slecht en slecht, muzikale vorming, tekenen en handenarbeid zijn goed, goed en goed. Het voldoende bolletje is niet tot zelden ingekleurd. Dat ik uiteindelijk een creatief beroep ben gaan uitoefenen is geen verrassing bij het zien van deze resultaten. Bij de commentaren kan ik mijn eigen naam vervangen door die van mijn oudste zoon et voila, daar is zijn rapport. Slechte cijfers voor rekenen in alle varianten en hoge bij taal. Over dat van hem heb ik me nooit een seconde druk gemaakt, daarbij is hij nog klein genoeg om dat ook niet te hoeven en wil hij later vrachtwagenchauffeur worden. Ik kan nog steeds in een nanoseconde persoonsvorm en onderwerp uit een zin filteren. Met de netheid en het tempo is het redelijk goed gekomen, concentratie is nog steeds niet mijn sterkste punt...
Het schooldiploma wat ik zocht bleek uiteindelijk in doos nummer vier te zitten. De grootste en stevigste. De doos heb ik nu gevuld met dingen die ik echt de moeite waard vind om te bewaren. De rest staat klaar voor de papierbak. Plantjes blijven fotosynthese doen, Napoleon blijft zijn Waterloo houden, de schoolkrant is heel oud nieuws en die klasgenoten...ach, die ik de moeite waard vond zie ik nog steeds, de rest mag in de vergetelheid raken. De stripboeken geef ik aan mijn zoon die er blij mee is en erbij overhandig ik hem mijn tafel-schrift uit groep 4, gniffelend kijkt hij het door en hij weet waarom ik het hem laat zien. De box gaat op een plank in de trapkast. De volgende keer, en die gaat nog een keer komen, neem ik hem zelf mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten