Bijna kerst. Een pak sneeuw zou er moeten liggen, of in elk geval aanstaand moeten zijn. Hartstikke handig voor iedereen die zich de komende dagen gaat verplaatsen naar en van (schoon)familie in den lande. Maar niet heus. Maar toch, de romantiek van de witte kerst blijft het traditiegetrouw winnen. Ik ben blij dat alleen de wind om mijn huis giert en de regen tegen mijn ramen slaat. Ook niet mijn kopje thee maar tenminste hoef ik vooralsnog niet mijn afschuwelijke snowboots tevoorschijn te toveren en kom ik nog weg met mijn winterjas die me niet warm gaat houden als het er echt op aan gaat komen.... Ik hoop dat de uitverkoop me in dat geval uitkomst biedt als mijn besluitvaardigheid nog maar één drijfveer heeft; warm blijven.
Vandaag is het Yule, ofwel de start van het twaalfdaagse feest van de zonnewende. Om de terugkeer van het licht te vieren na deze kortste dag. En daarom tuigen we een boompje op met glim en glitter en lichtjes. De kerststal eronder kan voor wat verwarring zorgen vanwege die andere best wel grote happening, binnenkort al weer 2013 jaar geleden. Maar echt, de boom is heidens en hebben we gekregen van de Germanen die in al hun nuchterheid een bijzonder knusse traditie hebben weten te creëren waarvan ik zelf ook erg hou. Nu ik drie hoog woon wat lastiger in de uitvoering maar daarom niet minder leuk.
De terugkeer van het licht vind ik een hoopgevende gedachte. Meer 'het komt goed' wordt het bijna niet, er is geen ontkomen aan. Je weet dat je nog even door moet bijten maar het eind is definitief in zicht, we zijn de bocht om. Binnenkort kunnen we gewoon weer tegen elkaar zeggen: "Dit is wel weer iets te warm hè...". Want over het weer raken we niet uitgepraat. En ik ben behalve dol op mijn kerstballen, immer in de knoop geraakte lichtjes en de diverse jaargangen kerstknutsels van mijn kinderen in onze kerstboom, ook verslaafd aan het weerbericht. Om verschillende redenen.
De sentimentele. Omdat wij als kinderen vroeger nooit op onze tenen door het huis hoefden te sluipen omdat papa sliep of omdat mama hoofdpijn had. Maar als het weerbericht erop was, was het ceremonieel stil voor onze buis. Mijn vaders beroep, of de uitoefening ervan eigenlijk, was voor een groot deel afhankelijk van het weer en dus moest er dagelijks lering en planning getrokken worden uit de voorspelling.
De nieuwswaardige. Gewoon, omdat het handig is om te weten wat voor weer het wordt in verband met.....bijna alles. Ga ik vroeg opstaan om me heel druk te maken om mijn haar als het code rood is? Wat doen we aan? Moet ik mijn slotspray voor de auto meenemen? Moet ik losse onderdelen van mijn balkon gaan verwijderen om te voorkomen dat de buurman ze voor de zesde keer dit jaar moet komen terugbezorgen? Waterproof mascara? Met de fiets? Aangepaste dienstregeling? Etc.
De dwangneurotische. Alleen van toepassing bij het weerbericht op televisie. Het kaartje waaroverheen wat temperaturen zijn uitgestrooid. Die getallen moet ik in de tijd dat ze in beeld zijn in numerieke volgorde zetten, zowel voor de dag- als nachtkaart. Tikkie vreemd maar goed mee te leven.
De weermannen en -vrouwen en de onderlinge competitie. Deze is wat uitvoeriger. De instituten staan ongenaakbaar op eenzame hoogte natuurlijk. Ook al voorspellen ze dag na dag een volkomen verkeerd weertype dan nog zal een trouwe schare fans hardnekkig blijven geloven in de voorspelling. Gaat ook niet over. Al moeten ze tot diep in de namiddag in de voortent blijven zitten wachten op de beloofde opklaring, een streepje zonlicht en Piet had gelijk. Zet de barbecue maar vast buiten, er ligt nog wel ergens een fleecevest en een paar kaplaarzen. Maar onderling....zoals Helga kan zeggen: "Mijn collega's en ik zijn er nog niet helemaal over uit MAAR...." de maar zegt alles. Die zegt; "laat ze maar lullen, dit wordt het mensen".
