Afgelopen weekend keek ik naar het benefietconcert dat Ariana Grande gaf ten behoeve van de slachtoffers van de aanslag in Manchester. En net als alle andere keren dat ik een benefietconcert zag voelde ik me daar een beetje ongemakkelijk bij. Want het voelt toch vreemd om plezier te hebben als gevolg van zoiets verschrikkelijks. Ik vind muziek en concerten namelijk heel plezierig. Net als velen met mij. Tussen die 10.000 toeschouwers zullen vast niet veel mensen hebben gestaan die gedacht hebben: nou, ik vind er geen donder aan aan die hele Ariana en d'r entourage maar vooruit maar, voor het goede doel worstel ik me er dan maar doorheen. Misschien een vader links of rechts die zijn kaartje kocht om zijn dochter deze keer eigenhandig te kunnen beschermen tegen loslopende psychiatrische patiënten. Maar zelfs voor die doelgroep was best het een en ander te beluisteren danwel te zien. Ariana had voor de gelegenheid een spijkerbroek en trui aangetrokken die op de camping niet zouden misstaan maar haar nepwimpers waren zelfs op de bovenste ring zichtbaar en aan die hakken kon menig fetisjist zijn hartje ophalen.
Ik vroeg me ook af wat benefiet nu eigenlijk precies betekende, dat heb ik opgezocht. Los van het feit dat ik begrijp dat het iets te maken heeft met het Engelse woord benefit, voordeel, is het via een aantal omwegen terug te leiden naar het Latijnse benefactum wat weer goede daad betekent. Natuurlijk is het logisch dat als je een goede daad wil doen je dat dan doet op de manier waarop je dat kan, en als je dus toevallig goed liedjes kunt zingen en heel veel andere beroemde mensen op kunt trommelen om hetzelfde te doen doe je dat. Net zoals je een berg zes keer op en af fietst om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker of gewoon een rondje door je wijk loopt met een rammelende collectebus. Laten we er maar vanuit gaan dat het Ariana en haar bazen daar om te doen was. We zullen nooit weten welk bedrag er uiteindelijk daadwerkelijk ten goede komt aan de mensen die de goede daad echt nodig hadden en welk gedeelte nodig was om gulzige zakken te vullen van mensen die niet eens weten waar Manchester ligt. En zelfs als dat openbaar gemaakt wordt kan je je afvragen of dat de echte cijfers zijn of mooie plaatjes die bedacht zijn door slimme accountants en handige marketingmensen. Met dat ongemak in mijn achterhoofd zat ik dus zaterdag te kijken naar Ariana, Coldplay (heerlijk), een van de Gallagher broers (weet even niet meer welke), Robbie, natuurlijk. Dat koortje vond ik ook schattig en dat snel in elkaar gedraaide huisstijltje met die kattenoortjes in die retro-playboy-stijl, leuk.
Ik zag meisjes, veel jonge meisjes, gillend en schreeuwend in het publiek met een kattenorendiadeem op het hoofd met roze telefoons zwaaien. Meisjes die moeten gillen en schreeuwen naar hun popidolen. En daarna naar buiten strompelen op zoek naar de auto's van hun vaders en moeders. Thuis moeten ze onder hun roze dekbedjes wakker liggen, te opgewonden om te slapen. Ik bedacht me dat die meisjes, later als ze groot zijn, met het schaamrood op hun kaken aan vrienden, collega's en nog later aan hun eigen kinderen zouden moeten bekennen dat ze stapeldol waren van Ariana. Dat ze de drie achtereenvolgende concerten bijgewoond hebben. Maar deze meisjes hoeven zich later nergens voor te schamen. En dat klopt niet. En ineens bedacht ik me dat dat misschien wel Ariana's goede daad was. Niet het geld, maar het plezier. De grote Fuck You naar een ieder die het in zijn zieke kop haalt om een paar explosieven op zijn kippenborst te plakken en zichzelf naar 72 maagden te blazen ten koste van onschuldige levens. De grote Fuck You naar de halve zolen die ergens aan het andere eind van de aardkloot zulke idiote ideeën zitten te verkondigen waarmee ze alle liefde en plezier de nek om proberen te draaien. De grootste middelvinger die we konden maken met z'n allen naar het kwaad, naar angst. FUCK YOU. Wij gaan door. Dank je Ariana.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten