Kop of munt

Ik heb een probleem met geld. Niet dat. Ja dat ook, maar ik bedoel iets anders. Ik heb er te weinig respect voor. Ik weet wanneer ik het heb en ik weet wanneer het op is. Ik weet (en let er zelfs redelijk op dat dat goed verloopt) dat er een aantal bedrijven en instanties zijn die zich elke maand bij mijn bank melden om een deel van mijn saldo op te eisen en dat ze gaan zeuren als dat niet lukt. Ik vind geld een geinig ruilding voor schoenen, eten, huisvesting, uitstapjes, internet, benzine en sigaretten. Dat is wel zo'n beetje mijn opstelling ten opzichte van geld. En ik heb nota bene examen gedaan in economie. Niet per se mijn slechtste vak, ik voelde wel aan waar het over ging, maar de feitelijke onderbouwing kwam nooit echt uit de verf. Het examen heb ik dan ook met de hakken over de sloot gehaald op het onderwerp: laat het economische voordeel zien van een spaarlamp ten opzichte van een gewone gloeilamp. Of zoiets. Ik snap dat een lamp die 350 miljoen uur mee gaat goedkoper is dan een lamp die je elke 3 maanden moet vervangen maar als er dan ook nog kilowatten enz bij komen kijken en, als je erg precies bent, reis- en productiekosten, dan sta ik met mijn bek vol tanden hoor. Even terzijde: ik denk nog vaak terug aan dat examen. Bijvoorbeeld als ik weer eens een spaarlamp sta te verwisselen die na een half jaar (!) gewoon opgebrand is in plaats van na de beloofde 15 jaar. Of als ik in mijn slaapkamer het licht aan doe omdat ik gehaast iets wil vinden en die lamp doet er een kwartier over om ook daadwerkelijk licht te gaan geven. Nou dan kan ik je haarfijn uitleggen welke economische gevolgen die ergernissen op de zeer korte en lange termijn hebben!

Cijfermatige zaken hebben zich nooit in mijn warme belangstelling kunnen verheugen. Mijn saldo checken is net zoiets als kijken naar het weerbericht en je hebt een barbecue feestje op de planning binnenkort; eng. Ik hanteer zelf altijd de half-oog-methode als ik inlog bij mijn bank. Dat komt neer op het onscherp stellen van je blik terwijl je kijkt hoe je saldo (of saldi) in beeld verschijnt. Dan langzaam scherp stellen en wennen aan het idee, van de schrik bekomen, diep zuchten, en dan de harde werkelijkheid onder ogen zien. Enfin, het loopt hoor. Ik betaal netjes elke maand de grootste vaste lasten en als het even krap is dan slaap ik niet onrustiger als ik de kleinere vaste lasten even uit moet stellen. Ik kan heel creatief zijn als ik nog €20 heb om 10 dagen van te eten en ik schaam me ook niet als ik voor €10 kom tanken. Middels mijn kinderen houd ik vrij aardig de schijn op dat het allemaal soepeltjes verloopt. Dat doet iedereen natuurlijk maar ik moet er niet aan denken dat ze als die arme jongetjes van die alleenstaande moeder te boek komen te staan. Ego & trots. Niks meer en niks minder. En ik wil ook graag dat zij er later zelf zo op zullen terugkijken: "We kwamen nooit iets tekort", of beter: we hebben nooit gemerkt dat mama wel eens haar hoofd moest breken over de financiën. Of nou ja....nooit... Met 'weinig gemerkt' zou ik ook al heel tevreden zijn. Ik moet wel eens een zakgeld achterstandje inlopen.

Alles in het leven draait om geld. En daarna om sex. Of misschien is het een gedeelde eerste plaats. Geld en sex zijn van oudsher goede vrienden natuurlijk, met geld kan je sex kopen en met sex kan je aan geld komen. Of de glazenwasser ermee betalen. Het afgelopen jaar was niet mijn financial finest zal ik maar zeggen, mijn auto gaf de geest, evenals mijn oven en de fietsen van mijn kinderen, mijn eigen fiets werd gestolen en daarnaast was er de eindeloze hoeveelheid nieuwe schoenen die mijn kinderen nodig hadden. Nog wat tegenvallers links en rechts en de reserves droogden aldus snel op. Ik hoef echt niet naar de voedselbank maar ik ben wat bezuinigingsrondes verder inmiddels. Elke dag bedank ik mijn wasmachine omdat-ie het nog doet en ik heb de glazenwasser maar afgezegd voorlopig (ik vind hem niet aantrekkelijk).

De vermogenscurve in mijn leven is nogal onregelmatig. Er waren tijden dat ik 15 keer de auto van mijn ouders moest wassen en zeven weken bij de Appie achter de kassa moest zitten om twee weken naar Kreta op vakantie te kunnen gaan, en er waren tijden dat ik met mijn lief drie keer per jaar spontaan op vakantie kon naar de meest luxe resorts. Ik kan niet zeggen dat deze beide situaties een erg verschillende uitwerking hebben gehad op mijn gevoel van welvaart en geluk. Nu heb ik ook nog nooit zo goed in de slappe was gezeten dat het invloed had op bijvoorbeeld mijn sociale betrekkingen. En misschien is dat een zalige onwetendheid waar Bill Gates nog wel eens weemoedig naar terug verlangt. Want je moet er toch niet aan denken dat je je zus een miljoen schenkt en dat je vriendin dan het gevoel heeft dat ze tekort gedaan is met je donatie van een half miljoen. Of dat je je een Porsche permitteert maar hem niet in de straat durft te parkeren omdat de buurt je met de nek aankijkt. Dat iedereen van je verwacht dat alle rondjes altijd op jouw kosten zijn in de kroeg en dat je er niks van durft te zeggen...

Om redenen die ik niet uit zou kunnen leggen -al zou ik het willen- heeft de wens om veel geld te bezitten me nooit in zijn greep gekregen. Loterijen, piramidespelen, tactische carrièremoves, rijke dates; het was nog nooit aan me besteed. Liever vind ik nog eens €20 in de speeltuin zoals afgelopen zomer en doneer die dan weer aan mijn kinderen. Dat ze patat en frikandellen en ijs toe, en ja neem er maar cola bij, mogen kopen tot ze misselijk zijn. Maar zou ik een indecent proposal van een Robert Redford-achtig type afslaan? Ik weet het echt niet, ik ben geen Boeddhistische monnik die los is van het materiële. Ik kan je een heldere uiteenzetting geven van wat ik zou doen met een miljoen, of een paar. Kop of munt dan maar denk ik, als ik een munt bezit dan natuurlijk.