Ik kan niet koken. Beetje raar natuurlijk want ik ben nou ook niet bepaald een raw food typ. Ik moet er niet aan denken dat ik dag in dag uit op rauwe paprika's en stukken krakende prei moet kauwen. Het zodanig verhitten van rauw voedsel tot het zonder gevaar voor de gezondheid gegeten kan worden kan ik wel. Daarbij moet ik ook nog bekennen dat ik heel goed boerenkool kan maken, dat mijn eerste pannenkoek nooit (nooit dus) mislukt en dat ik met een ei heel aardig overweg kan. Nu ben ik zelf niet dol op boerenkool en mijn kinderen ook niet, en zij helaas ook niet op pannenkoeken trouwens. Wij eten veel ei. En tosti's, uit de pan, niet uit zo'n pletijzer dat alleen maar zwarte strepen op je brood brandt.
Nu is dat allemaal niet zo erg. Ik eet echt niet elke dag patat of pizza, integendeel, ik kan best een gezellige prak op tafel toveren in de categorie aardappelen/groenten/vlees en dat wissel ik af met macaroni of spaghetti. Pastasoorten met een meer exotische vorm komen er bij mijn spruitjes niet in. En als ik alleen moet eten zorgen meestal andere mensen (lees; lieve mensen die wel kunnen koken en weten dat ik een stakker ben in de keuken en dat ik meestal lekkere wijn of een goede toet meeneem), of de sushibar, dat ik niet met honger naar bed ga of een beker cupnoodles opentrek en er een halve liter heet water overheen schenk bij wijze van avondeten.
En hoewel ik echt wel graag wat lekkers eet vind ik het helemaal niet erg dat ik geen keukenprinses ben. Ik heb het allang geaccepteerd dat ik door mijn kookgebrek dus aangewezen ben op uit eten, aanschuiven of bezoek dat wel overweg kan met ingrediënten, pannen, kruiden, oventijden etc. Zo heb ik een aantal vriendinnen (en vrienden ook trouwens), die printen op een achternamiddag een receptje uit van smulweb of weet ik veel hoe al die kookwebsites heten, rennen door de appie, weten precies waar ze bijvoorbeeld sesamzaadjes moeten pakken en hoe een Romeinse sla eruit ziet. En ze hoeven maar een paar boodschappen, want alle kruiden en specerijtjes die ik niet standaard in huis heb, evenals pecannoten, maizena en diverse oliesoorten, staan bij hen gewoon standaard in de grote uitschuifkast. Niet weg te teren, maar omdat ze gewenst en nodig zijn. Als ik daarentegen in een dolle bui weleens ga kokkerellen dan moet ik altijd alles hebben van de lijst, behalve zout en peper. Als er voor mij gekookt wordt dan ben ik een gedienstig hulpje in de keuken, ik snij, hak, zet wekkertjes, ruim op/in/af en hou de glazen vol. Ik heb dus een prachtig symbiotisch kookverbond met mijn vrienden die twee rechter ovenwanten hebben.
Natuurlijk (en helaas) moet ik meestal wel zelf zorgen voor de dis. Een klus die ik aanvaard als alle andere huishoudelijke aangelegenheden, zonder plezier maar met plichtsbesef. En dat doe ik dan schaamteloos met behulp van pakjes, potjes en zakjes. Pastasaus? Prima van het eigen merk van de Jumbo. Gooi ik er een blik tomatenblokjes, een courgette en wat champignons doorheen en tada, van alles wat. Spinazie gaat alleen diepgevroren door mijn handen en voor alles geldt: als het voorgesneden, achter glas of bevroren beschikbaar is staat het op mijn menu. In mijn oven bak ik meestal alleen maar broodjes af op zondagmorgen. Als ik zelf mosselen wil maken bel ik mijn moeder omdat ik na 280 keer doen nog niet onthouden heb of ze nou wel moeten koken of juist niet. Moeders nodigt me dan ook gelukkig geregeld uit voor haar mosselavondjes. Waar ik dan alle tijd dat zij bezig is met het bereiden ervan op het aanrecht kan zitten met mijn neus bijna in de pan zonder te registreren wat er gebeurt met het eten voor het op mijn bord ligt.
Ik ben niet al te bang dat ik wat mis van de schijf van vijf en ziek ben ik praktisch nooit, dik ook niet en hongerig al zeker niet. Waar ik wel bang voor ben is dat die schijf van vijf langzaampjesaan in het verdomhoekje begint te raken... Ik denk dat tegen de tijd dat ik oma ben geworden van een paar kleinkindertjes, ik ze stiekem kan verwennen met een bruine boterham met pindakaas. "Oma, dachten jullie vroeger echt dat dit gezond was?" "Ja kind, papa at dit elke dag en hij dronk er zelfs nog melk bij, soms wel 2 liter in de week." "Melk? Dat is toch wat er uit koeien komt voor de kalfjes?! Dat is toch niet voor mensen!?" Zoiets stel ik me voor bij een gesprek met mijn kleinkinderen. En dat ze dan thuis elke ochtend een smoothie krijgen van rode bietjes met gojibessen die gekruist zijn met suikervrije sinaasappels, met een eetbaar rietje van sojableekselderij. Maar alle gekheid op een stokje, ik begin mijn boterhammetje - of erger, mijn saucijzenbroodje! - zo onderhand hetzelfde te bezien als iedere sigaret die ik rook. Met elke hap denk ik aan mijn organen die puffend en steunend al dit onvoedsel moeten verwerken en verteren en er geen klap aan hebben. Dat ze al die jaren al overleven op een minimum aan goede dingen die per ongeluk en sporadisch langskomen!
Zucht....ik ga mijn gedoogbeleid zeker nog niet opschorten maar ik zie de toekomst van mijn geliefde boterhammetjes en stokbroodjes en pistoletjes en pizzabodems (ja ook die!) en al die andere lekkere deegachtige dingen met gluten, koolhydraten en meer slechts waar ik zo hartstochtelijk van hou somber in. En zaterdag verstop ik nog maar een kilo geraffineerde kristalsuiker onder mijn biologische kip terwijl ik schichtig om me heen kijk of ik geen bekenden zie in de supermarkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten