Dagelijkse kost is het. Je hebt de files, het lerarentekort, ontsnapte tbs-ers, frauderende ambtenaren, aanslagen. Daarna paniekerige journaals, schreeuwende kranten, Facebook profielfoto's met een leuk effect van de vlag van het getroffen land, een enkeling die er een paar emotionele of boze woorden aan wijdt en natuurlijk de 'pray for' hashtag. Na Parijs deed ik het ook. Een echt statement vond ik het, en het voelde heel erg alsof ik bij de goede club hoorde toen gebouwen wereldwijd in de Franse driekleur werden verlicht. Ik kon weer rustig gaan slapen. Gebeden heb ik niet. God bestaat niet, zoveel is nu toch wel duidelijk. Ik vraag me natuurlijk ook vaak af waar het naartoe moet met de wereld maar tegelijkertijd ook of dat niet bij mijn leeftijd hoort. En daarnaast behoor ik ook nog eens tot de generatie die elk nieuws de hele dag (en nacht) door opgedrongen krijgt. Zelfs al zou je willen proberen je ervan af te sluiten, dan nog is er geen ontkomen aan. Ik denk natuurlijk ook aan de onschuldige mensen die in de naam van een religie moesten sterven.
Maar er is iets aan de hand waar ik me ook zorgen over maak. In reactie op alle ellende beginnen we hier in Nederland een beetje nationalistisch te worden. En dat vind ik eng. We zouden bijna spontaan allemaal homo worden en een zwarte piet in huis nemen om te laten zien hoe trots wij zijn op onze tolerantie en tradities. Haat en nijd zie ik dagelijks voorbij komen, en niet in de naam van Allah. Maar in de naam van ons eigen aangeharkte, schijnveilige, schijnheilige, kortzichtige.....ja, wat eigenlijk? Waar beroepen we ons dan op? Op onze joods-christelijke traditie? Die van de SGP die nog steeds geen vrouwen in de gelederen toestaat? Waarvan de echte die-hards hun kinderen niet in laten enten omdat het lot van een kind dat bijna dood gaat aan een simpel te voorkomen virusje nu eenmaal in God's handen ligt? Of beroepen we ons op onze tradities? Die gebaseerd zijn op een niet zo heel ver weg verleden? Waarin we de bevolking van het ene continent verscheepten naar het andere om daar zo rijk van te worden dat wij er nu nog van profiteren? Of zijn we stiekem gewoon een beetje bang voor verandering? Want tja, het was een tijdje geleden ook traditie om vrouwen die een beetje bleek waren en een zwarte kat hadden levend te verbranden, terwijl we er allemaal lachend omheen stonden. We leren onze kinderen dat ze lief moeten zijn voor anderen, ze geen pijn mogen doen. Maar o wee als er iemand een kritische noot plaatst bij iets wat 'we nou eenmaal al heel lang zo doen', dan staan we op onze achterste benen. Van mij mag die piet paars gestippeld met konijnenoren op zijn hoofd en een handprothese in de vorm van een haak de kado's komen brengen. Mijn kinderen zullen er geen minder Sinterklaasfeest om vieren en als we daarmee ook maar een fractie goed kunnen maken van wat onze voorvoorvoorouders fout hebben gedaan, dan be my very special guest.
Of zijn we zo trots op onze warme betrekkingen met regimes waar mensen met een afwijkende mening levenslang monddood worden gemaakt? Ik begrijp dat we beter geen ruzie kunnen zoeken met Poetin. Want zelfs als onze eigen koning en koningin gezellig biertjes met hem drinken schiet hij onze vakantiegangers uit de lucht en dupeert hij de complete Nederlandse fruittelende branche met zijn boycot. Dus laten we vooral niet serieus mopperen tegen de man. Om nog maar te zwijgen over de boeven van dictators en leiders die we als Westerse wereld in het zadel hebben gehouden om te voorkomen dat het ons aan olie zou ontbreken. Maar is dat iets om op verjaardagen over op te scheppen? Of kunnen we dan beter eens een boompje opzetten over de tientallen gevallen van misbruik in onze eigen katholieke kerk? Die paus is best een aardige man denk ik, maar tegen de tijd dat hij condooms uit gaat delen in Afrika zal ik er nog eens over nadenken of ik meer leuk vind aan de katholieke kerk dan alleen de fascinerende architectuur die ze hanteren. Of nee! Laten we het eens hebben over al die heerlijke koopjes die we maar wat graag inslaan bij de Action of de Zeeman, wie die spulletjes allemaal gemaakt heeft en tegen welke prijs? En o wat waren we allemaal verdrietig toen half Thailand wegspoelde tijdens ons kerstdiner in 2004. Heel de zomervakantie in het water gevallen... Dat Bangladesh al 20 jaar zonder uitzondering onder was gelopen, daar hoorde je nooit eens iemand over. Ja, je maffe tante die ook altijd van die moeilijke thee drinkt en brieven schrijft aan politieke gevangenen in Cuba.
Ik kan nog wel even doorgaan natuurlijk met opsommen waar wij in de eerste wereld niet bepaald goed in zijn. Sterker nog, ik zou er een jarenlange studie aan kunnen wijden maar dat doe ik niet. In plaats daarvan probeer ik verder te denken dan mijn verwende neusje lang is. Dat probeer ik dan te doen naast de grote en absolute afkeer die ik voel over wat IS (en vroeger Al Qaida, de Taliban, de ETA, de IRA, de RAF) doet. Mijn hartje bloedt als ik hoor wat deze extremisten aanrichten en vernielen in de naam van hun god. Ik denk aan mijn eigen geliefden en plaats ze tegen wil en dank in gelijksoortige situaties en dan springen de tranen in mijn ogen.
Maar ik denk dat we een beetje hebben zitten slapen. En dan bedoel ik niet bij de grens, dat we vergeten zijn om een hek te bouwen dat hoog genoeg was om alle vluchtelingen buiten de deur te houden. Maar ik denk wel dat we vergeten zijn om af en toe eens in de spiegel te kijken, dat we een tikkie narcistisch geworden zijn daardoor. Dat er op heel veel plekken op de wereld iets broeide, iets wat nu hoog oplaait. En we wisten het. Maar niemand nam de moeite om het te blussen. En nu zijn we allemaal verontwaardigd. En boos. En verdrietig. Maar mensen, kom op. We horen bij de wereld, en die staat in de fik. Laten we nou gewoon eens toegeven met z'n allen dat we te lang de post niet opengemaakt hebben. Onze ruggen rechten en deze teringzooi het hoofd bieden. Met onze eigen waarden van verdraagzaamheid, tolerantie, kennis en gelijkheid. En niet met kortzichtigheid, gejank en de stampvoetende mentaliteit van een 2-jarige die geen snoepje krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten