Voorjaarsvakantie

Morgen is de laatste schooldag voor mijn oudste zoon. Daarna hebben hij en de juf een week vakantie op de agenda staan. Die vakantie heet voorjaarsvakantie en ik vraag me al jaren af waarom. Toen ik zelf nog profiteerde van een week teren op mijn moeders tijd uiteraard niet maar nu ik de moeder ben wel. Het is namelijk helemaal nog geen voorjaar. Omdat alles buiten nog kaal, koud, dor en nat is. Omdat de hele buurt voor de derde keer dit seizoen op wíntersport gaat en omdat het nu eenmaal nog geen voorjaar is, kalendertechnisch. Misschien ergens halverwege wordt het wel metereologisch gezien voorjaar maar ik associeer toch graag met bermen vol narcissen, lammetjes langs de dijk, een cv-ketel die zo nu en dan ook in ruste is omdat hij niet meer continu het huis of mijn bevroren lijf hoeft te verwarmen en een zon die iets hoger staat dan net boven mijn dashboard.

Wat gaan we doen? Ik verkeer in de luxe-positie dat ik als zelfstandige vanuit huis werk  en dus niet alsnog 3 dagen vroeg uit de veren hoef om iedereen om 7 uur in de auto te hebben en af hoef te leveren op de vakantie-BSO. Aldus pas ik me gewillig en makkelijk aan aan het tijdelijk verlengde weekend-ritme en spring niet onmiddellijk in de douche terwijl mijn hoofd nog aan het snoozen is maar strompel rustig de trap af richting koffiezetter en krant in mijn Little Pony pyjama. Want vakantie of geen vakantie ,mijn kinderen hebben nog de leeftijd en bijbehorende mentalitieit om ook buiten kantooruren op onchristelijke tijden naast hun bedjes te staan en mijn aandacht en dienstverlening op te eisen.  Dan lummelen we wat rond tot we echt beginnen te stinken en dan gaan we onszelf toch maar toonbaar maken. De eerste één à twee dagen kan ik dan nog wel stilletjes achter mijn computer kruipen met mijn vierde bak slappe koffie  terwijl ze spelen of tv kijken. Maar vanaf dag drie moet ik toch echt verantwoording af gaan leggen over hoe ik de rest van de vakantie had gedacht door te gaan brengen, ofwel, hoeveel en welke indoor-speeltuinen, pretparken, dierentuinen en/of bioscopen ik ingepland had en uiteraard, gaan we zo weg?

Nu vind ik het ook best wel leuk en voelt het bijna als een Calvinistische verplichting om mijn kinderen in elk geval een voor de vakantieduur redelijk aantal dagen te entertainen en dus struin ik op internet sites als uitjesmetkinderen, vakantieuitstapjes en dagjeweg af, blader ik door het bonnenboekje van het WNF, vraag links en rechts om me heen naar plannen om na te apen en probeer ik zelf nog wat originele ideeen te bedenken. Maar uiteindelijk komt het meestal toch wel weer neer op de dichtstbijzijnde indoor-schreeuw-fristi-beduimeldeleesmappen-hal met grote netten, veel ballen, een duizelingwekkende glijbaan en een te vol springkussen, en vol met papa’s met mama’s of papa’s of mama’s van allerhande pluimage. Friet en een ijsje toe en dan zijn ze eigenlijk gewoon wel weer blij. Het liefst nog ernaartoe op een railrunner met de dubbeldekker van de NS en dan kan de dag helemaal niet meer stuk. Dat hoort dan ook wel weer bij die leeftijdsmentaliteit…en bij de mijne blijkbaar want zelf ben ik natuurlijk van de pré-patat-generatie, de verwende, getroubleerde, zoekende dertiger. En dat wordt tijdens zo’n vakantie maar weer eens pijnlijk bevestigd.

Hoe deden onze moeders dat vroeger en nog prangender, onze oma’s? Veegden ze gewoon ’s morgens, weer of geen weer, al het kroost naar buiten in de oude plunje en vervolgden zij gestoken in gesteven schort hun dagritme van stoofvlees op het petroleumstel zetten, matten kloppen, bedden luchten en alle andere huishoudelijke activiteiten die al naar gelang de dag van de week op het programma stonden? Ik herinner me zelf niet zo gek veel uit die basisschooltijd. Er werden ook wel uitstapjes gemaakt maar dat was geen regel, wel een feest. Verder moesten wij onszelf toch wel zo goed en zo kwaad als dat ging vermaken. TV was er wel maar zeker niet de hele dag en het aanbod had geen 50 verschillende zendernummers. Ik hing bijvoorbeeld graag ondersteboven op de bank. Benen over de leuning en hoofd van de zitting, en dan een beetje met mijn haren over de grond zwiepen. Net zo lang tot mijn moeder vond dat mijn omgekeerde bloedsomloop zorgelijke uiterlijke kenmerken begon te veroorzaken en ik weer, aangenaam duizelig, min of meer rechtop ging zitten op de bank en daar een uurtje dagdroomde over welk een fantastisch fotomodel ik zou zijn als mijn ouders dat eindelijk ook eens in gingen zien. Of ik las een vrouwenblad van mijn moeder en probeerde me voor te stellen dat ik ook ooit waarde zou hechten aan een dure handtas en wat ik daar dan in zou moeten stoppen. Zo kon ik de dagen doorbrengen. Misschien had ik die tijd beter kunnen benutten door alvast na te denken over hoe ik echt mijn volwassen leven zou gaan inrichten, en wat ik dan vervolgens met die bloedjes van toen nog imaginaire kinderen zou gaan doen tijdens de vakantie!