In één van de plaatselijke krantjes die ik hier ontvang staat een weercolumn. Komt geen kaartje, grafiekje of isobaar aan te pas. Gewoon, 500 woorden om te vertellen wat we wel en niet kunnen verwachten. De weerman bedient zich van een voor- en achternaam met daartussenin een initiaal a la Peter R de Vries. Daarbij is een kleine foto afgedrukt waarop hij in de camera kijkt alsof hij de leading expert van Forensic Detectives is die door zijn ervaring en fingerspitzengefuhl precies die ene wending aan het onderzoek heeft gegeven waardoor een moordzaak die compleet vastgelopen was ineens binnen vijf minuten werd opgelost. Zijn schrijfstijl is verhalend, elke column is een stukje drama op zichzelf. "Het laag dat zich op dit moment dreigend aan de Schotse Hooglanden aan het opdringen is kan nog wel eens een dikke vinger in de pap gaan krijgen in ons weerbeeld" zijn zinnen waarmee hij zijn voorspellingen opstelt. Daarbij deinst hij er nooit voor terug om Helga, Willemijn, Peter of Erwin er aan de haren bij te slepen en ze te wijzen op foutieve of te opportunistische vooruitzichten. Vast onderdeel. Uiteindelijk kom je pas in de laatste 2 tot 3 zinnen achter de weersverwachting voor de komende week, die altijd, geen uitzondering, dreigend is. "Ga de tuinstoelen maar alvast op stevigheid testen, want met de zwoele avonden die eraan komen zal menigeen lang in de tuin vertoeven". Bij voorbaat is dat al een griezelig vooruitzicht.
De ergernis. Ik kan kennis nemen van het weerbericht op velerlei wijzen. Beperkte zich dit vroeger tot teletekst pagina 703 en 704, via de app op mijn telefoon word ik vandaag de dag voortdurend op de hoogte gehouden. Maar ik heb behoefte aan enige duiding van alle cijfers en mededeling en daarom kijk ik ook graag naar het weerbericht op televisie. En dat is een sterk staaltje geduld oefenen. Eerst gaan we kijken naar een diashow van weerverschijnselen die kijkers ingezonden hebben. En zo leer je niet alleen dat een wolk die je vroeger gewoon kutweer noemde eigenlijk cumulus nimbus dinges heet, maar ook hoe vol de terrassen waren in de verschillende windstreken, hoe ver iemands jas kan opbollen bij tegenwind op de fiets en hoe warm het was op de thermometer die de hele dag in de volle zon/uit de wind heeft gehangen in de tuin van Els uit Nunspeet. Heel nuttig. Daarna gaan we horen hoe het weer vandaag was. Hartstikke handig als je de hele dag in een mijn moet werken of op een onderzeeër. Vervolgens krijgen we te horen hoe uitzonderlijk veel sneeuw er gevallen is op de grens van Pakistan en India en dat dat sinds 1657 niet meer voor is gekomen. Dan eindelijk, als je nog niet afgehaakt bent, krijg je te zien (of je nu commercieel of publiek kijkt maakt niet uit) hoe de velden met bewolking, regengebieden, stormen, opklaringen en hoge- en lage drukgebieden zich de komende 24 uur gaan bewegen over ons stukje aardbol. Daarna een overzichtelijk grafiekje met minimum en maximum temperaturen, ijzel, wind, regen of UV kracht en dan de meewarige of opgetogen maar altijd schuldbewuste 'goedenavond' in de camera.
Ik kan nog een tijdje doorgaan, over de techniek met het blauwe scherm, het reuzehippe touchscreen van de NOS, de vormgeving van de diverse berichten, individuele presentatoren. Maar ik hou toch onverminderd van het weerbericht, regen of zon, hagel, sneeuw, hittegolf, vrieskou, windstoten tot 120 km/pu. Niets zo wisselvallig als het weerbericht. Ondertussen kijk ik uit naar het licht en stofzuig nog wat uitgevallen dennennaalden op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten