Spanje

Ik wil naar Spanje. Niet met het vliegtuig, niet met de boot, de auto of de trein. Niet voor de zon, niet voor het strand, niet voor het eten, niet voor de natuur, niet voor de cultuur. Mijn hoofd wil weg en mijn voeten staan te trappelen om het zo ver weg mogelijk te brengen. Mijn voeten willen mijn hoofd en alles wat daar direct of indirect mee in verbinding staat meenemen. Mijn ogen willen alleen nog maar naar de weg kijken.

Ik wil op de uiterste rand van dit continent op een steen zitten en kijken naar het volgende. Niets meer dan dat. Heel lang. Ik wil even niks zijn dan behalve een bewegend element in de ruimte zonder verdere toevoegingen. Misschien dat ik op die steen een tijd na ga denken of ik de boot zal nemen naar Marokko en daarvandaan mijn tocht voort zal zetten naar Kaap de Goede Hoop.

Tijdens mijn tocht zal ik aan niets en aan alles denken maar ik zal zonder er naar om te kijken langs alle landmarks lopen die ik passeer. Mijn spieren zullen alleen nog doen waar ze voor zijn; mijn lichaam laten bewegen. Mijn bloed zal niet opgejaagd worden door een hart wat bonst door stress of door liefdesverdriet of door opwinding maar de zuurstof die mijn organen nodig hebben efficiënt en doelbewust door mijn vatenstelsel vervoeren.

Als ik aan het wandelen ben zal niets mij in de weg staan. Geen vermoeidheid, honger, dorst, kou, warmte, bergketens, woestijnen, rivieren, wilde dieren, kapotte schoenen. Als ik op de Kaap aankom zal ik daar staan met mijn voeten in de branding en denken aan de kapiteins die hier hun reis voorbij het moeilijkste punt brachten of staand aan het roer hun zeemansgraf tegemoet gingen.

Ik ga niet. Mijn hart wil blijven en niet doen wat het wil maakt me diep ongelukkig en verdrietig. Maar soms heb je zelf niet de keuze om te doen wat je wil en dat moet het hoofd dan maar accepteren. En die voeten. En dan wachten we tot de bui weer overgewaaid is.

Ik heb een hard hoofd. We wachten. Tot Het Goedkomt.