Stalletje

Stel dat Jezus niet geboren was in een stal maar in een, voor die tijd, luxe herberg. Dan stond er nu onder je kerstboom geen grappig stalletje met een paar kinderboerderij rekwisieten en een bakje met stro, maar een doorsnede van een gebouw met meerdere kamers, een paar dronken miniatuurromeinen en een hele beestenboel eromheen. Of stel dat de bevalling onderweg naar Bethlehem was begonnen. Al dat geschommel op die ezel en de stress van een instabiele regering, om maar wat te noemen, hadden er toch zomaar voor kunnen zorgen dat Maria’s vliezen voortijdig doorgebroken waren en dat ze haar kindje in de berm had gebaard. Nou, dat was een hele toer geweest om daar een leuk tafereeltje van te maken op het dressoir.

Stel dat ze helemaal niet was gegaan, Maria. Dat Jozef haar al lang en breed gedumpt had om die discutabele zwangerschap. "Maagd! Laat me niet lachen...Wie was het? Zeg op! Wie was het!" Zoiets. Maria in tranen, wanhopig snotterend en bazelend over engelen en andere onverklaarbare zaken die je makkelijk toe kon schrijven aan haar hormonaal labiele toestand. Want als je zwanger bent is dat de oorzaak van alles wat je doet. Goed of slecht, verward of kraakhelder, briljant of oliedom. You name it en het komt omdat je zwanger bent. Volledig ontoerekeningsvatbaar en publiek domein. Dus tja, met een verhaal over een engel die neerdaalde uit de hemel met een boodschap van God zelve en dan ook nog zwanger zijn terwijl je én beweerde maagd te zijn én derhalve dus ook geen seks hebt met je vaste verkering kom je dan echt niet meer weg. Het is maar goed dat de rest van het dorp ook op pad moest om zich te laten registreren in zijn of haar geboorteplaats want anders had ze vast als verlaten en overspelige vrouw een nogal lastig leven gehad daar in Nazareth. Ze kon die tocht naar Bethlehem natuurlijk nevernooit alleen maken. Als ik deze Maria geweest was had ik als de sodemieter mijn spullen gepakt en was ik met de Noorderzon vertrokken. Dan had ik mijn bastaardkindje ergens aan de andere kant van de Dode Zee in alle stilte ter wereld gebracht en een klein en teruggetrokken bestaan geleid met een opgroeiende Jezus. Geen gedonderjaag met zeilbootjes terwijl het stormt, vissentrucjes of gevaarlijk gedoe met lopen over water, geen foute vrienden, niks. Gewoon een simpel leven. En als ik Maria was zou ik misschien nog wel eens een stoere rondtrekkende marktkoopman meegesleurd hebben naar mijn hutje maar ik zou het niet meer in mijn hoofd halen om nog eens zwanger te raken. 

Maar goed. Het is anders gelopen. Een aantal van Jezus' oude vrienden heeft de moeite genomen het verhaal op te schrijven. En dat is zo'n bestseller geworden dat je nu, tweeduizendzoveel jaar later, nog steeds in elke willekeurige westerse hotelkamer een la open kunt trekken om de Bijbel er in te vinden. 

Maar hé. We kregen er ook twee hele vrije dagen voor cadeau! Dan gaan we met z'n allen doen waar helemaal geen hond zin in heeft. En dus staan we morgen anderhalf uur in de rij met een kar vol boodschappen waarvan we geen idee hebben hoe we er iets eetbaars van moeten maken. Dragen we zonder enige gêne truien met knipperende lampjes en geborduurde kerstmannen erop. All you need is love kijken. Gaan we naar die kerk waar we ons normaal groen en geel aan ergeren op de enige dag in de week waarop we uit zouden kunnen slapen als die pokkeklokken niet geluid werden. Roepen we met z'n allen heel vaak dat het nu toch echt eens vrede op aarde zou moeten worden en dat alle kindjes een fijn thuis moeten hebben. En we komen er allemaal rond voor uit, in september beginnen we al te zuchten en te steunen hoe we tijd, familie en vrije tijd gaan combineren, maar we gaan er stug mee door. Niemand die nog weet waar die kerstboom nou vandaan komt (voor jouw info: van de Germanen die 10 dagen lang vierden dat het licht terugkeerde na de kortste dag van het jaar). En waarom we cadeaus voor elkaar kopen (ik heb ook geen flauw idee).

Ik zou hier een lans willen breken voor een ander feestdagen verdeelsysteem. Elk jaar op 1 januari mag een gekozen voorzitter van de van overheidswege ingestelde feestdagen-commissie tijdens een ceremonie een loting doen. In een kartonnen feestmuts zitten dan lootjes, één voor elke feestdag die dit land historisch, religieus, (multi-)cultureel of maatschappelijk gezien rijk is. We houden het vaste aantal vrije dagen en die verdelen we onder de feestdagen die door de voorzitter uit de feestmuts worden getrokken. Iedereen zit met zijn agenda voor de tv om de nationale feestdagen-planning voor het komende jaar te noteren. Je knijpt je lief even opgetogen in zijn been terwijl je je moeder een berichtje stuurt: sorry mam, wij moeten werken met kerst, valt gewoon op dinsdag en woensdag dit jaar hè maar geen vrije dagen geloot, helaas. Maar komen jullie dan gezellig mee dansen als we hier in de straat het Suikerfeest vieren eind augustus?