Rode hamer

Honderd jaar geleden toen ik nog een stamkroeg had waar het barpersoneel mijn voor-, tussen- en achternaam kende, wist welke auto ik tot morgenmiddag voor de deur zou laten staan en waar de kok off-card voor me kookte werd ik eens onderworpen aan een onbenullig testje. Ik kreeg een Heineken oberschrijfblokje en een pen en moest twee antwoorden noteren op de volgende vragen:

1 Schrijf een kleur op.
2 Schrijf een stuk gereedschap op.

Dat deed ik, met de geheimzinnigheid van een hoogbejaarde dame die haar pincode intoetst bij de supermarktkassa. Het was onmogelijk dat iemand had gezien wat ik daar op dat papiertje krabbelde. Triomfantelijk keek ik de barman aan en liet hem raden naar mijn antwoorden. "Rode hamer" antwoordde hij. Precies dat wat ik op mijn briefje had geschreven... Mijn mond hing denk ik open want hij barstte in lachen uit, verfrommelde mijn papiertje en merkte achteloos op dat dat de antwoorden waren die iedereen als eerste opschreef. Ik bleef machteloos, ontredderd, gefrustreerd en gedesillusioneerd achter. En nog steeds zit het me ergens in de krochten van mijn brein dwars dat ik daar op dat moment door de mand viel als gewoontedier. Weken, maanden, nee jaren! vroeg ik me af of er misschien een listig trucje achter dat testje zat of dat de barman die me hieraan onderwierp misschien meer van mij wist dan me lief was. Maar ik ben er nooit achtergekomen. Alle bouwmarkten ben ik afgeweest en nog nooit kwam ik een rode hamer tegen. Groen, blauw, zwart, antraciet, zelfs een gele zag ik, maar nimmer zag ik mijn rode hamer....

Al mijn hele leven (toch al gauw iets meer dan 20 jaar op dat moment) had ik het nagestreeft om lekker tegendraads en onconventioneel te zijn (een woord wat trouwens nog lang niet tot mijn vocabulaire behoorde toen). Ik hoorde niet bij een groepje maar fladderde tussen verschillende kuddes heen en weer of was op mijn dooie up ook net zo tevreden. Ik droeg bijna altijd All-Stars gympen waarvan ik de witte rand bekladde met songteksten en liefdesverklaringen, tot grote ergernis van mijn ouders, vooral wanneer ik ze ook droeg als we op visite gingen, onder mijn gescheurde spijkerbroek. Toen ik Alicia Silverstone zag in Cryin' van Aerosmith bungelend aan een brug aan haar navelpiercing zat ik de volgende dag bij de piercer. Toen kon je gewoon nog als vijftienjarige zo'n shop binnenstappen zonder een verklaring van toestemming in viervoud van je ouders voorzien van een zegel met het familiewapen en naar buiten gaan met een gepiercte navel en een flesje Sterilon. Van een vriendje waar ik een kortstondige doch meeslepende romance mee beleefde kreeg ik het singletje Living La Vida Loca van Ricky Martin (ja en denk maar van Ricky wat je wil, wedden dat je niet stil blijft staan/zitten als je hem hoort!) omdat hij vond dat dat liedje over mij ging. Ik luister nog graag naar dat nummer als ik me saai en onbetekenend voel.

En hoewel ik nog steeds redelijk stevig in mijn schoenen sta (de hele collectie) en probeer zelf na te denken en te doen heeft de rode hamer me ook geleerd dat het niet erg is om ergens bij te horen. Het vuurtje brand nog wel maar af en toe een platgetreden weg bewandelen is niet erg. Zolang je maar oog blijft houden voor het moois wat groeit in de berm en links of rechts gaat omdat je dat zelf wil en niet omdat de rest ook gaat. Ikea vind ik geen uitstapje maar ze hebben er wel verdomd goede opbergspullen voor de lego en de playmobil én hele fijne kleerhangers waar mijn bloesjes niet vanaf vallen als ik de kastdeur opentrek. Voor bijna al mijn ramen hangen vouwgordijnen en als de VT wonen verantwoorde snijplank in de bonus is bij AH dan is ie voor mij. En zo gaat het ook met de niet materiële zaken in mijn leven, achteraf kom ik altijd tot de conclusie dat ik alle klassieke valkuilen heb aangedaan en tot dezelfde conclusies ben gekomen als degenen die me voorgingen. Maar die conclusies heb ik dan wel zélf getrokken uit mijn eigen ervaringen, gedrag en beslissingen. Ik kan nu zelf zien dat ik mijn haar niet zwart had moeten verven, de geschrokken bleke kleur van mijn moeder bij het zien van het resultaat heeft me destijds niet van mijn overtuiging afgebracht. De Van Gogh's, Da Vinci's en Einsteins waren niet de meest gelukkige mensen op deze wereld! Ik ben dan misschien maar gewoon en goed genoeg, ik heb mijn beide oren nog, trotse ouders, een vriendenschare waar mijn hart voor overloopt en ik ben waar ik ben en wie ik ben omdat ik het zelf wilde!